သူရိယသိဒၷႏၱ(Surya Siddhanta) က်မ္း ေခၚ ေခာတ္သစ္သခ်ာၤဘာသာ၏ ဇစ္ျမစ္


တစ္ခါတံုးက ျမန္မာ ထန္းဖူးဇာတာ ေဗဒင္ေဆာဖ့္၀ဲတစ္ခုကို C++ မွ C# သို႔ျပန္ဆိုေရးသားေပးရဖူးသည္။ မူရင္းေရးသားသူသည္ ကို၀ဏၰကိုျဖစ္သည္။ တစ္ႀကိမ္ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္မွာ သူႏွင့္သူ၏ ကြန္ပ်ဴတာနကၡတ္ ပညာရပ္ အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးတစ္ခုေရးေပးခဲ့ရဖူးသည္။ အဲဒီတံုးက သူ႕ souce code မ်ားကို ေလ့လာလိုပါက ဖတ္ရႈရန္ေပးခဲ့သည္။ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွ အမွတ္မဲ့ ဖတ္ရႈမိခဲ့ ၿပီး ၄င္း source code ထဲတြင္လြန္စြာစိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းေသာလွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲသည့္ ေရွးေဟာင္းနည္းပညာရပ္ တစ္ခုျမဳပ္ႏွံေရးသားထားသည္ ကိုတျဖည္းျဖည္းသိရွိလာခဲ့သည္။ ၄င္းမွာ ေရွးေဟာင္းအိႏၵိယမွ ဘုရားမပြင့္မီကတည္းက ေပၚထြန္းခဲ့သည့္ သူရိယသိဒၷႏၱ(Surya Siddhanta) က်မ္းမွ Algorithm မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိလာခဲ့ရသည္။ ထို DOS Mode C++ program မ်ားကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ရႈကာ Web-based ေဆာဖ့္၀ဲသို႔ အသြင္ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ အဲဒီ program ၿပီးေတာ့ မႏၱေလးမွ အကိုႀကီး ကိုရဲျမတ္သူက hosting အတြက္ sponsor လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ရိုးသားစြာ ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လံုးသည္၊ တာ၀န္အရ ေသာ္လည္းေကာင္း ေငြေၾကးအကိ်ဳးအျမတ္တြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ နာမည္ႀကီးခ်င္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါ။ စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ အက်ိဳးအျမတ္တစ္ခုကေတာ့ ရာသီ၊နကၡတ္၊ျပကၡဒိန္ မ်ားအေၾကာင္း နဲနဲေလာက္ ပိုမိုသိရွိလာခဲ့ရတာပဲျဖစ္ပါသည္။

ယခု အဲဒီ သူရိယသိဒၷႏၱ(Surya Siddhanta) က်မ္းအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိထားသေလာက္ အသိသည္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းကို ထုပ္ေသာ ဖက္မွ်သာ ေမႊးပ်ံ႕မည္ကို ဦးစြာ၀န္ခံပါသည္။ အဲဒီ သိထားသေလာက္ကေလးကိုပဲ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

နကၡတၱေဗဒတြင္ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါသည္။ အတြက္ပိုင္း ႏွင့္ အေဟာပိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေျပာျပခ်င္သည္မွာ အတြက္ပိုင္းကိုေျပာျပခ်င္တာျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြ ဖတ္ရႈခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း ၄င္းေဆာဖ့္၀ဲ အတြင္းဘက္ မွ Algorithm မ်ားသည္ ေရွးေဟာင္း အိႏၵိယ နကၡတ္က်မ္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ သူရိယသိဒၶႏၱက်မ္းလာ နည္းနိသွ် ကို အေျချပဳထားသည္ ကို အက်မ္းအားျဖင့္ သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သူရိယသိဒၶႏၱက်မ္း သည္ အိႏၵိယမွ ေခတ္ဦး နကၡတၱေဗဒ(Astronomy) ပညာဆိုင္ရာ က်မ္းတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ ၄-ရာစုေလာက္ မွ extant version စထြက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း အေရွ႔အလယ္ပိုင္းတြင္ အာရဗီဘာသာစကားသို႔လည္းေကာင္း၊ အေနာက္တိုင္း တြင္ လက္တင္ဘာသာ စကားသို႔လည္းေကာင္း ျပန္ဆိုေရးသားခဲ့ၾကသည္။ အေနာက္တိုင္း ပညာရပ္မ်ားတြင္ ၄င္း၏ အေငြ႔အသက္မ်ား လႊမ္းမိုးဆဲျဖစ္သည္။(ေရးသူမသိပါ၊ တခ်ိဳ႕စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း စ်န္အဘိဥာဥ္ရ ရေသ့ တပသီမ်ားက အဘိဥာဥ္ျဖင့္ စၾက၀ဠာတခြင္ ကို ရႈစား၍ စီရင္ထားသည္ဟုလည္း ေရးထားၾကသည္။ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တိက်လွ၍ျဖစ္သည္။)

ေရွးေရွးတံုးက အဂၤလိပ္ စက္နာရီ မရွိ။ အခ်ိန္ကို သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္ျဖင့္ ဒီလိုတြက္ၾကသည္။

၁။ အသက္ရႈသြင္းရႈထုတ္တခ်က္ (one respiration) မွစတင္ေရတြက္သည္။ ၄င္းကို ၁ ပရနာ (prana)။

၂။ အသက္ေျခာက္ႀကိမ္ရႈသြင္းရႈထုတ္ကို ၁ ၀ိနဒီ(vinadi)။

၃။ ၆၀ ၀ိနဒီ(vinadi)ကို ၁ နဒီ(nadi)။

၄။ ၆၀ နဒီ လွ်င္ ၁ ရက္ (ေန႔+ည) ၊ ၄င္းရက္အမ်ိဳးအစားကို "သာ၀န"(savana)(civil) ရက္ ဟုေခၚသည္။

၅။ ၄င္း "သာ၀န(savana)" ၃၀ ရက္ လွ်င္ ၁ "သာ၀န(savana)" လ၊

၆။ ေနာက္တနည္း လေပၚမွာရွိတဲ့ အေရးအေၾကာင္း ကို တိထီ(tithi)၊ တိထီ(tithi) ၁၅ ခါေပၚၿပီး ၁၅ခါ ငုပ္လွ်င္ တလ၊ အဂၤလိပ္လို ဒီလိုနည္းျဖင့္ေရတြက္တဲ့လကို Lunar Month ဟုေခၚသည္။

၇။ ၄င္း ၁၂ လ လွ်င္ လူတို႔သက္တမ္းအားျဖင့္ တႏွစ္။

၈။ လူတစ္ႏွစ္သည္ နတ္တို႔၏ သက္တမ္း အားျဖင့္ ၁ ရက္

၉။ နက္သက္ ၃၆၀ ရက္ သည္ နတ္ႏွစ္ ၁ ႏွစ္

၁၀။ နတ္သက္ ၁၂၀၀၀ ႏွစ္ ကို "ကတယုဂ္(caturyuga)" တစ္ခု ဟုေခၚသည္။ "ယုဂ္(yuga)" ဆိုသည္မွာ ယုဂ(yuga)-အပိုင္းအျခား။ (လူတို႔ ၏ ႏွစ္ အားျဖင့္ ျပန္လည္ေရတြက္လွ်င္ ၄၃၂၀၀၀၀ ႏွစ္)။ ၄င္း "ယုဂ္" ၁၀ ပံုပံုၿပီး ၄ပံု၊ ၃ပံု၊ ၂ပံု၊ ၁ပံု ခြဲသည္။ အဲဒီအပိုင္း အျခားကို "ကပ္(krta)" ဟုေခၚသည္။ တက္ကပ္ ႏွင့္ ဆုပ္ကပ္ ဆိုတာလူႀကီးသူမေတြ ေျပာတာၾကားဖူးၾကမည္ထင္သည္။(ယခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ "ကပ္(krta)" သည္ "ဆုပ္ကပ္" ျဖစ္သည္။ "ကလိယုဂ္ ဆုပ္ကပ္မွာ လုပ္ရတ္ႏွင့္ေပ်ာ္ရတယ္~ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း")

၁၁။ ၄င္း "ကတယုဂ္(caturyuga)" ေပါင္း ၁၀၀၀ "ယုဂ္(yuga)" ကို ၁ "ကမၻာ(kalpa)"

၁၂။ ၄င္း "၁ ကမၻာ(kalpa)" သည္ ျဗဟၼာတို႔ ၏ "တစ္ ေန႕လည္ခင္း"၊ ျဗဟၼာတို႔ ၏ ညကား ေနာက္ထပ္တကမၻာ(kalpa)။

အမွတ္မဲ့ၾကည့္လွ်င္ ေပါက္ကရေတြပါလားဟုထင္ျမင္စရာရွိသည္။ ဒီလိုေပါက္ကရ ေတြတြက္ ေတာ့ ေပါက္ကရေတြထြက္ မွာေပါ့ဟုေျပာစရာရွိသည္။ တိက်သေလာ မတိက်သေလာ ဥပမာ အားျဖင့္ ေျပာျပပါမည္။ သူရိယသိဒၷႏ ၱ က်မ္းလာ Algorithm ျဖင့္ တြက္လွ်င္ သာ၀န(savana) တစ္ႏွစ္ ကို 365.2563627 ရက္ျဖစ္သည္။ ယခု သိပၸံနည္းက်နည္းျဖင့္ တြက္လွ်င္ သာ၀န(savana)တစ္ႏွစ္ကို 365.25636305 ရက္ ျဖစ္သည္။ ေရွးေရွးတည္းက ဘုရားမပြင့္ခင္ကတည္းက သခ်ာၤပညာက ဒီေလာက္ထိ တိက်ဆဲ ေခာတ္မွီဆဲျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆာဖ့္၀ဲမွာက ဒီ ေရွးေဟာင္း Algorithm ေတြကို အေျချပဳၿပီး ေခာတ္သစ္သခ်ာၤအသြင္ေျပာင္းကာ ကမၻာစျဖစ္တဲ့ရက္ကို အေျချပဳကိန္းအျဖစ္ တြက္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Web site ထဲမွာ မိတ္ေဆြရဲ႕ ေမြးသကၠရာဇ္ကို ထည့္ၿပီး တြက္လိုက္တာနဲ႔ Program Code ထဲမွာ ကမၻာစတည္တဲ့ ရက္ကေန စၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေမြးတဲ့ အထိ ရက္စုစုေပါင္းကို အရင္တြက္ေစပါတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီကိန္းကို ၿဂိဳဟ္အသီးသီးရဲ Position ေတြတြက္တဲ့ Methods ေတြထဲကို Parameter Passing လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿဂိဳဟ္ အသီးသီးရဲ႕ အျမန္ႏႈံး၊ ကမၻာလည္အား၊ ကမၻာႀကီး၏ ၾကႏ ၱီ ေခၚ ေစာင္းႏံႈးစတာေတြ ေရာ Parameter ေတြအျဖစ့္ထည့္တြက္ထားရသည္။ (ကမၻာႀကီးသည္ 23.5 ဒီဂရီ ေစာင္းေနသည္။ သူရိယသိဒၷႏ ၱမွာ အဲဒါကို ၾကႏၷီလို႔ေခၚသည္၊ ကိန္းေသ၂၃ အံသာ ၃၀လိတၱာဟု ညႊန္းထားသည္။) ၿဂိဳဟ္မ်ား အားလံုးသည္ ဘဲဥပံု လည္ပါတ္ေနသျဖင့္ Position မ်ားကို တြက္ရာတြင္ SINE, COSINE, TANGENT, SECANT တို႔ျဖင့္တြက္ထားရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ Places, Motion, Direction, Moon and Eclipses, Projection of Eclipses, Planetary Conjuctions, Stars Rising and Settings, Moon Rising and Settings, Malignant Aspects of the Sun and Moon, Gnomon စတာေတြ ကို C# Planet Class ထဲမွာ Method ေတြခြဲၿပီး တြက္ထုတ္ထားသည္။

ဘုရားမပြင့္ခင္တည္းက ေပၚတဲ့ က်မ္းမွာ SIN ေတြ COS ေတြ ဘယ္ပါမလဲ လို႔ေျပာစရာ ရွိသည္။ ရွင္းဦးအံ့... သူရိယသိဒၷႏ ၱတြင္ SINE ကို "(jya)" ဟုေခၚသည္၊ COSINE ကို ""(kojya)"" ဟုေခၚေလသည္။ INVERSE SINE ကို "(otkramjya)" ဟုေခၚသည္။ ဘုရားမပြင့္ခင္တည္းက ကမၻာႀကီးလံုးတယ္ဆိုတာ၊ ကမၻာႀကီးေစာင္းေနတယ္ဆိုတာ၊ ေနေတြလေတြ ၿဂိဳဟ္ေတြ ဟာ ဘဲဥပံုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သြားေနတယ္ဆိုတာေတြ က ေရွးလူေတြ သိၿပီးသားျဖစ္ပံုရေလသည္။ Ref: http://en.wikipedia.org/wiki/Surya_Siddhanta

ဒါေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ အရင္သိတာလား၊ အေရွ႔တိုင္းသားေတြ အရင္သိတာလား ဆိုတာ ကြဲျပားသြားခဲ့ရေလသည္။

ငယ္ငယ္က ဖတ္ရႈဖူးေသာ ဦးဘဂ်မ္း ၏ ကာတြန္းတပုဒ္ကို အမွတ္ရပါသည္။



လူငယ္။ "အဘေရ... အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြေပၚေနၿပီတဲ့"

အဘုိးအို။ "သူတို႕က ခုမွပါကြာ... ဒသဂီရိတို႔မ်ား မယ္သီတာကို ခိုးတံုးက ရထားပ်ံနဲ႔တဲ့"



မယံုမရွိပါႏွင့္။ အဲဒါ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေရွးေဟာင္း ပညာရပ္မ်ားတြင္ျမဳပ္ကြက္မ်ား အမွန္တကယ္ပင္ မ်ားစြာရွိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာဖူးမွ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ခဲ့ရဘူးသည္။ ဂ်ပန္တြင္ စက္ရုပ္မ်ား ကို တြင္တြင္ႀကီး အသံုးျပဳေနၾကသည္။ ငယ္ငယ္က သင္ၾကားခဲ့ရသည္႕ Computer Science တြင္လည္း Artifical Intelligence ဟုေခၚသည့္ဘာသာရပ္မ်ားရွိပါသည္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ သူတို႔ကခုမွျဖစ္ပါသည္။ ေရွးေရွးတုံးက စေကၠာမ ဟူသည့္ အတတ္သည္ အမွန္စင္စစ္ Artifical Intelligence ထည့္သြင္းထားသည့္ စက္ရုပ္မ်ား ပင္ မဟုတ္ေပေလာ။ အေရွ႔တိုင္းထံုးစံ အတိုင္း ဆရာစားခ်န္ျခင္း၊ Documentation မေကာင္းျခင္း၊ Opensource မျဖစ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ၍ လြန္စြာႏွေျမာစရာေကာင္းသည္။



ျမန္မာ ထန္းဖူးဇာတာ ေဗဒင္ေဆာဖ့္၀ဲ မူရင္း version သည္ online မွာ ယခုတိုင္ေအာင္ရွိပါေသးသည္။ http://horo.mandalayalpha.com/bchart.aspx ျမန္မာစာ ျမင္ရေအာင္ ျမန္မာစာ font ကို download လုပ္ပါ။ http://horo.mandalayalpha.com/Download/Natas___.ttf

အဲဒီေနရာတြင္သင့္ရဲ႕ဇာတာသင္တြက္ၾကည့္ပါ။ မိတ္ေဆြမွာ ထန္းဖူးဇာတာ လက္၀ယ္

ရွိလွ်င္လည္း အခုအြန္လိုင္းက တြက္တဲ့အေျဖနဲ႔ မွန္မမွန္ တိုက္စစ္ၾကည့္ပါ။

အေဟာလံုး၀ မပါပါ။ အတြက္ သက္သက္ျဖစ္သည္။

ေယာကၤ်ားအခ်စ္၊ မိန္းမအခ်စ္

ေယာကၤ်ားေလးေတြဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကိုဒီမိန္းကေလးဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးပါလိမ့္လို႔ မသိေသး တာေတာင္မွပဲ ခ်စ္သြားမိတတ္ၾကတယ္။ ႏွလံုးသားမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစား လို႔လဲ ရႏိုင္တတ္ၾကတယ္။ သူနဲ႔တတြဲတြဲ ေနလိုစိတ္လဲ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ေတာ့၊ သူမနဲ႔ေကာင္းေကာင္း သိသြားေရာ၊ သူမကို တကယ္တမ္း ႀကိဳက္ေတာင္မႀကိဳက္ပါလား၊ တကယ္တမ္း စိတ္မ၀င္စားပါလား ဆိုတာ သူ႔ဘာသာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားတတ္ၾကျပန္တယ္။ သူမကို ျပင္းထန္စြာ စြဲလမ္းေနသေယာင္ ျဖစ္ေနတံုးကေတာ့ သူမနားမွာ အတူတူရွိဘို႔ ၊ သူမအထင္ႀကီးေအာင္၊ သူမေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေလ့ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ၾကာေတာ့ အေၾကာင္းေတြသိသြားေတာ့ သူ႔ရဲ႔ စိတ္၀င္စားမႈဆိုတဲ့ဟာေတြ၊ ဖီလင္ဆိုတဲ့ဟာေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးကို အဂၤလိပ္လို "morning-after syndrome" လို႔ေခၚတယ္၊ ျမန္မာလိုေတာ့ ႏိုးအိပ္မက္ လို႔ ဘာသာျပန္ရင္ သင့္လိမ့္မယ္။ မနက္ မိုးလင္းတဲ့ အခါ အိပ္ရာက မထခင္ ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္တစ္၀က္ စိတ္ကူးေလးယဥ္သလိုလို၊ အိပ္မက္လိုလိုကေန တကယ္ႏိုးလာတဲ့ အခါ ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ဆိုလိုခ်င္ပံုရတယ္။ ေယာက်ာၤးေတြရဲ႔အျမင္မွာ တရက္ရက္မွာ သူမဟာ အလြန္လွလိုက္တာ၊ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ေတာက္ပေနတယ္လို႔ထင္ေနျပန္ေရာ။ ေနာက္တရက္ရက္က်ျပန္ေတာ့ အမွတ္မဲ့ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းမ်ားဟာ အလြန္ႀကီးေနပါလား လို႔ထင္ေနျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္ျပန္ေရာ၊ သူမဟာ သူ႔အတြက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ျပန္ေရာ၊ လက္ထပ္လိုစိတ္ ဆိုတာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ျပန္ေရာ။ ေယာကၤ်ားဆိုတာက ဒီလိုမ်ိဳး နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ စိတ္ရွိတတ္တဲ့ အတြက္ အဲဒီအခါမ်ိဳမွာ မိန္းကေလးေတြက ဒီလိုစိတ္ကို အထင္လြဲတတ္ျပန္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ အခ်စ္ကို သံသယ၀င္တတ္တယ္။ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္၊ အရင္တံုးကေတာ့ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႔ဆို၊ ဟုတ္လဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ကတိေတြေပးထားတာပါလား လို႔ တလြဲထင္တတ္ျပန္တယ္။

မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ။ တမိ်ဳးတဖံုျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြဟာ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုး စိတ္၀င္စားမိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူရဲ႔ physical ကစတာ မဟုတ္ပါ။ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို စိတ္၀င္စားမိၿပီဆိုရင္ emotion ကစပါတယ္။ mentally နဲ႕ကစပါတယ္။ physically စိတ္၀င္စားတာက ေနာက္မွ မေရွးမေႏွာင္းမွ စတင္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ သူမဟာ ေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္ဟာ သူမအတြက္ physically ဆြဲေဆာင္မႈ စတင္ ရွိေနရင္ေတာင္ emotionally ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတယ္လို႔ မွားယြင္းစြာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိတတ္ပါတယ္။ ေယာကၤ်ားေလးကလဲ သူမလိုခံစားရမယ္လို႔ သူမထင္ေနတတ္တယ္။ ကြဲျပားမႈကို သူမနားမလည္ႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေယာကၤ်ားေတြက physical ကစတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြမွာကေတာ့ physically attracted ျဖစ္ေလ၊ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြ ေျမာ္ျမင္တတ္တာေတြ နည္းပါးလာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ သူမဟာ သူ႔အတြက္ ကမၻာေပၚမွာ the most special woman ပါလား လို႔ ျပဳမူ ဆက္ဆံတတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကလဲ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုပါ။ တသက္လံုးဒီလိုျပဳမူလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိေစပါနဲ႔။ ေယာကၤ်ားေလးေတြမွာ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္အေျခအေန၊ ခံစားမႈ အတိုးအေလ်ာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတတ္တဲ့ အတြက္ ကလည္း မိန္းကေလးေတြက ေယာကၤ်ားေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္မဟုတ္ပါလား၊ အေပၚယံပါလား လို႔ အထင္ေရာက္သြားၾကျပန္တယ္။ ဒါေတြကို နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ ေယာကၤ်ားေလးေတြေရာ မိန္းကေလးေတြေရာ ဒီကြဲျပားတဲ့သေဘာေလးကို သိေနတာ ကို understanding လို႔ေခၚရမလားပဲ။



Dr. John Grey (PH.D) ၏ Mars and Venus မွ Man's Passion vs Woman's Passion ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုထားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တံုးက... (၄)

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ အေဆာင္က ခ်က္ျခင္းမရေသးပါ။ ေရေက်ာ္အိမ္ မွာ ခတၱေနရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ က လႈိင္နယ္ေျမ မွာ ဆိုေတာ့ ၅၀ ကား စီးၿပီး သြားရသည္။ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာသည္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဆာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္က ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ က တေဆာင္တည္းတြင္မေနၾကရ။ ဒါေပမယ့္အားလံုးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ Main ထဲမွာ အေဆာင္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒဂံုေဆာင္ တြင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ က အင္း၀ေဆာင္ တြင္ေနခြင့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒဂံုေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရသည္။ ေရာက္ကာစက ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေျမညီထပ္မွာ ေနရသည္။ ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ပထမထပ္မွာေနရသည္။ အေဆာင္ မွာ ေနရသည့္ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အေဆာင္မွာ က ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းဟင္းကေတာ့ မေကာင္း။ ၀က္သားခ်က္လွ်င္ အဆီတံုး ၉၀ ရာႏႈံုး ခန္႔ပါသည္။ ေရေပါေလာျဖစ္သည္။ ပဲဟင္းဆိုလွ်င္ ပဲကတျခား ေရကတျခားျဖစ္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ဆိုလွ်င္ မသင္ပဲ ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းၿပီးေၾကာ္ထားသည္။ ဒါပဲရွိတာဆိုေတာ့ ဒါပဲ စားၾကရသည္။ အျပင္မွာ၀ယ္စားလွ်င္ ေစ်းႀကီးသည္။ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေက်ာ္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ျဖင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေလြးၾကရသည္။ စားလို႔ေတာ့ေကာင္းသြားတာပဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ပိုက္ဆံနဲနဲရွိလွ်င္ ထမင္းစားေဆာင္ ေဘးေလးမွာ ေရာင္းသည့္ လက္ဖက္သုတ္ေလးေတြ၊ အမဲေၾကာ္ေလးေတြ၊ ငါးေမႊခ်က္ ေလးေတြ နဲ႔ စားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားရလို႔လားမသိ။ စားလို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၿမိန္သည္။

အေဆာင္ ေရာက္ကာ စက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိပ္မခင္ေသး။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လည္း အလြန္ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကသည္။ "အကို" ဟုသံုးႏႈံုးၾကသည္။ "အကို က ကြန္ပ်ဴတာကလားခင္ဗ်" စသည္ျဖင့္ မိတ္ဆက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ခင္မင္လိုက္ၾကသည္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႔လွ်င္ ငါႏွင့္ ကိုင္တုတ္ၾကသည္အထိ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေရာက္ခါစက ဆက္ဆံပံုေတြ ေျပာေျပာ ၿပီးရယ္ၾကရသည္။

အေဆာင္မွာတံုးက ကိုယ့္ အခန္းကို မေန။ သူမ်ားအခန္းေတြ သြားသြားလည္သည္။ အိပ္ခါနီးမွ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္အိပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ၏ အခန္းဆိုလွ်င္ လူအလြန္စည္သည္။ စည္မွာ ေပါ့၊ ဖဲ၀ိုင္းရွိတာကိုး။ စာေမးပြဲ ေ၀းတဲ့ ရက္ေတြဆိုလွ်င္ ေန႕ေရာညေရာ ဖဲရိုက္ၾကသည္။ လူသာလဲသြားသည္။ ဖဲ၀ိုင္းကမရပ္။ ဖဲထုပ္ေတြဆို သံုးရက္ေလာက္ပဲခံသည္။ ကလဖန္ထိုးပါမ်ားၿပီး စုတ္စုတ္သြားလို႔ျဖစ္သည္။

အေဆာင္မွာ ဂစ္တာအတီးေကာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ညည ၾကလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာက ေကာင္မေလးေတြရွိသည့္ ငု၀ါေဆာင္ကို သြားသြားၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ Main ထဲက ေန သမိုင္း၀င္း ထဲမွာရွိသည့္ ငု၀ါေဆာင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သီခ်င္းျဖင့္ ရင္ဖြင့္ၾကသည္။ မူးၾကသည္။ ေအာ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။ ငု၀ါေဆာင္က Hall ပံုစံ ရွည္ရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ Container ႀကီးႏွင့္တူသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားက ေဘးဘက္မွာရိွသည္။ အဲဒီတံုးက ငု၀ါေဆာင္ရဲ႕ ေဘးဘက္မွာ ေျမႀကီးပံုႀကီးတစ္ပံုရွိသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားရိွတဲ့ဘက္ တဲ့တဲ့ ေလာက္မွာျဖစ္သည္။ အဲဒီေပၚက တက္တက္ၿပီး အသကုန္ေအာ္ၾက ဆိုၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္အားေပးသည္။ သီခ်င္းစဆိုသည္ႏွင့္ျပဴတင္းေပါက္ေတြ တစ္၀ုန္း၀ုန္းပိတ္ၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ အားေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကား ဇြဲမေလွ်ာ့။ လံုး၀မမႈ။ ဆိုၿမဲပင္ျဖစ္သည္။ အမူးလည္းေျပ၊ အသံေတြလည္း၀င္၊ ေမာေလာက္မွ ျပန္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က creative အေတာ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ ကိုသြားၿပီး ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အေဖနာမည္ေတြ ၾကည့္ၿပီးမွတ္လာခဲ့သည္။ ဒီအႀကံမဆိုး။ အေဆာင္ေရာက္လွ်င္ ရည္ရြယ္သူ ေကာင္မေလး နာမည္တိုက္ရိုက္မေျပာ။ အေဖနာမည္ ျဖင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဆိုတာ ေအာ္ေျပာသည္။

တစ္ခါတရံ ငယ္ငယ္တံုးက အေဆာင္မွာေနတံုးကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းမိသည္။



ဆက္ပါဦးမည္...

Black Google Would Save 750 Megawatt-hours a Year

http://www.blackle.com/

Customized Google search တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Blackle ကို သံုးစြဲၾကပါလွ်င္ Energy save ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကမၻာတ၀ွမ္း တစ္ႏွစ္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ၇၅၀ မီဂါ၀ပ္ သက္သာ ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့  screen က အနက္ေရာင္ေလ။ Google မွ Google အစစ္ပါ၊ Result ေတြက အနက္ေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွာ အျဖဴေရာင္စာလံုးမ်ားနဲ႔ ေပၚတာကလြဲလို႔ေပါ့။ ဒီလို အနက္ေနာက္ခံ အသံုးျပဳထားလို႔ သိသာေလာက္ေအာင္ power-saving ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

Friendship, Relationship, and Loving-kindness

Love is not enough for two people to live together; deep understanding of each other is necessary. Love is not enough in a relationship; deep understanding and appreciation is also necessary. See if you can accept all the bad things about him without wanting to change him and see if you can also respect him as he is now. Dependent relationships don’t work well.

အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အတူေနဖို႔ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္မႈရွိဖို႔ ကမရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆိုးတဲ႔အခ်က္ေတြ အားလံုးကို လက္ခံႏိုင္မယ္၊ အဲဒါေတြကို ျပင္ခိုင္းဖို႔ ဆႏၵ မရွိဘူး။ လက္ရွိအေနအထား နဲ႔ ပဲ သူ႔ကို စိတ္ထဲက ေလးေလးစားစား ရွိမယ္။ မွီခိုမႈတစ္ခုခု ရွိေနတဲ့ Relationship ေတြကလဲ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။



Relationships shouldn’t be used as a means; it should end in love, understanding, respect and appreciation. Nobody is perfect. Sometimes relationships become entanglement if they are not grounded on right attitude.

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ျခင္း၊ နားလည္ျခင္း၊ ေလးစားျခင္း ႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း တို႔နဲ႕ အဆံုးသတ္တဲ႔ Relationship ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္တဲ့ Relationship မျဖစ္သင့္ဘူး။ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ perfect ျဖစ္တဲ့ ျပည့္စံုတဲ့သူမရွိဘူး။ တခါတရံ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ရင္းေပၚမွာ အေျချပဳမထားတဲ့ Relationship တစ္ခုဟာ တျဖည္းျဖည္း ရႈပ္ေထြးလာေစႏိုင္တယ္။



Do not use marriage or any relationship as a means to solving a problem. People should relate to each other just because they love, respect and appreciate (admire) each other as the way they are. Otherwise there is no genuine relationship.

လက္ထပ္ျခင္းကို ျပသနာတစ္ခုေျဖရွင္းဖို႔ သက္သက္ အသံုးမျပဳမိေစပါႏွင့္။ ခ်စ္ျခင္း၊ နားလည္ျခင္း၊ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳျခင္းတို႔ နဲ႔သာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပါတ္သက္ ေနသင့္တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တကယ့္ စစ္မွန္တဲ့ Relationship မဟုတ္ဘူး။



It’s OK to fall in love but don’t be in a hurry to get married. People change once they’re in an intimate relationship.

ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး  ျဖစ္လို႔ရတယ္။ လက္ထပ္ဖို႔ ေလာစရာမလိုပါ။ လူေတြက သမီးရည္းစား ဘ၀မွာတင္ ေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္။



It takes a lifetime to make sure that you really love somebody. The hay stack burns with a big flame and lasts for a short time, but the husk fire burns imperceptibly and lasts for a long, long time.

တကယ္ခ်စ္မခ်စ္ ဆိုတာ ေသခ်ာဖို႔ ဆိုရင္ တဘ၀လံုးၾကာခ်င္ၾကာႏိုင္တယ္။ ေကာက္ရိုးမီး ေတြက ႀကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္ကုန္တယ္။ ဖြဲမီး ေတြဟာ တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ ၾကာရွည္ခံ တတ္တယ္။



Marriage is not a bad thing. I’ve seen many couples living in harmony, supporting each other in dhamma practice. It is very rare though.

လက္ထပ္တယ္ဆိုတာက ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္ပါ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အေပးအယူမွ် အဆင္ေျပၿပီး လိုက္ဖက္ညီတဲ့စံုတြဲေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုဓမၼမိတ္ေဆြ ေတြအျဖစ္ေတာင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အင္မတန္ေတာ့ ရွားတယ္။



It is so rare to find somebody who cares for you. Love without hoping for the relationship to last. Look at the glorious sunset while it is there, but you can’t hold on to it.

ကိုယ့္ကို တကယ္ဂရုစိုက္တဲ့လူကို ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာက အင္မတန္ ရွားတယ္။ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါ။ အခ်စ္သက္သက္ နဲ႔ကေတာ့ ခိုင္ၿမဲတဲ့ Relationship ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရဘူး။ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။ ေန၀င္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးလို႔ရတယ္။ ေန၀င္ခ်ိန္ ေလးကို ဖမ္းဆုပ္ထားလို႔ေတာ့ မရဘူးေနာ္။



We never have too much metta; usually we have too little. Real metta never makes you unhappy. It is attachments and expectations which make you unhappy. You can’t expect metta as a return for your metta; metta can’t be traded. If there’s an expectation, then that means there’s self-interest. If we love somebody because we want to be loved, then we get hurt when we don’t get metta in return.

လူသာမန္ ပုထုဇဥ္ ေတြမွာ ဘုရားရဟႏၱာေတြမွာလို အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အနႏၱေမတၱာ ဆိုတာမ်ိဳး ေတာ့မရွိပါဘူး။ သာမန္ေမတၱာဓါတ္ ေတာ့ရိွပါတယ္။ တကယ့္ ေမတၱာ သက္သက္ ဆိုရင္ သိပ္ ေအးခ်မ္းတယ္။ ေမတၱာ သက္သက္ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာမရွိဘူး။ စိတ္ညစ္ရတယ္ဆိုတာ က ေနာက္မွာ ခ်ိတ္ကေလးပါ ပါေနလို႔။ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနလို႔။ ေမတၱာဆိုတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးလံုးမပါဘူး။ ေမတၱာမွာ အေပးအယူ မရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္မိၿပီး  ခံစားရတယ္ နာက်င္ရတယ္ဆိုတာ က တံု႔ျပန္မႈကို ေမွ်ာ္လင့္ေနလို႔ပါ။



Feelings come and go and desires come and go - let them come and go. Don’t take them so seriously. Just watch them. If you don’t try to control them and don’t wish them to be otherwise you won’t get so upset. Our desire to be in control makes us burn out. We don’t suffer because we have a heart; we suffer because we have desires and take them so seriously.

ခံစားမႈေတြဆိုက ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္၊ လိုအင္ဆႏၵေတြကလည္း ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္။ သူသေဘာအတိုင္းသူရွိပါေစ။ ထားလိုက္ပါ။ အဲဒါေတြကို serious ျဖစ္ဖို႔မလိုပါ။ ေစာင့္ၾကည့္ယံုသက္သက္ေလးပဲ။ စိတ္ပ်က္ရျခင္း၊ စိတ္ညစ္ရျခင္းရဲ႔ အေၾကာင္းရင္းက အဲဒါေတြကို control လုပ္ခ်င္ေနလို႔။ ခံစားမႈအတြက္ နာက်င္မႈရွိေနေတာ့ ဒါကို မလြန္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ နာက်င္မႈကလည္း အဲဒါကို ဇြတ္အတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ျဖစ္ေနတာ။





Friendship, Relationship, and Loving-kindness

Snow In he Summer (U Jotika)

http://www.buddhanet.net/friend.htm

Powered by ScribeFire.

KhunMyaHlaing ၏ "အမွန္တကယ္ၾကီးျပင္းလာေအာင္ကေလးေတြကိုဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မလဲ"

ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္မွာ ကေလးဘ၀ေနခဲ့စဥ္က မိမိကိုပ်ိဳးေထာင္ခံရပံုနဲ႕ သူတပါးေတြပ်ိဳးေထာင္ခံခဲ့ရပံု ေတြကို ခုထိမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အျမင့္မတက္နဲ႕၊ ျပဳတ္က်မယ္၊ ညေနဆိုအျပင္မထြက္နဲ႕၊ သူရဲကိုက္လိ္မ့္မယ္။ ေၾကာင္ၾကီးလာၿပီ၊ စေလာင္းဖံုး၂ခ်ပ္ကိုရိုက္ရင္က်ားကိုက္မယ္။ ညဘက္အိမ္ထဲမွာ ေျခသည္းလက္သည္း မညွပ္ေကာင္းဘူး၊ ဟဲ့ေဆာ့လွခ်ည့္လား..ငါရိုက္လိုက္ရ။ ဟိုကေလးကိုၾကည့္စမ္း.. ျငိမ္ေနတာပဲ.. ဘယ္ေလာက္လိမာလဲ.. နင္တို႕ကေတာ့ တုတ္စာနဲ႕မ ွၿငိမ္မယ့္ဟာေတြ.. အစရွိသျဖင့္။ သည္လိုဆံုးမမႈမ်ိဳးေအာင္ျမင္သလားဆိုေတာ့... ဟုတ္ကဲ့။ သရဲကိုျမင္ဖူးခ်င္လို႕ သခၤ်ိဳင္းကုန္းကို မနက္ေစာေစာသြားၿပီး ေခ်ာင္းပါတယ္။ ဥစၥာေစာင့္ကိုျမင္ဖူးခ်င္လို႕ ညေနေစာင္းမွာ ျပာထုပ္ေတြကိုင္ၿပီး ေျခာက္သည္လို႕နာမည္ႀကီးေသာေနရာကို အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြနဲ႕ အတူ သြားေခ်ာင္းပါသည္။ ေၾကာင္ကိုအလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ဘုရားေပၚကို ကုတ္ကပ္တက္တာ ေခါင္းေလာင္းေမွာက္ထိ ေရာက္ပါသည္။ ဘုရားေရွ႕က ျခေသၤ့ႀကီးကို ဂုတ္ခြစီးပါသည္။ မလုပ္နဲ႕ေျပာေလ၊ လုပ္ခ်င္ေလဆိုသည္မွာ ကေလးတိုင္းတို႕ရဲ႕ ျဖဴစင္ေသာဗီဇစိတ္ပါ။ စူးစမ္းေသာစိတ္သည္ ေတာ္လွန္ေသာစိတ္မဟုတ္ပါ။ ကေလးတိုင္း၊ လူငယ္တုိင္း စူးစမ္းလိုေသာစိတ္ရွိၾကပါသည္။ မည္သူ႕ဘိန္းစားကမွ ဘိန္းစားျဖစ္ခ်င္လို႕ ဘိန္းစားသည္မဟုတ္၊ စမ္းၾကည့္ရင္းစြဲလို႕ ဘိန္းစားျဖစ္တာခ်ည့္ျဖစ္ပါသည္။ လူႀကီးမ်ားက ကိုင္တြယ္တတ္ဖို႕သာလိုပါသည္။ ကေလးမို႕လို႕ လူႀကီးေျပာသမွ်ယံုမယ္ထင္ရင္ လူႀကီးမွားပါသည္။ လူႀကီးေျပာတာ ဟုတ္လားမဟုတ္လားသိခ်င္လို႕စူးစမ္းေသာကေလး ပိုမ်ားပါသည္။

ကမၻာ့အေရွ႕ျခမ္းက အေနာက္ႏိုင္ငံ (အေရွ႕ျခမ္းမွာရွိၿပီး အေနာက္ႏို္င္ငံကစနစ္ကိုက်င့္သံုးၿပီး အေနာက္ ႏိုင္ငံသားမ်ားတဲ့ႏို္င္ငံ ) တစ္ခုမွာတိုက္ခန္းအေရာင္းျပခန္းတစ္ခုကို ေရာက္သြားဖူးပါတယ္။ တိုက္၀ယ္ဖို႕ လာၾကသူေတြအမ်ားႀကီးေပါ့။ ထူးျခားတာက ျမန္မာႏိုင္ငံလို လူႀကီးေတြခ်ည့္လာၾကည့္ၾကတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ကေလးေတြေရာ၊ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးေတြနဲ႕ လက္တြန္းလွည္းသံုး ဒုကၡိတေတြလည္းပါပါတယ္။ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးမ်ားနဲ႕ လက္တြန္းလွည္းသမားေတြပါ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ေနလို႕ရမယ့္အိမ္ ပံုစံ မ်ားကိုလည္း စနစ္တက် သုေတသနလုပ္ၿပီးေဆာက္ထားတဲ့အိမ္မ်ားကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လူတိုင္းကိုယ့္ အား ကိုယ္ကိုးေနလို႕ရမယ့္နည္းေတြကိုခ်ည့္ စိတ္၀င္စားၾကတာကို အားတက္ဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ နည္းနည္းစပ္စုလိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မထင္မွတ္တာကိုေတြ႕မိပါေတာ့တယ္။

ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းေလး လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ကေလးကိုအေမျဖစ္သူက တိုက္ေရြးခိုင္းေနတာပါ။ ကေလးကိုတိုက္ထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္၊ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ကေလးက တိုက္နံရံက ေဇာင္းကေလးတစ္ခုကိုပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး အေမကိုၾကည့္ေနေတာ့ အေမက အင္း.. ေတာ္လိုက္တဲ့သား.. ေနာက္တိုက္တလံုး သြားၾကည့္ၾကစို႕လို႕ ေျပာၿပီး ကေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာပါပဲ... ေျပာခ်င္တာက အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သူတို႕သားသမီးကို ၁၈ႏွစ္ျပည့္ရင္ အိမ္ကထြက္သြားခိုင္း တယ္ ဆိုတာ ထြက္သြားခိုင္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ အသိပညာနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္ကိုးစားစိတ္ေတြကို သည္လိုအရြယ္ေလးကတည္းက ေမြးထည့္ေပးထားၿပီးသားျဖစ္ၿပီး လူႀကီးျဖစ္စအရြယ္မွာ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးတတ္ေအာင္ တမင္အိမ္ကထြက္ခိုင္းလိုက္တာျဖစ္လို႕ပါပဲ။ အခုလိုတစ္ႏွစ္သားေလးကို တိုက္ တစ္လံုးကို လိုက္ၾကည့္ခိုင္းသလို ကေလးကလည္း သူလမ္းေလွ်ာက္ရင္း လဲက်လို႕ ေဆာင့္မိႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးကိုျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားလြန္းလို႕ သူတို႕ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေတာ့ နံရံ အနားေစာင္း ေတြကို ခၽြန္္မေနေစဘဲေဇာင္းလံုးထားတဲ့၊ ေလွကားကိုလည္း ကေလးအတြက္အဆင္ေျပေအာင္ တပ္ ဆင္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးအိမ္တလံုးကို သူတို႕၀ယ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ တစ္ႏွစ္သား ကေလးကို အိမ္တစ္လံုးေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္အရြယ္သားသမီးက အိမ္တလံုးကိုစိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရၾကပါသလဲ။ ကိုယ့္အ၀တ္အစားကိုေတာင္ ကိုယ္တိုင္စိတ္ၾကိဳက္၀ယ္၀တ္ခြင့္ ရၾကသလား။ အေမအေဖခိုင္းသမွ်လုပ္ၿပီး ထားတဲ့အတိုင္းေနတဲ့ကေလးကို လူလိမ္မာလို႕ ထင္ၾကခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနၾကခ်ိန္မွာ သည္ကေလးဘယ္ေလာက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အညြန္႕က်ိဳးေနမလဲဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား။ ကိုယ့္မသိစိတ္ထဲမွာ အာဏာရွင္စိတ္၀င္ေနၿပီး သူမ်ားရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္ေနမိပါပေကာဆိုတာကို ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ခ်စ္လို႕ အစစအရာရာ စီစဥ္ေပးေနတာပါဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေလးနဲ႕ ကာတတ္ၾကပါတယ္။ သားသမီးကိုခ်စ္ရာေရာက္ရဲ႕လား၊ စိတ္ေရာလူပါ ႀကီးျပင္းခြင့္ေပးရာေရာက္ရဲ႕လား လို႕ မိဘမ်ားေတြးမိၾကပါသလား။ ကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေရြးခ်ယ္ခ်င္စိတ္ ပ်င္းသြားရင္း၊ မိမိရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈအတြက္တာ၀န္ယူရေကာင္းမွန္းသိတဲ့စိတ္ ပ်င္းသြားရင္း တျဖည္းျဖည္းအသက္ေတြႀကီးလာတဲ့ ၾကီးပ်င္းသူမ်ားကို ေမြးထုတ္သင့္သလား။ မွန္ကန္တဲ့ေရြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ရင္း မိမိရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းကိစၥအရာရာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ရင္ဆိုင္တတ္၊ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ ျပင္းထန္တဲ့စိတ္ထားနဲ႕ တာ၀န္ယူလိုစိတ္၊ တာ၀န္ယူလိုမႈတို႕နဲ႕အတူ ၾကီးလာတဲ့ ၾကီးျပင္းသူမ်ိဳးကို ေမြးထုတ္သင့္သလား။ မင္းတို႕ဘာသိလို႕လဲ၊ ကေလးေတြ ကေလးေနရာေနစမ္း၊ လူႀကီးေတြၾကား၀င္မရႈပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ စတဲ့ စတဲ့စကားေတြၾကားမွာ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္စိတ္ ေပ်ာက္ဆံုးပ်က္သုဥ္း ခဲ့ၾကရပါ တယ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြဆံုးရံႈးခဲ့ၾကရာက အေကာင္းအဆိုးကို ေရြးခ်ယ္တတ္ျခင္း၊ ေရြးခ်ယ္ရဲျခင္းဆိုတဲ့ လူရည္လူေသြးမ်ားပါ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ၀မ္းပန္းတနည္းေျပာဖူး ပါတယ္။

သူ႕ရဲ႕အဘြားအသက္၇၀ေက်ာ္ေပ်ာက္လို႕သူကအိမ္ထဲမွာလုိက္ရွာပါသတဲ့။ ေနာက္အဘြားရဲ႕အေမ အသက္၉၀ေက်ာ္အေဘးရဲ႕အခန္းထဲမွာ ေႏြေန႕လည္ႀကီးျခင္ေထာင္ခ်လို႕ ျခင္ေထာင္လႈပ္ေနလို႕ ျမစ္ျဖစ္သူကသြားေခ်ာင္းပါတယ္တဲ့။ သည္ေတာ့မွ အေဘးျဖစ္သူကအဘြားကို သူ႕စကားနားမေထာင္ဘဲ (သူ႕ရဲ႕အတည္ျပဳခ်က္ကိုမေတာင္းဘဲ) သူ႕ေျမးျမစ္ေတြကို သင္တန္းတက္ခိုင္းလို႕ ျခင္ေထာင္ထဲေခၚၿပီး ေပါင္တြင္းေၾကာဆြဲလိမ္ကာ အျပစ္ေပးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသတဲ့။ သည္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းလဲ သူ႕အေျခအေနက ဥထဲမွာပဲရွိေသးပါလား၊ အေကာင္ေတာင္မျဖစ္ေသးတဲ့ အေျခအေနေလာက္ပဲ ရွိပါလားလို႕ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့တာအသံေတာင္မထြက္ရဲခဲ့ပါဘူးတဲ့။ လက္ရွိျမန္မာျပည္က အျဖစ္မွန္ အေျခအေနတစ္ရပ္ပါ။ ျမန္မာလူငယ္တိုင္း သည္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ၾကံဳခဲ့တယ္လို႕မဆိုလိုပါ။ လူတစ္ေယာက္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္စီျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားစုအေနနဲ႕ ကိုယ့္ျဖစ္ရပ္နဲ႕ကိုယ္ ျပန္လည္ႏိႈင္းယွဥ္ စဥ္းစားမိေစဖို႕သာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ တိုင္းတပါးမွာ ေပြလီတဲ့ကေလး မ်က္ႏွာေကာင္းရပါတယ္။ creative mind ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျမေတာင္ေျမွာက္ခံရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ "ဟဲ့ေမ်ာက္ေလာင္းေလး.. ေပြလီပါ့ေတာ္.. အၿငိမ္ကိုမေနႏိုင္ဘူး.. သည္ေန႕ေစ်းကျပန္လာမွ ထား၀ယ္ႀကိမ္နဲ႕ေတြ႕မယ္"လို႕ ခ်ီးေျမွာက္တတ္ၾက ပါတယ္။

သည္ေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံက အသက္၁၈ႏွစ္အရြယ္လူတစ္ေယာက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ေရြးခ်ယ္ တတ္၊ ေရြးခ်ယ္ရဲေနၿပီး အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရင္း တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ထဲက အသက္ ၂၅ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလိုလူေတြက အေဘးထံမွာ အမိန္႕ေတာင္းရင္း ခြင့္ျပဳခ်က္ယူေနရမွေတာ့ သက္တူရြယ္တူခ်င္း ဘယ္လိုလူရည္လူေသြးခ်င္းၿပိဳင္ႏိုင္ၾကပါ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွိမ္တာမဟုတ္သလို ျမန္မာျပည္ထဲက လူငယ္ေတြကို ႏွိမ္တာလဲမဟုတ္ရပါ။ ကိုယ့္ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာက ရြယ္တူလူငယ္ေတြထက္ ပိုမိုထက္ျမက္ေတာ္တတ္ေနေစ ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႕ သူတို႕ေတြႏိႈင္းယွဥ္တတ္လာေအာင္၊ ႀကိဳးစားတတ္လာေအာင္ ျမင္ဖူးတာေလးကို ျပန္ေ၀မွ်ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေရးျဖစ္တာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ အိပ္မက္ပရိသတ္နဲ႕ ျမန္မာလူငယ္ေတြလည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက လူငယ္ေတြထက္ ဉာဏ္ရည္လူရည္ ေခါင္းတစ္လံုးသာသူေတြျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။



KhunMyaHlaing ၏ "အမွန္တကယ္ၾကီးျပင္းလာေအာင္ကေလးေတြကိုဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မလဲ" ကိုမွ်ေ၀ ဖတ္ရႈေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။

Source: http://www.ainmat.com/index.php?/archives/785-unknown.html#extended

Powered by ScribeFire.

OSK (On Screen Keyboard)

An alternative keyboard in Windows. In case your keyboard or some keys stop working Microsoft provides you with an alternative way to type in using the mouse

To work this tool, go to > Start menu > Select Run > Type “OSK” > Press OK

Powered by ScribeFire.

mmglite သို႔ ျမန္မာ GMail

အားရင္ http://mmglite.awardspace.com ေလးကို ၀င္စမ္းသံုးၾကည့္ပါ့လား။ gmail ရဲ႕ lite version ေလးပါ။ ျမန္မာလို အီးေမးေရးတတ္တဲ့ သူေတြဆိုရင္ သံုးလို႔အေကာင္းသားလားဗ်။ UserName မွာ သင့္ရဲ Gmail username ရိုက္ထည့္၊ Password မွာလည္းသင့္ရဲ႕ Gmail Password ကိုရိုက္ထည့္ ၿပီးသံုးလို႔ရပါတယ္။



mmglite သည္ Zawgyi-One Font ကို အသံုးျပဳထားကာ glite ကို ျမန္မာ GUI ျဖစ္ေအာင္ open source ျဖစ္ေသာ glite ကိုျပဳျပင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ Attachment ကို ယခု version မွာရရိွေနပါျပီ ။ 2MB attachment ကိုေတာ့ ေပးပို႕ႏိုင္ပါတယ္။ ျပသနာမ်ား ၊ အၾကံမ်ား ကို saturngod AT gmail.com သို႔ေပးပို႔နိုင္ပါတယ္။ လိုအပ္သည္မ်ားကို Download Page ( Click Here ) မွရယူႏိုင္သည္။ MMGLITE အေၾကာင္းေဆြးေႏြးလိုလွ်င္ MMGLite Forum ကို လွမ္းလာခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္..



Smile Icon စုစုေပါင္း ၅၉၉ခု ထည့္သြင္းထားသည္....

Text Editor Help( Click Here )



Total Visitor : 71927 Visitors

Today Visitor : 115 Visitors

 

mmglite ၏ ေနာက္ဆံုးသတင္းမ်ား :

May 5 2007 ျမန္မာစာ keymap ထည့္သြင္းထားသည္..

Api 12 2007 ပံုမ်ားကို Text Editor တြင္ တိုက္ရိုက္ upload လုပ္လို႕ရပါျပီ

Mar 01 2007 Smile Icon မ်ား e-mail တြင္ေပးပို႕ႏိုင္ပါျပီ...

Feb 11 2007 Image File မ်ားကို Mail တြင္ ၾကည့္ရႈ ေပးပို႕ႏိုင္ပါျပီ..

Jan 31 2007 Text Editor တြင္ Alt+n ျဖင့္ လက္ကြက္ေျပာင္းႏိုင္ျပီ..

Dec 10 2006 Attachment လက္ခံႏိုင္ပါျပီ...

Dec 02 2006 စာေရးရန္ Text Editor ထည့္သြင္းထားပါသည္။ Myanmar Font မရိွသူမ်ားသည္ Text Edior Toolbar မွကို ႏိွပ္ကာ ျမန္မာစာရိုက္ႏိုင္ပါသည္...

Nov 13 2006 Keyboard သြင္းစရာ မလိုပဲႏွင့္စာရိုက္ႏိုင္ျပီ (IE only)

Nov 13 2006 Rich Text Box Default Font is Zawgyi-One

Nov 11 2006 Use Web Embed Font

Oct 09 2006 Fix Rich Text Box Error

Oct 02 2006 Main Page ကို အနည္းငယ္ျပဳျပင္ထားသည္။

Sep 29 2006 Rich Text Box ကို အသစ္ျပဳျပင္ေရးဆြဲထားသည္။

Powered by ScribeFire.

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တံုးက... (၃)

စကၤာပူမွာက ရန္ကုန္မွာလိုပဲ ေရခ်ိဳးလို႔ ေကာင္းသည္။ တခါတေလဆို ေရခ်ိဳးရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ခ်ိဳးလို႔ကို မ၀ႏိုင္ေအာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ိဳးတာျမန္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆး ခ်ိဳးတတ္ခ်င္သည္။ စကၤာပူက ေရက မေလးရွားကေန ၀ယ္ထားရတာ။ ေရက purified လုပ္ၿပီးသားျဖစ္ပံုရသည္။ Tap ကလာတဲ့ေရကို ဒီတိုင္းလဲေသာက္လို႔ရသည္။ တခါတေလ ေရမွာ ကလိုရင္းန႔ံေလး နဲနဲေတာ့ ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ လူေတြက စကၤာပူ ေရေတြခ်ိဳးၿပီး ရန္ကုန္မွာတံုးကနဲ႕ စာလွ်င္ အသားနည္းနည္းေလးေတာ့ ပိုျဖဴလာ ၾကသည္ဟုထင္ရသည္။

ေရခ်ိဳးမွား သည္ ဆိုေသာစကားကို ၾကားဖူးၾကမည္ဟုထင္ပါသည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္မွာ ေနတံုးကေတာ့ ေရခ်ိဳးမမွား ေအာင္ တကယ္ကို ဆင္ျခင္ရသည္။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ ေလာက္ကစၿပီး မိုးမခ်ဳပ္ခင္အထိ အခ်ိန္အတြင္း ေရမခ်ိဳးရဲၾကေပ။ ေန႔ခင္းဘက္ေတြဆို အျပင္က ျပန္လာလာခ်င္းႀကီး ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ထခ်ိဳးလို႔မရ။ အဲဒီလို ေနပူပူ က ျပန္လာၿပီးၿပီးခ်င္း ေရခ်ိဳးလွ်င္ အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားတတ္သည္။ တခါတေလ ေရခ်ိဳးမွားၿပီး ေသတဲ့လူေတြေတာင္ ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေႏြရာသီေတြ မွာ ေရခ်ိဳး ဆင္ျခင္ရသည္။

ေပ်ာ္ဘြယ္က ေရေတာ့ ေပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရေတြက ငံသည္။ အထူးသျဖင္ ကၽြန္ေတာ္တုိေနတဲ့ ရွမ္းပဲြ ဘက္ ကေရေတြက အလြန္ငံသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားတစ္၀ိုက္ ေရတြင္းတူးလွ်င္ ၅ေပ မွ ဆယ္ေပေလာက္ဆိုလွ်င္ ေရေတြထြက္ လာတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္အနက္ကေရက အလြန္ငံသည္။ အေရာင္ကလည္း နီက်င္က်င္ ၀ါက်င္က်င္ေရေတြျဖစ္သည္။ အဲဒီေရအမ်ိဳးအစားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ ခါးေရဟုေခၚသည္။ ေရတြင္း၏ ခါးလယ္ေလာက္က ထြက္တဲ့ေရကိုေခၚတာျဖစ္ပံုရသည္။ အဲဒီေနရာတ၀ုိက္ က အရင္တံုးက ဆပ္ျပာက်င္း(ဆပ္ဗက်င္း ဟုအသံထြက္) လုိ႔ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာ တာ ၾကားဖူးသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရတြင္းတူးလွ်င္ နက္နက္တူးရသည္။ နက္နက္ေရာက္ေလ ထြက္တဲ့ေရက အငံေပါ့ေပါ့သြားေလျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ငံေတာ့ ငံေသးသည္။ အိမ္မွာက အဘိုးအဘြားတို႔ လက္ထက္က တူးသြားသည့္ေရတြင္း တစ္တြင္းရွိသည္။ ေပတစ္ရာေလာက္နက္မည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ က ေရမႈတ္စက္ ပ်က္လွ်င္ျဖစ္ျဖစ္ မီးမလာတဲ့အခါ ေရျပတ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေရတြင္းကေန ေရပံုးကိုႀကိဳးျဖင့္ခ်ိတ္၍ ေရတြင္းထဲမွ ေရငင္ၿပီးခ်ိဳးရသည္။ ဒီေရတြင္းေရျဖင့္ အရပ္ကိုေရလွဴထားသည္။ အရပ္ထဲက တျခားလူေတြက ညေနခင္း ဆိုလွ်င္ အိမ္ကေရတြင္းကေန ေရလာဆြဲၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ေသာက္ေရအတြက္ ေရခ်ိဳကေတာ့ နဲနဲ ရွားသည္။ အဲဒီတံုးက ေရခ်ိဳ ကို ႏြားတပ္ေရစည္လွည္းျဖင့္ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ တစ္မိုင္ခြဲေလာက္ေ၀းေသာ "အင္ၾကင္းကန္" ဘက္က ေရတြင္းတြင္သြားသြား ခပ္ၾကရသည္။ အဲဒီတံုးက အိမ္မွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရွိသည္။ အဘုိးက လယ္ေတြယာေတြလဲ ရွိသည္။ လယ္ေတြက ေတာင္ႀကီးဘက္ကိုအထြက္မွာျဖစ္သည္။ အဲဒီ ေပ်ာ္ဘြယ္-ဘုရားငါးဆူလမ္းေဖာက္ေတာ့ (အရပ္အေခၚ ေတာင္ႀကီးလမ္း) ေဖာက္ေတာ့ လယ္ေတြနဲနဲ အသိမ္းခံရေသးသည္။ ၄ဧက-၅ဧက ေလာက္ အသိမ္းခံရသည္။ ေနာက္ အေဖက စီးပြားေရးကို အာရံုစိုက္ရတာနဲ႕၊ ဘိုးဘြားလက္ထက္က လယ္ေတြ ကို လံုး၀မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို ဘိုးဘြားအေမြအျဖစ္အကုန္ေပးလိုက္သည္။ အဲဒီတံုးက အိမ္က ႏြားႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ လိမ္မာသည္။ သူတို႕ကို ၀ဖီးေနေအာင္ေကၽြးထားသည္။ တစ္ေကာင္က ႏြားျပာစိမ္းႀကီး၊ တစ္ေကာင္က ႏြားျဖဴနီ။ ေနာက္ေတာ့ ႏြားျပာစိမ္းႀကီးက ေဖာက္လာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႏြားေတြက လိမ္မာေနရာမွ ထထေဖာက္လွ်င္ ေရွးလူႀကီးေတြက ေျမကုန္သည္ ဟုေျပာသည္။ သူ နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေရစက္ကုန္သြားသည္ ကို ဆိုလိုခ်င္တာျဖစ္ပံုရသည္။ သူ႔ကို သြားၾကည့္လွ်င္ ရႈသိုးသိုးျပန္ၾကည့္သည္။ ႏွာတရႈးရႈး မႈတ္သည္။ ေျမကို ခြာျဖင့္ရွပ္သည္။ လူေတြကို ေ၀ွ႔ခ်င္သလိုလို လုပ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏြားပြဲစားေတြ လက္ထဲ ေရာင္းဖို႔ အပ္လိုက္ရသည္။

၁၉၈၇-၈၈ ေလာက္ေရာက္ေတာ ေပ်ာ္ဘြယ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ေရခ်ိဳေရသန္႕ေတြလွဴသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ အဲဒီေရကို ဂ်ပန္ေရဟုေခၚသည္။ဂ်ပန္ေတြက ၿမိဳ႕၏ အျမင့္ဆံုး ေနရာျဖစ္သည့္ ၿမိဳ႕မကုန္းထိပ္က စံေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲမွာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီးေတြတည္ ေပးထားသည္။ "ဗတ္ဒ" ဘက္က ေရခ်ိဳကို ပိုက္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္သြယ္၍ အဲဒီေရေလွာင္ကန္ႀကီးေတြထဲ ကို High Pressure Pump ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရကို ေမာင္းတင္သည္။ အဲဒီေရေလွာင္ကန္ႀကီးေတြထဲက မွ ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ တစ္ျခမ္းလံုးကိုပိုက္လံုး အလတ္စားမ်ားျဖင့္ ေရခ်ိဳ ျဖန္႔သည္။ ၿမိဳ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္း ၿမိဳ႕႔သစ္တို႔၊ ေရႊျပည္ရန္လံုတို႔ ဘက္ေတြ အတြက္ကေတာ့ ေအာင္သာ ဘက္က ေနေရျဖန္႔ေပးသည္။ ကြက္သစ္ျဖစ္သည့္ ျပည္သာယာ ဘက္ၾကေတာ့ ျမက်ိဳင္းေတာင္က ေနေရျဖန္႔ေပးသည္။ အဲဒီေခာတ္တံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္ လိုမိုးေခါင္ေရရွား ရပ္၀န္းေတြ မွာ ဂ်ပန္ကေတြက ေရလွဴခဲ့သည္။ "ဗတ္ဒ" ဆိုတာက ေပ်ာ္ဘြယ္နယ္ဘက္က ရြာႀကီးတရြာ ၏အမည္ ျဖစ္သည္။ ရမည္းသင္းဘက္ အထြက္ "ဗတ္ဒ" ဟူေသာရြာက ေရေျမေကာင္းသည္။ ေရခ်ိဳသည္။ ေရေပါသည္။ ေရေျမေကာင္းေတာ့ "ဗတ္ဒ" ရြာက လူေတြက ပန္းေတြစိုက္သည္။ သေျပေတြ၊ ေဟာ္လန္ပန္းေတြ၊ ေမၿမိဳ႕ပန္းေတြ၊စံပယ္ေတြ၊ ဇြန္ေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္သည္။ ေန႔စဥ္ "ဗတ္ဒ" ဘက္က ပန္းသည္ေတြ ေပ်ာ္ဘြယ္ ဘက္ ကို ပန္းတက္ေရာင္းၾကသည္။

အဲဒီတံုးက မွတ္မိေသးသည္။ ၁၉၈၈ ေလာက္ က ေပ်ာ္ဘြယ္မွာ ဂ်ပန္၏ ေရေပးေရး စီမံကိန္းက အင္တိုက္အားတိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္း တြင္ ေရပိုက္လိုင္းမ်ား ခ်ရန္ စီမံထားသည္။ လမ္းေဘးေတြမွာ လုပ္သားႀကီးမ်ားက ေခၽြးေတြသံေတြ တရႊဲရြဲျဖင့္ သံပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ားခ်ရန္ ေျမာင္းႀကီးမ်ား တူးေဖာ္ေနၾကသည္။ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ရြာအသီးသီး ရပ္ကြက္အသီးသီးက သပိတ္ေမွာက္ ေသာလူမ်ားက စီတန္းလွည့္လည္ေနၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။ သပိတ္ေမွာက္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စက္ဘီးေလးျဖင့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ေတာ့ သြားသြားတက္ေသးသည္။



ဆက္ပါဦးမည္...

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ၏ တရားေတာ္မ်ားမွေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ား

1) ေန႕စဥ္ပဲ စာေမးပြဲ အစစ္ခံေနရတယ္၊ သင္ခန္းစာတိုင္းဟာ စာေမးပြဲ၊ အေတြ႕အၾကံဳတိုင္းဟာ သင္ခန္းစာပဲ။



2) ဘ၀ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေနသြားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ သတိေလးနဲ႕ ေနလိုက္ပါ။ ဘ၀ဟာ ရွင္းလာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ရွင္းရင္ ဘ၀ ရွင္းတယ္၊ စိတ္ရိုးရင္ ဘ၀ ရိုးတယ္၊ စိတ္ရႈပ္ရင္ ဘ၀လည္း ရႈပ္လာမယ္၊ စိတ္ဆန္းျပားရင္ ဘ၀လည္း ဆန္းျပားလာမယ္။



3) စိတ္ရွင္းရင္ ဘ၀လည္း ရွင္းပါတယ္၊ အသိညဏ္လည္း ရွင္းပါတယ္၊ စိတ္မရွင္းရင္ ဘ၀လည္း မရွင္းဘူး၊ အသိညဏ္လည္း မရွင္းဘူး။



4) စာေမးပြဲမွာ ကိုယ္တကယ္တတ္တာကို ေျဖဖို႕ထက္ အမွတ္ရဖို႕ အဓိက ထားျပီး ခိုးေျဖတာေတြ ျဖစ္လာသလို အျပင္ေလာကမွာလည္း လူအထင္ၾကီး ခံရဖို႕ အဓိကထားရင္ ဟန္လုပ္ျပီးေနျပရတယ္။ အဲ့ဒါ ဘ၀ စာေမးပြဲကို ခိုးေျဖေနတာပဲ။



5) ဘ၀ကို အႏွစ္သာရအျပည့္နဲ႕ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္ရင္ ေလာကၾကီးကို အထိေရာက္ဆံုးနဲ႕ အက်ိဳးျပဳခ်င္ရင္ ၊ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ျပီး ရင့္က်က္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ၊ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို အထိေရာက္ဆံုး အသံုးခ်ခ်င္ရင္ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း ၊ တစ္ခဏတိုင္း တစ္ခဏတိုင္း သတိေလးနဲ႕ ေနလိုက္ပါ။



6) ကို္ယ့္ဘ၀ကို စည္းကမ္းရွိရွိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားခ်င္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ အျဖစ္နည္းျပီး ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။



7) လူတိုင္းလူတိုင္း ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ်ေရြးခ်ယ္မႈ႕ေတြ လုပ္ေနရပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္တာ ဆံုးျဖတ္တာ မွန္ဖို႕ လိုပါတယ္။



8) အလုပ္ဟာ လူ႕ဘ၀မွာ အင္မတန္အေရးၾကီးတယ္။ “ ဒါကို လုပ္ဖို႕ ငါ လူျဖစ္လာတာပါ ” လို႕ေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ့ အလုပ္က ဘယ္အလုပ္လဲ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ တကယ္အေရးပါတဲ့ ကိစၥေတြကို စိတ္မပါပဲ လုပ္ေနရတယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ႕မရွိတဲ့လူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သစၥာမရွိတဲ့သူ ျဖစ္ေနတယ္။



9) ဘ၀ဆိုတာ စိတ္နဲ႕တန္သလို ျဖစ္တာပါ။



10) ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အျမင့္ဆံုး အရည္အေသြးေတြကို အမ်ားဆံုးထြက္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေနရတာ ၾကိဳးစာေနရတာဟာ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။



11) ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ သက္သက္စာစာ မေနပါနဲ႕၊ ၾကိဳးစားပါ ၊ အရည္အခ်င္းမ်ားမ်ားထုတ္ပါ။ အရည္အခ်င္းမ်ားမ်ားထြက္ေလ ေက်နပ္မႈ႔ ရေလေလပဲ။



12) လူမွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတိၱေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတၱိအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတိၱေတြကို မ်ားမ်ားထုတ္သံုးရမွ အဲ့ဒီလူဟာ ဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ႕ရမယ္။



13) စိတ္ရဲ႕ အရည္အေသြးျမင့္မားလာရင္ ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးျမင့္မားလာတယ္ ၊ ဘ၀ဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ႕ပဲ။



14) ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ျမင့္မားေစခ်င္ရင္ စိတ္ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ျမင့္မားေအာင္ ၾကိဳးစားမွ ျဖစ္မယ္ ၊ ဘ၀ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႕ပဲ တိုင္းတာသင့္တယ္။



15) အေလးနက္ဆံုး အသိညဏ္က ဘ၀နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ အသိညဏ္ပဲ။



16) ဘ၀ကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အဓိပၸါယ္ ရွိရွိဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ သိဖို႕လိုတယ္။ အဲ့ဒီလို မသိလို႕ရွိရင္ အသက္ၾကီးသြားတဲ့ အခါၾကာေလ အသံုးမက်ေလ ျဖစ္လာတယ္။ ၾကာေလ အဓိပၸါယ္ မရွိေလ ျဖစ္လာတယ္။



17) ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားႏိုင္မွာသာ လူ႕ဘ၀ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေနသြားတဲ့သူလို႕ ဆိုႏုိင္မယ္။



18) စကၠန္႕တိုင္း စကၠန္႕တိုင္း တစ္ခဏတိုင္း တစ္ခဏတိုင္း ကို တန္ဖိုးထားႏိုင္မွ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဘ၀ ျဖစ္မွာပါ။



19) ဘ၀ျဖစ္လာတာဟာ အသိညဏ္ရဖို႕ ၊ အသိညဏ္ရဖို႕ဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္ျမင့္မားမႈ႕ ၊ စိတ္ဓါတ္ ျမင့္ျမတ္မႈ႕ရွိမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။



20) ဘ၀ တစ္ခုလံုးဟာ ေက်ာင္းပဲ။ ေမြးတဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ေသတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းေနေနတာပါ။ ဒီဘ၀မွာ ေတြ႕ၾကံဳ ရသမွ် ကိစၥေတြနဲ႕ ျမင္သမွ် ၊ ၾကားသမွ် ေကာင္းတာေရာ ၊ ဆိုးတာေရာ ၊ တစ္ခု မက်န္ အားလံုးဟာ သင္ခန္းစာခ်ည္းပဲ။ ယူတတ္ရင္ ပညာနဲ႕ အသိညဏ္ ရတယ္။ ယူတတ္ဖို႕ ဆိုတာလည္း အသိရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ေမ့တိေမ့ေလ်ာ့ေနရင္ေတာ့ ပညာမရဘူး။ အသိညဏ္မရဘူး။



21) စစ္မွန္တဲ့ ဘ၀ ၊ မွန္ကန္တဲ့ဘ၀ ၊ အတုအေယာင္မဟုတ္တဲ့ ဘ၀ကို ေနသြားဖို႕နဲ႕၊ ေသတဲ့အခါမွာလည္း ဘာမွ ဟန္လုပ္တာ၊ ဖံုးကြယ္တာ မရွိ၊ အမွန္အတိုင္း အရွိအတိုင္း သိျပီး ေသဖို႕က တကယ္ခက္ခဲ နက္နဲ႕တဲ့ ဘ၀ေပးတာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္။



22) ေလးနက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ အသိညဏ္ပိုင္း ဆိုင္ရာအလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္လို႕ရွိရင္ ဘ၀ကို တကယ္ေက်နပ္မႈ႕ မရႏိုင္ဘူး။



23) ကိုယ့္အမွားေတြကို ကိုယ္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သိျပီးေတာ့ ျပင္ျပီး ေနသြားရတာ ဘ၀မွာ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆံုးအလုပ္ပါ၊ အားရစရာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္ပါ။



24) လူဟာ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္မွလည္းပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကိုကိုယ္ ေက်နပ္မႈ႕ ရႏိုင္မယ္။



25) ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ေကာင္းေစတာ အသိညဏ္ပဲ၊ ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ပ်က္စီးသြားေစတာ အအသိညဏ္ မရွိျခင္းပဲ၊ အသိညဏ္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ သတိရွိမွ ျဖစ္မယ္။ သတိမပါ ညဏ္မပါ  ေပါ့ေပါ့တန္တန္လုပ္ျပီဆိုရင္ ဘာမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခုလံုး က်သြားသည္အထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။



26) ေနရာတကာမွာ ေငြနဲ႕တိုင္းတာတတ္သူရဲ႕ဘ၀ဟာ ၾကာေလ တန္ဖုိးက်ဆင္းေလ ျဖစ္လာမွာပဲ။



27) ေသခ်ာတဲ့ဘ၀ဟာ ေသေနတဲ့ဘ၀ပဲ။



28) ကိုယ့္မွာ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အသိညဏ္အေတြးအေခၚ မွန္ကန္သြားျပီဆိုရင္ ဘ၀ဟာ တစ္မ်ိဳးအဆင္ေျပျပီး ေနရတာ ေပ်ာ္လာတယ္၊ ကိုယ့္ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေျပာင္းသြားတာ႔၊ ကိုယ့္ေလာကၾကီးကို ေျပာင္း ပစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လြဲေနတဲ့ မွားေနတဲ့ မသင့္ေတာ္တဲ့သေဘာထားေတြကို သတိနဲ႕ သိေနပါ။



29) ဘ၀ကို ညံ့ဖ်င္းသြားေစတဲ့ အရာေတြထဲမွာ သတိမပါ၊ ညဏ္မပါ ျဖစ္သလို ေနတတ္လုပ္တတ္တာဟာ ထိပ္ဆံုးကပါေနတယ္။



30) ဘ၀အတြက္ ျပင္ဆင္ေနရင္းနဲ႕ပဲ ဘ၀ဆိုတာ ကုန္သြားတယ္။



31) ဘ၀ဟာ အင္မတန္တိုေတာင္း၊ သူမ်ားေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ထိုင္ေတြးေနဖို႕ အခ်ိ္န္မရွိပါဘူး။

Reference: http://www.planet.com.mm/forums/?linkpage=topic&forum_id=50&Topic_Id=83126&page=2

Powered by ScribeFire.

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တံုးက... (၂)

မန္းက်ည္းရြက္ႏုႏုေလးမ်ား ျမင္လွ်င္ ေပ်ာ္ဘြယ္အိမ္ကို သတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿခံ၀င္းထဲမွာက ဂိုေဒါင္သံုးလံုးရွိသည္။ ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြ ေဘးမွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ ရွိသည္။ မန္က်ည္းပင္ ခုႏွစ္ပင္ ေလာက္ရွိမည္။ အငယ္ ႏွစ္ပင္က ကၽြန္ေတာ္ေမြးၿပီးမွ စိုက္ထားတာ။ ငယ္ငယ္တံုးက မန္ႀကီးပင္ႀကီးတစ္ပင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တက္ၿပီး တူေတြ၊ လႊေတြ၊ သံမိႈေတြ၊ သစ္ေတြသယ္ၿပီး လင့္စင္ ေဆာက္ခဲ့ဘူးသည္။ ခြဆံုက Triangle ပံုဆိုေတာ့ ေဆာက္လို႔လြယ္တယ္ေလ။ အဲဒီလင့္စင္က အခုထိေတာင္ ရွိေသးမလားမသိပါ။ ေပ်ာ္ဘြယ္ က ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕သည္။ ေႏြေရာက္လွ်င္ ပူလိုက္တာမွ ဟပ္ေနေအာင္ ပူသည္။ ဒီမွာ စကၤာပူလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးလို႕ရွိရင္ ငါတို႕ၿမိဳ႕က Texas ကလိုမ်ိဳး ရာသီဥတုရွိတယ္ လို႔ ေျပာျပရတယ္။ အဲဒါမွ သူတို႕ကျမင္မွာေလဗ်ာ။

ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ား ဆိုလွ်င္ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးမ်ား တြင္ ရြက္ေဟာင္းမ်ား ေၾကြၿပီး ရြက္သစ္မ်ား ေ၀လာတတ္သည္။ သႀကၤန္နားနီးလာ လွ်င္ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္သီးႏွင့္ တူေသာ မန္က်ည္းဖူး ႏုႏုေလးမ်ားက ဦးစြာထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ မိုးေလး တစ္ေျပာက္ ႏွစ္ေျပာက္ေလာက္ က်လာလွ်င္ စီစီရီရီ ထြက္ေနတဲ့ မန္းက်ည္းရြက္ ႏုႏုေလးေတြ ကို အိမ္က အလုပ္သမားေတြ ကို တက္ခူးခိုင္းရသည္။ မန္က်ည္းရြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ မန္က်ည္းရြက္သုတ္၊ မန္က်ည္းရြက္ငပိ အစပ္ေထာင္း၊ မန္က်ည္းရြက္ႏွင့္ငါးခူခ်က္၊ မန္က်ည္းရြက္သနပ္၊ စသည္ျဖင့္ စံုေနေအာင္လုပ္စားၾကသည္။ လတ္ဆတ္လို႕လားမသိ ေတာ္ေတာ္ စားလို႕ေကာင္းသည္။

အိမ္က ပေစာက္ပံု ပတ္ပတ္လည္အုတ္တံတိုင္း ကာရံထားသည္။ မ်က္ႏွာစာဘက္မွာ ကပ်ဥ္ကတိုး တိုင္မ်ားျဖင့္ ၿခံစည္းရိုးခတ္ထားသည္။ အဲဒီမ်က္ႏွာစာဘက္ကၿခံစည္းရိုးမွာ ေဂြးေတာက္ပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ ေဂြးေတာက္ဆိုတာက ႏြယ္ပင္မ်ိဳး။ ျခံစည္းရိုးတစ္ခုလံုးမွာ ႏြယ္တက္ေနတတ္သည္။ တခါတရံ ညေနဘက္ေတြမွာ ေဂြးေတာက္ရြက္ႏုႏုေလးေတြ အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ၀ိုင္းခူးၾကသည္။ ၾကက္သား ကို အရည္စပ္စပ္ ကာလသားခ်က္ကေလး ခ်က္ၿပီး ေဂြးေတာက္ရြက္ ႏုႏုေလးေတြ ခတ္စားရတာ အလြန္အရသာ ရွိပါသည္။

အိမ္က ပြဲရံုလုပ္ငန္းလုပ္သည္။ မိုးလင္းလွ်င္ ကုန္လာေရာင္းေသာသူမ်ား၊ ကုန္လာ၀ယ္ေသာသူမ်ား ျဖင့္ စည္ကား ဆူညံေနတတ္သည္။ က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ Holiday ဆိုတာမရွိ၊ သႀကၤန္တြင္းကလြဲလို႕ ေန႕တိုင္း ပြဲရံုဖြင့္ေပးရသည္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ကုန္ခ်ိန္၊ ေစ်းျဖတ္၊ ကားတင္၊ ငရုပ္ေရြး၊ ပဲေရြး၊ ၾကက္သြန္ေရြး စံုေနေအာင္ လုပ္ခဲ့ရဘူးသည္။ စာရင္းေတြ လုပ္ကိုင္ကူေပးရသည္။ စာရင္းမွတ္ရသည္။ စာရင္းခ်ဳပ္ရသည္။ ေန႕စဥ္ေငြစာရင္းခ်ဳပ္၊ ဂ်ာနယ္သြင္း၊ လခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ စတာေတြလုပ္ခဲ့ရဘူးသည္။ အလုပ္သမားေတြမရွိလွ်င္ ႏွမ္းအိတ္ ပဲအိတ္မ်ား ထမ္းခ့ဲရဘူးသည္။ အိမ္က ဆီစက္မွာ ဆီကိုယ္တိုင္ ႀကိတ္ခဲ့ရဘူးသည္။

ဆီႀကိတ္ရာတြင္ ေနၾကာႀကိတ္ရတာ အျမန္ဆံုး အလြယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ႏွမ္းက နဲနဲ ပိုခက္သည္။ ေရကို အခ်ိန္အဆျဖင့္ လုိက္ေပးရသည္။ ဒါမွ ႏွမ္းေတြက လံုးသြားၿပီး ဆီသတ္သတ္ ႏွမ္းဘတ္သတ္သတ္ထြက္မွာ ေလ။ ေရမထည့္လွ်င္ ဆီမထြက္ဘူးေလ။ ေရလံုး၀မ ထည့္လွ်င္ အမႈန္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႕ ဆီမထြက္ပဲ အမႈန္႕ႀကိတ္စက္ႀကီးလိုျဖစ္သြားတတ္သည္။ ေျမပဲ ကအခက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေရမလိုက္တတ္လွ်င္ ဆံုထဲတင္ ဗြက္ေပါက္ေနတတ္သည္။ ေျမပဲဆီ ႀကိတ္လွ်င္အလြန္စိတ္ရွည္ရသည္။

ဆီစက္က အေပၚမွာ ႏွမ္းေတြ ပဲေတြ ထည့္တဲ့ ဇလားႀကီးရွိသည္။ ဇလားထဲမွာ ဒလက္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ဇလားထဲက ႏွမ္းေတြ ပဲေတြက ေအာက္က လြန္သြားရွိတဲ့ အတြင္းဘက္ထဲကို တေရြ႕ေရြ႕ က်သြားသည္။ အတြင္းဘက္ထဲမွာ သံမဏိ လြန္သြား ႀကီး၊ အျပင္က သံဘားေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သံဘာဂ်ာ သဖြယ္ ငံုထားသည္။ လြန္သြားက ႏွမ္းေတြ ပဲေတြကို Pressure ေပးရင္း ေရွ႕သို႕တြန္းပို႔သြားသည္။ သံဘာဂ်ာေပါက္ေတြ ၾကားထဲက ဆီယို က်လာသည္။ ဆီညွစ္ၿပီးသား အဖတ္ေတြကို ဆီမကုန္မခ်င္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပန္ႀကိတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး မာေၾကာ ေတာက္ေျပာင္ေသာ နဘတ္မ်ား ထြက္လာမွ ဆံုခ်လိုက္ရသည္။

ငရုတ္အေၾကာင္း ၾကက္သြန္အေၾကာင္း ေျပာရအံုးမည္။ က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ဘြယ္နယ္က ငရုတ္ ႏွင့္ၾကက္သြန္ အဓိက ထြက္တဲ့ နယ္ျဖစ္သည္။ ဒီနယ္မွာ မိုးေလ၀သ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို ငရုတ္က တႏွစ္တႏွစ္ကို ပိသာခ်ိန္ ဆယ္သန္း၊ သန္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ထြက္သည္ဟု ၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ငရုတ္ေျခာက္ကို အဓိက ေရာင္း၀ယ္ သည္။ ငရုတ္ေစ်းျဖတ္ရတာ အျမင္လြယ္သေလာက္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္၀င္သည္။ အစိုအေျခာက္ အရင္ ၾကည့္ရသည္။ ေဘာက္ ဟုေခၚသည့္ အစိုေတာင့္မ်ား ရာခိုင္ႏႈံး မည္မွ်ပါသလဲ ဆိုတာ ၾကည့္ရသည္။ ဖလံ ဟုေခၚေသာ အျဖဴေတာင့္ ေလးမ်ား ပါသလား စစ္ရသည္။ ငရုတ္မွည့္ကို ေရေႏြးေလးေဖ်ာၿပီး ေျခာက္ေနေအာင္ လွန္းထားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေရာင္းတမ္း အဆင့္တြင္ အစိုဓါတ္ ကေတာ့ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ပါတတ္ေသးသည္။ တစ္ေနကုန္ ငရုတ္သီးေတြ ကိုင္ရတာ ဆိုေတာ့ ညေနဆိုလွ်င္ လက္ေတြ ပူေနတတ္သည္။ လက္ကို ဆားရည္ေလး စိမ္ၿပီး အပူသက္သာေအာင္ လုပ္ရသည္။

ဆက္ပါဦးမည္...

ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က... (၁)

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က... အဲဒီတံုးက 1995-96 ေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာသည္ 1994 ေလာက္က နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႔မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ လာၿပီး ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ တက္ခဲ့ရသည္။ မိန္း ထဲမွာ ဒဂံုေဆာင္မွာ အေဆာင္ေနခဲ့ဘူးသည္။ ကံေကာ္၊ ေရတမာ၊ စိန္ပန္းျပာ တို႔ျဖင့္အတိၿပီးေသာ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ မွာ ကြန္းခိုခဲ့ဘူးသည္။

Programming ဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ programming စသင္ရတာ GW Basic ဆိုတဲ့ Language ျဖစ္သည္။ c:\ မွ command line ျဖင့္ ေရးရသည္။ အဲဒီတံုးက ေက်ာင္းက ကြန္ပ်ဴတာေတြ အမ်ားစု က Monochrome ေတြျဖစ္သည္။ Monochrome ဆိုသည္မွာ screen မည္းမည္း ေပၚမွာ စာလံုးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေပၚေသာကြန္ပ်ဴတာမ်ား ကို ေခၚတာပါလားဟု မွတ္ထားခဲ့ဘူးသည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ က်မွ ေက်ာင္းက "C" -(စီ) သင္ေပးသည္။ Pascal သင္ေပးသည္။ အဲဒါေတြသင္ေပးၿပီးတဲ့ ေနာက္ Object Oriented Language ဆိုတာ သင္ေပးသည္...C (စီ) ကေန C++ (စီ ဒ-ဘယ္ ပလပ္စ္) သင္ရတာေပါ့။ Class ေတြ၊ Method ေတြ၊ Inheritance ေတြ Encapsulation ေတြ Polymorphism ေတြျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ဘူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ရသြားတာေပါ့။

မွတ္မိေသးသည္... ေက်ာင္းမွာ စက္ခန္း၀င္လွ်င္ အဘ ကိုေၾကာက္ရသည္။ အဘက Windows ကိုင္တာျမင္ရင္မႀကိဳက္။ Windows ကိုင္ေနတာ ျမင္လွ်င္ စာမလုပ္ပဲ ေဆာ့ေနသည္ ဟု အယူရွိပံု ရေလသည္။ စက္ခန္းထဲမွာ Windows Operating System ရွိေသာ စက္ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။ c:\ ကေန Window လို႔ ရိုက္မွ Window က တက္ တက္လာ တတ္သည္။ အဲဒီတံုး က Windows ရွိေသာ စက္ကို ဦးရသည္။ Windows version 3.11 ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုလွ်င္ စက္ခန္း၀င္လို႔ Windows ရိွတဲ့ စက္ကိုင္ရလွ်င္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္ဂုဏ္ယူ ၾကသည္။

အိမ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ေပးဘို႔ ပူဆာ ဖူးသည္။ အဲဒီတံုးက ကြန္ပ်ဴတာ "Intel-486" တစ္လံုး၀ယ္တာ ၁ သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေလာက္ ေပးခဲ့ရသည္။ Intel-486 ဆိုတာက အခု Intel-Pentium မိ်ဳးဆက္ထက္ မိ်ဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ သံုးဆက္ေလာက္ ေရွ႕ေရာက္သည္။ အဲဒီေခတ္က ဗင္ကား တစ္စီးကို ၄ သိန္း ငါးသိန္းက်ပ္ ေလာက္ပဲရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္က ၀ယ္ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္စမ္းခ်င္တာေတာ့ စမ္းလို႕ရၿပီ ဆိုၿပီး အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာေလး ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ႏွစ္အတန္ၾကာအတူ အိပ္ခဲ့ရေသာ ကြန္ပ်ဴတာေလးျဖစ္သည္။ နယ္ကိုျပန္ရင္လည္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ သယ္သြားခဲ့သည္။ ေၾသာ္ အခုေတာ့လည္း...

တခုေျပာရ အံုးမည္။ အဲဒီတံုးက မီးမပ်က္ပါ။ ဆယ္တန္းၿပီးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာ မီးအရမ္း ပ်က္ခဲသည္။ အခု ကေလးေတြ ရန္ကုန္မွာ မီးမပ်က္ပါလို႔ ေျပာလွ်င္ ညာေနတာ လို႔ထင္လိမ့္မည္။

ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေနရင္းေနရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေလးနည္းနည္းၾကာေတာ့ မီးက နဲနဲ ေလး နဲနဲေလး စစၿပီး ေဖာက္ေဖာက္လာသည္။ ကိစၥ မရွိေသး။ အလုပ္ေတာ့လုပ္လို႔ရေသးသည္။ ကြန္ပ်ဴတာေလးေတာ့ ကိုင္လို႕ရေသးသည္။ Program ေလး ဘာေလးေရးလို႕ ရေသးသည္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ၾကာလာေတာ့ ေႏြရာသီေတြဆိုလွ်င္ လံုးလံုးအေမွာင္က်သြားသည္။ အေမွာင္ကမၻာႀကီးထဲမွာ က်င္လည္ခဲ႕ရသည္။ မီးမရွိေပမယ့္ မီးစက္လည္း မႏိႈးႏိုင္ဘူးေလ။ မီးစက္ကို၀ယ္မယ္ဆိုလို႔ ရွိရင္ ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ဆီဘိုး ကေစ်းႀကီးတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ အင္ဗာတာေလး တစ္လံုး ၀ယ္ထားရသည္။ ေန႕အိပ္ၿပီး ညမွ ထထၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ရသည္။ ေရ ထ တင္ရသည္။ ဒါမွ ေနာက္ေန႕ အိမ္သာသံုးဖို႕ ေရခ်ိဳးဖို႕ ေရရွိေအာင္လို႔။ မီးက လူေတြအိပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ၾကရင္လာတတ္တယ္ေလ။ ၄နာရီေလာက္ၾကရင္ ျပန္ ပ်က္သြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စကၤာပူက ဆရာသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ Program ေတြ ေရးေရးၿပီး စကၤာပူကို ပို႔ပို႔ေပးရတယ္။ ရက္ဆိုင္းလို႔ မရဘူး ေလ။ ဒီမွာ က သူ႕ Schedule နဲ႔ သူကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက လဲ အေမွာင္ႀကီးထဲမွာေလ။ ေန႕အိပ္ၿပီး ညမွ ထထၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ရသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေန႕အိပ္ ညလုပ္ နဲ႕ ၾကာေတာ့ လူေတြက ေၾကာင္စီစီေတြျဖစ္လာၾကသည္။

ဆက္ပါဦးမည္...

အိမ္ခ်မ္းေျမ႕ ၏ ခ်စ္သူ႕အိမ္

ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ခင္းတဲ့ လမ္းေလးထဲမွာ ခ်စ္သူရဲ့အိမ္ေလး ရွိတယ္။ အဲဒီ လမ္းေလး တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ၀ါးရုံပင္တန္းေလးေတြ၊ ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ ခ်စ္သူေနတဲ့ လမ္းေလးထိပ္ကပုဇြန္ကြက္ေက်ာ္သုတ္ဆိုင္၊ လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ႀကံရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ လူစည္ကားတတ္တယ္ ။ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ၊ ဆိုက္ကားသံေတြနဲ့လဲ အသက္၀င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူေနတဲ့ လမ္းေလးထဲမွာကေတာ့ လူေၿခတိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။
ခ်စ္သူရဲ့ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ သရက္ပင္ေတြ၊ မန္က်ည္းပင္ေတြ တန္းစီေနတယ္ ။ တခါတရံ သရက္ကင္းေလးေတြက လမ္းေလးေပၚကို က်ေနတတ္တယ္၊ ၿပဴတင္းေပါက္ ၿဖဴၿဖဴေလးေတြမွာ ကန့္လန့္ကာ အၿပာေလးက ေလမွာ လြင့္ေနတတ္တယ္။ ၿခံ၀င္းေလးကေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ ကင္းစင္လို့ အၿမဲတမ္း ေၿပာင္စင္ေနတတ္တယ္။ ၿခံေလးရဲ့ေထာင္႔မွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရတြင္းေလးနဲ ့ တြဲရရြဲက်ေနတဲ့ သစ္ခြပန္းေတြရွိတယ္၊ညေနေစာင္းေတြမွာ ၿခံ၀င္းေလးထဲမွာ တခါတရံ ခ်စ္သူ တံၿမက္စည္းလွဲေနတာကို ပု႑ရိတ္ပင္ေတြႀကားက ၿမင္ရတတ္တယ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္မိသြားတဲ့ အေႀကာင္းေတြထဲမွာ အဲဒါတခုလဲပါတယ္။ တခါတရံ တံၿမက္စည္း လွဲၿပီးသား သစ္ရြက္ေၿခာက္ ေလးေတြကို မီးရႈိ့ေနလို ့ မီးခိုးေငြ့ေတြ ဟိုး၀ါးရုံပင္ထိပ္ဖ်ားကို လြင့္တက္ သြားတယ္။ တခါတရံေတာ့လဲ ခ်စ္သူက သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနလို့ ခ်စ္သူမရွိတဲ့ အိမ္ေလးကို အဲဒီေတာ့မွ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ႀကည့္မိတယ္။ ေယာက်ၤားေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရွိေနမလားလို့ လွမ္းမႀကည့္ရဲလို့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူအညီေတာင္းေတာ့လဲ အားမကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္ႀကည့္ေပးလိုက္၊ ငါလဲမႀကည့္ရဲဘူး။ နင္ႀကည့္ပါလား ဆိုၿပီး သူႀကည့္ငါႀကည့္နဲ့ သူတို ့အခ်င္းခ်င္း ၿငင္းခုံေနခဲ့ႀကေသးတယ္။မိုးအုံ့ေနတဲ့ ညေနေလး တခုမွာေတာ့ ခ်စ္သူၿခံ၀မွာထြက္ရပ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမေတြရဲ့ လွပနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာေတြေနာက္မွာ ပုန္းကြယ္ရင္း ေနာက္ၿပန္လွဲ့ႀကရင္ေကာင္းမလားလို့ ခ်ီတုံၿခတုံ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကခ်င္ ပုဆိုးကြက္နဲ့ ခ်စ္သူက ေခါင္းငုံ့ၿပီး ေၿမေပၚကတစုံတရာကို(သို့) ဘာမွမရွိတာကုိ ဖိနပ္ဦးနဲ့ တုိ့ကစားေနတယ္။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ တေယာက္ေရွ့က ၿဖတ္ေလွ်ာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ အလုပ္တခုဆိုတာ အဲဒီေန့က သိခဲ့ရတယ္္။ ခ်စ္သူရဲ့မ်က္လုံးက အားလုံးထဲမွာမွ ကုိယ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ ရုိလ္းနံပါတ္ နွစ္မဟုတ္လားတဲ့၊ ကၽႊန္ေတာ ္ “ . . . ” ပါတဲ့၊ တအုပ္လုံးႀကီးက ေခါင္းၿငိမ့္ႀကတယ္။ ဒါ ကၽႊန္ေတာ့အိမ္ပါတဲ့၊ တအုပ္လုံးက တခါ ေခါင္းထပ္ၿငိ္္မ့္ႀက ၿပန္တယ္။ အားတဲ့အခါ လဲလာလည္နိုင္ပါတယ္တဲ့။ အားလုံး ေခါင္းေတြ ၿငိမ့္ႀကၿပန္ေရာ။ အဲဒီညေနက ေခါင္းၿငိမ့္တဲ့ အလုပ္နဲ့ပဲ ၿပီးသြားႀကတယ္။ခ်စ္သူအတြက္ ကဗ်ာေလးေတြကို စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးေတြေပၚမွာ စပ္ဖူးတယ္။ ခ်စ္သူနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူအတြက္ စပ္ထားတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကို ခ်စ္သူကို လက္ေဆာင္အၿဖစ္ ေပးလိုက္ရတယ္။ ခ်စ္သူ စိတ္၀င္စားေနတဲ့ အရပ္ပုပု ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ့ ေကာင္မေလးကို ေပးဖို့အတြက္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမေတြကေတာ့ နွစ္ေမ်ာတသနဲ့ ၿမည္တြန္ေတာက္တီး ေနခဲ့ႀကတယ္။နွစ္ေတြအႀကာႀကီးမွာ ခ်စ္သူရဲ့အိမ္ေလးေရွ့ကို တခါၿပန္ေရာက္တယ္။ အရင္လိုပဲ သစ္ရြက္ေတြ ရွင္းလင္းၿပီးစ ၿခံ၀င္းေလးက သန့္ရွႈင္းေနတယ္။ ခ်စ္သူကို တံၿမက္စည္းေလးကိုင္လို့ ေတြ့လိုက္ရတယ္။ ခ်စ္သူေဘးမွာ ဂါ၀န္အ၀ါေလးနဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ကေလးေလးတေယာက္က သရက္သီးေလး ကိုင္လို့ ရပ္ႀကည့္ေနတယ္။ သစ္ရြက္ပုံေလး နားမွာေတာ့ အရပ္ပုပု ဆံပင္ကိုတပတ္လွ်ိဳတြဲခ်ထားတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္။ ခ်စ္သူတို ့ မိသားစု လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို ထားၿပီး အိမ္ေပၚမွာ သစ္သီးမ်ိဳးစုံနဲ့ ဧည့္ခံႀကတယ္။ညမီးေလးေတြ လက္လာေတာ့ ၿခံ၀အထိ ခ်စ္သူက လိုက္ပို့တယ္။ နင့္ရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို့ ခ်စ္သူကေၿပာတယ္။ ညေလအတိုးမွာ ၀ါးရုံပင္ေတ ြတရွဲွွရွဲၿမည္သြားတယ္။ခ်စ္သူအိမ္ကို ေက်ာခိုင္းေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ ခ်စ္သူကိုယ့္ကို ၿခံ၀က ရပ္ႀကည့္ေနဆဲပဲဆိုတာ သိေနခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ေလ...ခ်စ္သူေရွ့မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

အိမ္ခ်မ္းေျမ႕ ၏ ခ်စ္သူ႕အိမ္ ကို ေ၀ငွခံစားေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ထပ္ဆင့္ကူးယူတင္ျပေပးပါသည္: http://ainchannmyay.blogspot.com/