Two bad bricks by Ajan Brahm

အုတ္ရြဲ႕ေလး ၂ ခ်ပ္

၁၉၈၃ ေလာက္က ဘုန္းႀကီးတို႔ Serpentine ေက်ာင္းအတြက္ ေျမ၀ယ္တယ္။ အေၾကြးေတြတင္တယ္။ ေျမကလြဲလုိ႕ ေနစရာ ဘာအေဆာက္အဦမွ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းနဲ႕တူတာဆိုလို႕ အဖီကေလးေတာင္မရွိဘူး၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းအေဟာင္းဆိုင္က ေစ်းေပါေပါနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ တံခါးခ်ပ္အေဟာင္းေတြေပၚမွာ ညဆို က်ိန္းၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတံခါးခ်ပ္ေဟာင္းေတြကို ေျမႀကီးနဲ႔လြတ္ေအာင္လို႔ ေထာင့္ေတြမွာအုတ္ေတြခံၿပီး တင္ထားရတယ္။ အိပ္ရာခင္းမရွိပါ၊ ေတာရေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိစၥေတာ့မရွိပါ။ အဲဒီလိုပဲ သီတင္းပါတ္ အနည္းငယ္ေလာက္ သီတင္းသံုးရတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးအတြက္ တံခါးကိုအသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ကုတင္က ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ တံခါးကုတင္ကေတာ့ အလယ္မွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္။ တံခါးလက္ကိုင္ဖုေဟာင္း တပ္ထားခဲ့တဲ့ အေပါက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အိပ္ဖို႔ဆိုေတာ့ တံခါးလက္ကိုင္ဖု ျဖဳတ္ထားတာေကာင္းေပမယ့္ အလယ္တည့္တည့္မွာေတာ့ အေပါက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီေတာ့လဲ ညအေပါ့အပါး သြားရင္ တကူးတက ထစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ အရႊန္းေဖာက္လိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအေပါက္ကေန ေလတိုးလို႔ ညဖက္ေတြမွာ က်ိန္းလို႔မရခဲ့ပါ။

အဲဒီတံုးက ေနစရာေက်ာင္းေတာင္မရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးမြဲေတြပါ။ ရွိတဲ့ ၀တၱဳေငြက အုတ္သဲေက်ာက္ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းမ်ား အတြက္ေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ဆုိေတာ့၊ ပန္းရန္လက္သမား မငွားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ေလ့လာရပါတယ္၊ ေဖာင္ေဒးရွင္းဘယ္လုိခ်မလဲ၊ အုတ္ဘယ္လိုစီမလဲ၊ ေခါင္မိုးဘယ္လိုဆင္မလဲ၊ ေရပိုက္ေတြဘယ္လိုဆင္မလဲ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီး ေလ့လာရ လုပ္ရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးက လူ႔ဘ၀ တံုးက Physicist သီအိုရီသမား၊ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ဆိုေတာ့ လက္အလုပ္ အလုပ္ၾကမ္းေတြ မလုပ္ဖူးပါ။ အစမွာအေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အေတာ္ကေလးကၽြမ္းက်င္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဘုန္းႀကီးတို႔အဖြဲ႕ကို BBC (Buddhist Building Company) လို႔ေတာင္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။

အုတ္စီတယ္ဆိုတာ အမွတ္မဲ့ၾကည့္ရင္လြယ္တယ္ထင္ရတယ္။ သံလွ်က္နဲ႔ အဂၤေတသရိုးတေကာ္ေလာက္ခပ္ၿပီးေတာ့ ခင္းလိုက္၊ အဲဒီအေပၚမွာ အုတ္ကိုအသာေလးတင္၊ သံလွ်က္နဲ႔ ဟိုေနရာေလး ေတာက္ေတာက္၊ ဒီေနရာေလး ေတာက္ေတာက္ ေခါက္လိုရင္ရၿပီ လို႔ထင္ခဲ့တာေပါ့။ တကယ္စီၾကည့္ေတာ့မွာ ဒီဖက္အစြန္က ေခါက္လိုက္ရင္၊ ဟိုဖက္အစြန္က ေထာင္သြားလိုက္၊ ဟိုဖက္အစြန္က ေခါက္လိုက္ရင္ ဒီဖက္အစြန္က ေထာင္သြားလိုက္၊ Level မညီလို႔ညွိရင္းနဲ႔ အုတ္က တေျဖာင့္ထဲမျဖစ္ပဲ ေစာင္းသြားျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ တေျဖာင့္တည္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္တည့္ေတာ့ ေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္က ေထာင္ေနျပန္ပါေရာ။

ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနေလေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ရွည္ေအာင္ေနတယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ အုတ္တစ္ခ်ပ္ခ်င္း တစ္ခ်ပ္ခ်င္းကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေကာင္းေကာင္းကေလး စီတယ္။ ဒီလိုနဲ႕အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔႔ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ပထမဦးဆံုး အုတ္နံရံၿပီးသြားၿပီ။

ေနာက္ကို ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္လွမ္းေလာက္ဆုတ္၊ ကိုယ့္လက္ရာကို ျပန္ၾကည့္။ "အိုး..." အေ၀းကၾကည့္ေတာ့မွ အုတ္ ၂ ခ်ပ္တိတိ ရြဲ႕ေနပါလား။ ရြဲ႕ေနမွန္း အခုမွပဲသိေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ အုတ္ေတြအားလံုး စီစီညီညီနဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ဒီ ၂ ခ်ပ္ေလးပဲ၊ ၾကည့္ရဆိုးလိုက္တာ၊ အုတ္နံရံတစ္ခုလံုးေတာ့ပ်က္ပါၿပီ။ အုတ္ ၂ ခ်ပ္ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ဆိုရင္ အဂၤေတကလဲ အေတာ္ခိုင္ေနၿပီေလ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အႀကိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္တယ္၊ အုတ္နံရံတစ္ခုလံုးၿဖိဳၿပီး အစကျပန္စီမယ္လို႕။ တပည့္ေတာ္လုပ္လိုက္တာ မွားသြားတယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲရွက္မိပါတယ္ဘုရား ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက နံရံကို ဒီတိုင္းပဲထားလိုက္လုိ႕မိန္႕တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းကို ဒကာဒကာမေတြ အလည္အပါတ္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ လူေတြအလည္လာတိုင္း ဘုန္းႀကီးက အုတ္၂ခ်ပ္ရွိတဲ့ ေနရာတစ္၀ိုက္ကို တမင္မေခၚသြားဘူး။ ျမင္မွာစိုးလို႔။ ဒါေပမယ့္ သံုးလ ေလးလေလာက္ၾကာၿပီး တစ္ရက္မွာေတာ့ ဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကို လွည့္ပါတ္ၾကည့္ရင္း အဲဒီအုတ္၂ခ်ပ္ရွိတဲ့နံရံကို ျမင္သြားပါေလေရာ။

"ဒီနံရံ ေကာင္းတယ္ဘုရား" သူက အမွတ္တမဲ့ ေျပာတယ္။ ဘုန္းႀကီးကအံ့အားသင့္ၿပီး... "ကားထဲမွာ မ်က္မွန္မ်ား က်န္ခဲ့လို႕လား ဒကာႀကီး" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ "အုတ္ခဲ ၂ ခ်ပ္ ရြဲ႕ေစာင္းေနတာ သတိမထားမိဘူးမွတ္တယ္၊ ၾကည့္ပါဦး... နံရံတစ္ခုလံုးၾကည့္ရဆိုး မေနဘူးလား" လုိ႔ေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီဒကာ ေနာက္ထပ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အုတ္နံရံေပၚမွာျမင္တဲ့ အျမင္ေရာ၊ တျခား ဘ၀အျမင္ရႈေထာင့္အေတာ္မ်ားမ်ားေရာ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့တယ္။ သူေျပာလိုက္တာကေတာ့ "မွန္ပါဘုရား.. အဲဒီေစာင္းေနတဲ့အုတ္ ၂ခ်ပ္ကို ျမင္ပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး စီစီညီညီသပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိလွတဲ့ အုတ္ ၉၉၈ ခ်ပ္ကိုလည္း ျမင္ပါတယ္ဘုရား" တဲ့။

ဘုန္းႀကီးေခါင္းထဲမွာ တစ္ခ်က္လင္းသြားတယ္။ အခု ၃လ ေလာက္ အတြင္းမွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဒီအုတ္ ၂ခ်ပ္တင္မကပဲ တျခားအုတ္ေတြကို ျမင္ႏိုင္သြားတယ္။ ေစာင္းေနတဲ့အုတ္၂ခ်ပ္ရဲ႕ အေပၚ၊ ေအာက္၊ ဘယ္၊ ညာ မွာရွိတဲ့ အုတ္ေတြက အလြန္ေကာင္းတဲ့ အုတ္ေတြပါ။ အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ၊ ေကာင္းတဲ့ အုတ္ေတြဟာ ေစာင္းေနတဲ့အုတ္ ၂ ခ်ပ္နဲ႔စာရင္ တကယ့္ကိုအမ်ားႀကီးပါ။ အရင္တံုးက ဘုန္းႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဒီ ေစာင္းေနတဲ့အုပ္ ၂ ခ်ပ္မွာပဲ အာရံုျပဳမိေနခဲ့တာပါလား။ က်န္တာေတြကို မၾကည့္မိေလာက္ေအာင္ အျမင္ကန္းေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီနံရံကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ မၾကည့္ခ်င္၊ သူမ်ားေတြကိုလည္း မျပခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါလား။ အခုေတာ့လည္း တျခားေကာင္းတဲ့အုတ္ေတြကို ျမင္ႏိုင္ပါၿပီ၊ နံရံကလည္း  ၾကည့္ရမဆိုးပါလား။ ခုနက ဒကာေျပာသလိုပဲ ေကာင္းတဲ့ နံရံတစ္ခုပါပဲေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အခုအခ်ိန္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ၊ အဲဒီ မွားေနတဲ့အုတ္၂ခ်ပ္ကို မၾကည့္ေတာ့ပါ၊ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဘုန္းႀကီးစဥ္းစားမိတယ္ေလ။ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပၾကတဲ့သူေတြ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ အေပၚမွာအဲဒီ ေစာင္းေနတဲ့အုတ္၂ခ်ပ္ကိုသာ ျမင္မိတဲ့အတြက္ ကြဲၾကကြာၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိပါသလဲ။ မိမိကိုယ္ကို ေစာင္းေနတဲ့အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုသာ ျမင္မိခဲ့တဲ့အတြက္ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္ေနၾကတာ၊ စိတ္ဓါတ္က်လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိပါသလဲ။

တကယ္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့အုတ္ေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ အုတ္၂ခ်ပ္ရဲ႕ ေဘးမွာ၊ အေပၚဖက္ေတြမွာ၊ ေအာက္ဖက္ေတြမွာ ေကာင္းတဲ့ အုတ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကမျမင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ေကာင္းတဲ့အုတ္ေတြကို ျမင္ရမယ့္အစား အားနည္းခ်က္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကိုပဲ သြားၿပီး ဂရုျပဳမိေနတတ္တယ္။ အဲဒီခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကို မျမင္ခ်င္ဘူး၊ ဖ်က္ပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတခါတေလမွာ တဒဂၤအတြင္း အလြန္ေကာင္းတဲ့ အုတ္နံရံအေကာင္းႀကီးတစ္ခုလံုး ဖ်က္မိၿပီးသားျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔အပါအ၀င္ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ အုတ္ရြဲ႕၂ခ်ပ္ကေလးေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့ေကာင္းတဲ့အုတ္ေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအခ်က္ကို ျမင္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္၊ ကိစၥတိုင္း ကိစၥတိုင္း အရာရာတိုင္း အရာရာတိုင္းဟာ အဆိုးႀကီးရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အခုခိ်န္ကစလို႔ အမွားေတြ၊ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ၊ မျပည့္စံုမႈေတြနဲ႕ အတူတကြ မိမိကိုယ္တိုင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္သလို၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ နဲ႔လဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါဟာ သတင္းေကာင္းပါ၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ကြဲတဲ့အမႈေတြနဲ႕အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႕ေနေတြအတြက္ေတာ့ သတင္းဆိုးေပါ့။

ဘုန္းႀကီးလဲ ဒီတရားကို တရားေဟာတဲ့ထဲမွာ မၾကာမၾကာေဟာတဲ့ထဲမွာထည့္ေဟာတယ္။ တရက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးသမား တေယာက္ေရာက္လာၿပီး သူ႕တို႔ရဲ႕လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကိုေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာက္လုပ္ေရးသမားေတြလဲ အၿမဲလိုလို အမွားလုပ္မိတတ္ၾကတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္အပ္ႏွံသူကိုေတာ့ ဒီဟာက "Original Feature" ပါ၊ တျခားဘယ္အိမ္မွာမွ ဒါမ်ိဳးဆင္တူတာရွိမွာမဟုတ္ဘူး လုိ႔ဆိုၿပီး ၁ေထာင္ ၂ေထာင္ ေတာင္ပိုရေအာင္ေတာင္းလို႕ရေသးတယ္ဘုရား လို႕ဆိုပါတယ္။

စာေရးသူ ဆရာေတာ္ Ajan Brahm ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြားျမင္သည္။ ငယ္စဥ္က ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာစာေပမ်ားစြာကို ေလ့လာဖတ္ရႈၿပီး အသက္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔တြင္  ဗုဒၶဘာသာကိုသက္၀င္ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ Cambridge တကၠသိုလ္တြင္ Theoretical Physics သင္ယူေလ့လာေနစဥ္ တရားရႈမွတ္ျခင္းကို စတင္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ ၁ ႏွစ္ခန္႕လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ယိုးဒယားႏိုင္ငံသို႕သြားေရာက္ကာ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္။ ရဟန္းျပဳခ်ိန္တြင္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ သာရွိေသးသည္။ ဥေပဇၥ်ည္ဆရာေတာ္မွာ Wat Sacket ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ရဟန္းျပဳၿပီး ၉ ႏွစ္တိတိ ဆရာေတာ္ Ajahn Chah ၏ ညႊန္ၾကားျပသမႈျဖင့္ ေတာထြက္တရားအားခဲ့သည္၊ ဗုဒၶစာေပမ်ားကိုလည္း ေလ့လာသင္ၾကားျခင္းခဲ့သည္။ ၁၉၈၃တြင္ Western Australia, Perth ၿမိဳ႕ အနီးတြင္ ေတာရေက်ာင္းတည္ေထာင္ရန္ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ၾသစေတးလ်သို႔ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးခဲ့သည္။ ယခု ဆရာေတာ္၏ "Opening the Door of your Heart" မွ "Two bad bricks" ကို  ျမန္မာဘာသာသို႕ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုထားပါသည္။

Buddha Mandala Monastery, Chittering

၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ဆရာေတာ္ယြမ္ဖန္ဟာ Pulau Ubin ကၽြန္းကေနထြက္ခြာခ်ိန္မွာ ကၽြန္းမႀကီးျဖစ္တဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာသာသနာျပဳဖို႕ မိမိရဲ႕ဆရာ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္စား ႀကီးမားတဲ့ သက်မုနိဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးတစ္ဆူတည္ရန္ အႀကံျဖစ္တယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးအတြက္ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့ ေက်ာက္သား ရွာေဖြဖို႕နဲ႕ ၁၄ ေပရွည္လ်ားတဲ့ ေလ်ာင္းေတာ္မူဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္၊ ဥာဏ္ေတာ္ ၉ ေပျမင့္ေသာ အလတ္စားဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ သံုးဆူ ႏွင့္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္အငယ္စား အဆူေပါင္း ၃၀၀၀ တို႕ကို ထုလုပ္ဖို႕ ျမန္မာနိုင္ငံသို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကြေရာက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ မွာ အႀကီးဆံုး ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမွလြဲလို႕ က်န္ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ရက္ေပါင္းလေပါင္းမ်ားစြာ စကၤာပူႏိုင္ငံသို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အႀကိမ္ႀကိမ္အလီလီခြဲၿပီး ပင့္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး ထုလုပ္တဲ့ကာလတေလွ်ာက္မွာ ဆရာေတာ့္အေနျဖင့္အခက္အခဲမ်ိဳးစံု ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ သံုးႀကိမ္တိတိ ကတိခ်ိဳးေဖာက္မႈခံရတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ၁၉၉၆ မွာ ဆရာေတာ္ဟာ ေက်ာက္ဆစ္ ပန္းတေမာ့ဆရာ တစ္ဦးႏွင့္ အတူ ဆင္းတုေတာ္ထုလုပ္တဲ့ ေက်ာက္မ်ားထြက္ရွိရာ ေက်ာက္တြင္းအထိသြားၿပီးေတာ့ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးအတြက္ သင့္ေလွ်ာ္မယ့္ ေက်ာက္တံုးေတာ္ႀကီးကို ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့တဲ့ ေက်ာက္တံုးေတာ္ႀကီးကို ထိုင္ဝမ္ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ေရာင္းခ်ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၉၉၇ မွာလည္း ႐ုပ္ပြားေတာ္အသစ္ ထုလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္သို႕ ေလယာဥ္နဲ႕ၾကြေရာက္ခဲ့တယ္။ အခုတႀကိမ္မွာ အလြန္ေကာင္းၿပီး စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ေက်ာက္တံုးေတာ္ႀကီးကိုေတြ႕ရွိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ဆစ္ဆရာက ကတိဖ်က္ၿပီး တျခားေနရာသို႕ေရာင္းခ်ခဲ့ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ၁၉၉၉ မွာ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးတစ္ဆူၿပီးစီးခဲ့ေပမယ့္လည္း မ်က္ႏွာေတာ္ေပၚ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ သိသာထင္ရွားတဲ့ကန္႔လန္႔ျဖတ္အစင္းတစ္ခုရွိေနတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကလက္မခံခဲ့ဘူး။


၁၉၉၃ အေရာက္မွာ ဆရာေတာ္ျမန္မာျပည္ကို ၾကြတာ ၁၆ ႀကိမ္တိတိရွိၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီခရီးစဥ္အတြင္း ျမန္မာျပည္က စီးပြားေရးသမားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ကတဆင့္ ေထာက္လွမ္းေရးကို  မိမိအလိမ္လည္ခံရတဲ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အသိေပးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ၁၉၉၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က်ေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈေတြလုပ္ေနတဲ့ စကၤာပူလုပ္ငန္းရွင္ Michael Chan ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ မႏၲေလးမွာ သံဃာေတာ္ တစ္ေထာင္ကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ လွဴဒါန္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပရိယတ္ က်မ္းဂန္မ်ားကို တတ္ကၽြမ္းယံုမွ်မက ပိဋကသုတၱန္မ်ားအလံုးစံုကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႕ၾကားသိရၿပီး အလြန္ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ၄င္းခရီးစဥ္အတြင္း ဆရာေတာ္ဟာ မိမိအားလိမ္လည္ခဲ့သူကို ေထာက္လွမ္းေရးမွ တရားစြဲကာ ေထာင္ငါးရက္ခ်ေၾကာင္း၊ ပံုစံတူလိမ္လည္မႈ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႕ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ ေရာင္းခ်ခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရတယ္။


၂၀၀၀ ခုႏွစ္အေရာက္မွာ ဆရာေတာ္ဟာ ေက်ာက္တြင္းသို႕ ေနာက္ထပ္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးအတြက္ ႀကီးမားသည့္ေက်ာက္တံုးေတာ္ကို ထပ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း မႏၱေလးက ဆရာေတ္ာႀကီး ကို ၂ ႀကိမ္တိတိ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ လက္က်န္ရွစ္လေက်ာ္ကာလအတြက္ တစ္လကို ယူအက္စ္ ေဒၚလာတစ္ရာနဲ႕ အေစာင့္အၾကပ္ငွားရမ္းထားဖို႕မိန္႕တယ္။ ေနာက္ဆုံး ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေခ်ာသပ္ၿပီးစီးခဲ့ၿပီး စကၤာပူႏိုင္ငံကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကတဆင့္ ေရလမ္းခရီးနဲ႕ ေခ်ာေမြ႕စြာ ပင့္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးက စကၤာပူႏိုင္ငံကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ စကၤာပူအစိုးရရဲ႕တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းမ်ားနဲ႕ ကန္႔သတ္မႈေတြေၾကာင့္ မူလစီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္း Sagaramudra Buddhist Institute မွာ ထားဖို႕ အခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ အဲလိုနဲ႕ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို သေဘာၤက်င္းပိုင္ရွင္ Mr. Tan က သူ႕ရဲ႕သေဘၤာက်င္းမွာ ယာယီ စံျမန္းဖို႕ သေဘာတူခဲ့တယ္။ Mr. Tan ရဲ႕ သေဘၤာက်င္းလုပ္သား ၉၀ ရာခိုင္ႏႈံးေလာက္က ျမန္မာေတြပါ။ သူတို႕ကပဲ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ပန္းမန္မ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေနဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ ခံႏိုင္ဖို႕ သံမဏိအမိုးအကာႀကီးေတာင္ စုေပါင္းေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ပထမသံုးလပတ္ကာလအတြင္းမွာ Western Australia, Chittering အေရာက္ ေအာင္ျမင္စြာပင့္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၾသစေတးလ်ကို မပင့္ေဆာင္ခင္ ကာလရွည္ႀကီးအတြင္း စကၤာပူ သေဘာၤက်င္းမွာပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ စံေနေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။


Buddha Mandala ေက်ာင္းအတြက္ ေျမေနရာ ၀ယ္ယူတဲ့အခ်ိန္ကဆရာေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ခြဲစိတ္မႈမွ သက္သာစျဖစ္တယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ ၾသစေၾတးလ်အစိုးရဆီကို ေလၽွာက္လႊာမ်ား၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ား ကိုင္တြယ္ရတယ္။ အခက္အခဲကေတာ့ ရန္ပုံေငြျပတ္လပ္သြားတာပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႕ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ  စီးပြားေရးျပန္လည္နာလန္ထလာတာေၾကာင့္ စေတာ့ရွယ္ယာေဈးကြက္ ေတြျပန္ေကာင္းလာတယ္။ သဒၶါထက္သန္လွတဲ့ ဒါယိကာတစ္ဦးက ဆရာေတာ္ရဲ႕သာသနာျပဳအစီအစဥ္ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ ေဒၚလာ၂သန္းကို တစ္ဦးတည္း ရက္ေရာစြာလွဴဒါန္းခဲ့လို႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုဆက္လက္ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အတားအဆီးေတြ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ အမ်ားႀကီးေက်ာ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး စံျမန္းဖို႕ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အမည္ကို Buddha Mandala ေက်ာင္းတိုက္လို႕ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။


အခု ေက်ာက္ဆင္းတုရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ ဥာဏ္ေတာ္ ၉ မီတာျမင့္တယ္၊ အေလးခ်ိန္ တန္ ၅၀၊ ၾကာပလႅင္ႏွင့္တကြ တန္ေပါင္း ၆၀ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္။ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးေနရာခ်ထားဖို႕ တန္ ၁၀၀ အား ကရိန္းတစ္စီး၊ တန္ ၂၀၀ အားကရိန္း တစ္စီး၊ စုစုေပါင္း ကရိန္းႀကီး ၂ စီးအသံုးျပဳခဲ့ရတယ္။ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးရဲ႕ အရြယ္အစားႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ခန္းမေဆာင္ႀကီးေဆာက္လုပ္ျခင္းကို ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး ေနရာတက်ထားၿပီးေနာက္မွသာ စတင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ခန္းမေဆာင္ႀကီး ေဆာက္ေတာ့ ျပႆနာ ၂ ခုရွိခဲ့တယ္။ ျပႆနာတစ္ခုက ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး ညာဖက္ကို ၁၀ စင္တီမီတာေလာက္ ေစာင္းေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ ေခါင္မိုး အလြန္နိမ့္ေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဓိက၀င္ေပါက္ကေန ဖူးလွ်င္ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမ်က္ႏွာေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္းမဖူးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီျပႆနာကို Mr. Ho Whye Chong က ေခါင္မိုးကို ၁.၅ မီတာ ျမွင့္ဖို႕အဆိုျပဳၿပီး ၂၀၁၁ တြင္ စျမွင့္ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ David က Air Jets ေလးလံုးသံုးၿပီး ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး ညာဖက္ျခမ္းကို ၁၁ စင္တီမီတာေလာက္ ျပန္ၿပီးျမွင့္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ (၁ စင္တီမီတာပိုရတာက ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး၏ ျဒပ္ထုႏွင့္ အေသအခ်ာတြက္ခ်က္ၿပီးလိုက္ေလ်ာညီေထြဖို႕ တမင္မီးေစာင္းေပးထားတာျဖစ္ပါတယ္)။ ဒီလိုနဲ႕ ယခုဖူးျမင္ရတဲ့အတိုင္း ခန္႕ညားသပၸါယ္စြာ စံျမန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


Buddha Mandala ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးဟာ လက္ေတာ္ျဖင့္ေျမႀကီးကိုထိေနသည့္အသြင္ရွိတဲ့ ဘူမိဖႆမုျဒာ ေက်ာက္ျဖဴသား ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ၾသစေတးလ် အစိုးရက အီေကြတာေတာင္ဖက္ျခမ္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ထိုင္ေတာ္မူ ေက်ာက္သားဆင္းတုေတာ္ႀကီးျဖစ္တယ္လို႕ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၂ အေစာပိုင္းက ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး စံေတာ္မူသည့္ ခန္းမႀကီးကို တရား၀င္ အသံုးျပဳခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိမွာ မဟာယာန၊ ေထရဝါဒႏွင့္ ၀ဇီရယာန စသည့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားစြာတို႕သည္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုလာေရာက္ၿပီး ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္ေနၾကပါတယ္။ ၾသစေတးလ်က တ႐ုတ္၊ ထိုင္ဝမ္၊ စကၤာပူႏွင့္မေလးရွား၊  ဗမာ၊ ထိုင္း၊ တိဘက္ လူမ်ိဳးအသီးသီးတို႕က လည္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႕ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကေနပါတယ္။


အခုအခါမွာေတာ့ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမွာ Chittering ရဲ႕ က်ယ္ျပန္႕လွပတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေနာက္ခံနဲ႕ အျဖဴေရာင္တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ၾကားမွာ မားမားစြင့္စြင့္ စံေနေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးရဲ႕ စံေနေတာ္မူတဲ့့ အေနအထားကို ဖူးရတာနဲ႕တၿပိဳင္နက္ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီး ထုတ္လႊင့္ေနသည့္ပမာ ေအးခ်မ္းမႈကိုခံစားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ စိတ္ေတာ္ႀကီးျမတ္မႈ ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ မဟာကရုဏာေတာ္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ ဆိုလွ်င္ မွားအံ့မထင္ေပ။  ဖူးျမင္သူတိုင္း ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္တို႕ျဖင့္၊ သဒၶါပီတိဂြမ္းဆီထိ ဆိုသလိုျဖစ္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ ေရာင္၀ါတည္တန္႔လင္းေစေသာ၀္။

ႏိုင္ငံျခားကသာမန္သူေဌး

လူအမ်ားစုခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ သာမန္သူေဌးျဖစ္ရတာ ေကာင္းေပမယ့္၊ ျမန္မာသူေဌးလိုေတာ့ ဆရာ့ဆရာ့နဲ႔ ေခၚတဲ့တပည့္ေတြ၊ သမီးကေလ သမီးကေလနဲ႔ တပည့္မေတြ၊ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းလို႔ရမဲ့လူေတြနဲ႔ သက္သက္သာသာေနလို႔မရဘူးေပါ့။ ကိုယ့္၀န္ထမ္းေတြက ကိုယ့္တာ၀န္ကိုေက်ေအာင္လုပ္မယ္၊ Job description ထဲမွာမပါတာဆိုဘာမွလုပ္မွာမလုပ္ဘူး။ သူေဌးလုပ္တဲ့သူကေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္းပါလုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ သန္႔ရွင္းေရးသမားထားေပမယ့္ သူ႔ shcedule နဲ႔သူလာတာ ဆိုေတာ့ အေရးေပၚလိုရင္ အိမ္သာလဲေဆးရမွာပဲ၊ ေနာက္မွ Keep Your Toilet Clean ဆိုၿပီးစာထုတ္တန္ထုတ္ေပါ့။ Sink ပိတ္ဆို႔ေနရင္ ဆို႔ျပန္လို႕။ ေကာ္ဖီကုန္ၿပီဆိုရင္ ကုန္ျပန္ၿပီဟ။ ႏြားႏို႔ကုန္ရင္ကုန္ျပန္ၿပီဟ ေျပး၀ယ္။ Coffee machine ပ်က္ရင္ျပင္။အမိႈက္ေတြ႕ရင္ေကာက္။ လူေတြျပန္သြားခ်ိန္က်မွ Delivery ေရာက္လာရင္ Fork lift တက္ေမာင္းတန္တက္ေမာင္းေပးရဦးမယ္။ ပံုးႀကီးမႏိုင္မနင္း မလာလို႔ ျပာျပာသလဲေျပးႀကိဳမယ့္သူရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အေမစု အမတ္ေတြကို အမိႈက္ေကာက္ခိုင္းတာ အလကားမဟုတ္ဘူး။ ဒီလို ေအာက္သက္ေၾကေအာင္ေနမွာ။

ေငြက်ပ္တယ္ဆိုတာ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀ ႏွစ္ေလာက္က အာရွဓနဘဏ္က အိမ္ေပါင္ လုပ္ငန္းေပါင္ကို ဗဟိုဘဏ္ထက္ ၄ဆေလာက္ ေငြပိုခ်ေပးမယ္ ဆိုၿပီးမားကက္တင္းလုပ္ေတာ့ သူတို႔ဆီကအတိုးယူ ၊ နဂိုမူလဗဟိုဘဏ္မွာ ေခ်းထားတာေလးျပန္ဆပ္၊ ပိုတာေလးနဲ႔ လွဲ႕လုပ္။ အတိုး ကတလကို ၂.၇၀% ။ ေနာက္ေတာ့ ဘဏ္ၿပိဳလဲေတာ့ သူတို႔ပဲ အတင္းေခ်းထားတာေတြ အတင္းျပန္ေတာင္း ၊ ဘယ္ေန႔တရားရံုးလာခဲ့ပါ ဘာညာ။ ဒီေတာ့ ရိုးမကေနလားျပန္ေခ်း အာရွဓနကို ျပန္ဆပ္၊ ေနာက္ ကေမၻာဇ ကပိုေပးေတာ့ ကေမၻာဇကျပန္ေခ်း ရိုးမျပန္ဆပ္။ အတိုးေတြေပါင္းရင္ကို အရင္းထက္ပိုမ်ားတယ္။ အဲတံုးက ေျမေတြ၀ယ္၊ ၀ယ္တဲ့ေျမေတြကို ျပန္ေပါင္၊ ရတဲ့ ေခ်းေငြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ေျမေတြ၀ယ္၊ ဆင့္ဆင့္ၿပီး ၀ယ္ပစ္ၿပီးေတာ့ ေျမေစ်းေတြက်ကုန္တာ "ေျမၿမိဳခံရတယ္" လို႔ေခၚတဲ့ လူေတြရွိေသးတယ္။ ေနာက္ ျမစ္သားတို႔ ပခုကၠဴတို႕ ဘာတို႕ဘက္မွာ ၾကက္သြန္ေတြ အခ်ိန္ ၁၀ သိန္း သိန္း ၂၀ ေတြေလွာင္ၾက၊ ၾကက္သြန္ေတြ export ပိတ္၊ အကုန္ပုတ္၊ အေညွာင့္ေတြထြက္တာကထြက္၊ ေရစည္လန္ျဖစ္တာေတြကျဖစ္ကုန္။ ပဲေတြေလွာင္၊ ပိုးထြက္ေတာ့ ေဆးအုပ္ရ လူလိမ္ေတြခံရ။ ငရုတ္ေတြေလွာင္၊ တရုတ္ကမဆြဲ ေတာ့ ရွိသမွ် အကုန္ ျပဳတ္။ ႏွမ္းနက္ေတြ တရုတ္ဆြဲေတာ့ ဓါတ္ခဲနဲ႔ ဆိုးေရာင္းတဲ့ ေတာပြဲစားေတြကရွိေသး၊ ခဲေတြမ်ားေရာလိုက္တာျပန္သန္႔စင္ရေတာ့ စီခၽြမ္မွာ ေတာင္ ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခုျပည့္သြားတယ္ဆိုပဲ။ စိတ္မထင္မထင္သလို ေတာ္ၾကာဖြင့္လိုက္ ေတာ္ၾကာျပန္ပိတ္လိုက္။ ေနာက္ဆံုး ခ်ဳပ္ရရင္ ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရွိရင္ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္လုပ္ ျဖစ္ထြန္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။

မန္းက်ည္းတစ္ညိႈ လူတစ္ကိုယ္ တမာတစ္ကိုင္း လူသင္းခၤိ်ဳင္း

ျမန္မာစကားမွာ မန္းက်ည္းတစ္ညိႈ လူတစ္ကိုယ္ တမာတစ္ကိုင္း လူသင္းခၤိ်ဳင္း ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။ အဲဒါမွန္တယ္။ မန္က်ည္းပင္ဆိုတာ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ခိုင္တဲ့အပင္ပါ။ ေတာ္ရံုနဲ႔ မက်ိဳးတတ္ပါ။ မန္က်ည္းကိုင္း လက္ညႈိးလံုးေလာက္ ရွိလွ်င္ လူတစ္ကိုယ္စာေလာက္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးႏိုင္တယ္။ တအိအိနဲ႕ ညႊတ္ရင္ညႊတ္က်သြားမယ္၊ က်ိဳးေတာ့မက်ဘူး။ တမာပင္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ။ လက္ဖ်ံေလာက္ လက္ေမာင္းေလာက္ကိုင္းႀကီးေတြေတာင္မွ အခန္႔မသင့္ရင္ က်ိဳးလြယ္တယ္၊ ဆတ္တယ္။ ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔ငယ္ငယ္တံုးက သစ္ပင္ေတြေပၚတက္ကစားရင္ လူႀကီးေတြက မႀကိဳက္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ တမာပင္တို႔ဘာတို႔ေပၚတက္မေဆာ့ေစခ်င္ၾကဘူး။ တမာပင္တင္မကပါဘူး။ စိန္ပန္းတို႔ ဒန္႔သလြန္တို႔ ငုတို႔ ကုကၠိဳလ္တို႔ ႏႊယ္တဲ့ အပင္ေတြအားလံုး က်ိဳးလြယ္ၾကတယ္၊ ဆတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ။

မန္က်ီးဆိုပုတ္ ဇီးဆိုခုတ္

ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔ အညာမွာ ဇီးသီးေတြမ်ား တယ္ေပါတယ္။ အေလ့က်ေပါက္တာ။ ဇီးသီးအခ်ဥ္သီးပင္ ေတြဆိုရင္ သိပ္မာတာ၊ ဘာပိုးမွမက်ဘူး၊ ဘာမွ ေရေလာင္းေပါင္းသင္စရာမလိုဘူး။ အခ်ိဳသီးပင္ေတြကေတာ့ ပိုးေဖာက္တတ္တယ္၊ ႏုတယ္။ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေပါက္တာကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္အခ်ဥ္ပင္ေတြ မ်ားတယ္။ ရြာေတြမွာဆို တခ်ိဳ႕ကလဲ ၿခံစည္းရိုးအေနနဲ စိုက္ၾကတာေပါ့။ ဇီးပင္က ၿခံဳပင္မ်ိဳး၊ ႏွင္းဆီဆူးလို ဆူးမ်ိဳးရွိေတာ့ ဆူးတတ္တယ္။ ဇီးၿခံဳထဲ၀င္တိုးတဲ့အခါ အခန္႔မသင့္ရင္ အက်ီၤေတြ ဘာေတြ တဗ်ိဗ်ိနဲ႔ ၿပဲတတ္တယ္။ အညာမွာ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ ညမွာက်တဲ့ ႏွင္းေငြ႕ကေလးခံၿပီး ဇီးသီးေတြၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သီးတာေပါ့။

ဇီးပြင့္ေတြပြင့္ၿပီဆိုလဲ ေျမာက္ျပန္ေလကေလး ေ၀ွ႔တိုင္းမွာ တသင္းသင္းနဲ႔ေမႊးတတ္တာ၊ ဇီးပြင့္ကေလးေတြက နားကပ္နဲ႔တူလို႔ ကေလးမေလးေတြဆိုရင္ တံေတြးဆြတ္နားမွာကပ္ပီး စိန္နားကပ္ဆိုၿပီးေဆာ့ၾကတာေပါ့။ ေဆာင္းကုန္ခါနီးဆို ဇီးသီးေတြအမွည့္ဆံုးရာသီေပါ့။ အသီးကေလးေတြ နီညိဳေရာင္သန္းလာၿပီဆိုရင္ အပင္ကို ကိုင္းကေနကိုင္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္လႈပ္ခ်ရတယ္၊ မိုးသီးမ်ားေၾကြက်သလို တၿဗံဳးၿဗံဳး တေ၀ါေ၀ါနဲ႕ ေၾကြက်တာ။ "မက်ီးဆို ပုတ္၊ ဇီးဆိုခုတ္" တဲ့ ဆိုရိုးစကားရွိတယ္။ ဇီးပင္ သီးေအာင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ခုတ္ေပးရတယ္။ သိုးေဆာင္းစကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ Trim လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔ငယ္ငယ္က ဇီးသီးေကာက္ရင္ ဇီးသီးအမွည့္ေပ်ာ့ေတြကို ဖိနပ္နဲ႔ နင္းမိတဲ့အခါ ခၽြဲစိခၽြဲဖတ္နဲ႔ ကပ္ေနေတာ့တာပဲ၊ တုတ္ခေညာင္းနဲ႕ ျခစ္ျခစ္ခ်ရတာေပါ့။ အဲဒီ ေကာက္ထားတဲ့ ဇီးသီးေတြကို ေနလွမ္းရတယ္၊ ၄-၅ ရက္ေလာက္လွမ္းၿပီးရင္ ေျခာက္သြားတတ္ပါတယ္။

ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔အရပ္မွာ ဇီးသီးေျခာက္ကို တင္းေတာင္း ျပည္ေတာင္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့၀ယ္ၾကတယ္။ ဇီးသီးခ်ိန္တဲ့အခါမွာ တင္းေတာင္းေပၚကို နဲနဲေမာက္ေမာက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးခ်ိန္ၿပီး၀ယ္ၾကရတယ္၊ "မုန္႔ေဖာင္း" လို႔ေခၚတယ္။ ျပန္ေရာင္းတဲ့အခါ တင္ေတာင္းကို အတိထားၿပီးေရာင္းတယ္ "ဇလုပ္တိုက္" (ဆန္တုတ္တိုက္) လို႔ေခၚတယ္။ ၀ယ္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းေစ်း က မကြာဘူး၊ ဥပမာ အဲဒီေခာတ္တံုးက တစ္တင္းကို ၁၀၀ နဲ႔၀ယ္တယ္ဆိုပါစို႔၊ ေရာင္းေစ်းက ၁၀၅ ေလာက္ေပါ့။ အဲဒီ ဇလုပ္တိုက္နဲ႔ မုန္႔ေဖာင္း ၾကားက ကြာတဲ့ဇီးသီးကေလးတစ္ျပည္မရွိတစ္ရွိေလာက္က ပြဲခသေဘာေပါ့။ တခါတေလ ၀ယ္ရင္းေရာင္းရင္းနဲ႔ ေစ်းတက္ရင္ေတာ့ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရတာေပါ့။

ဇီးသီးကို ၀ယ္ၿပီးရင္ အိတ္ထဲ ထိုးသိပ္မထည့္ရဘူး။ ဇီးသီးအေစ့နဲ႔ အခြံၾကားက ေလေတြထြက္ၿပီး က်ံဳ႕ကုန္တတ္တယ္။ တင္းနဲ႔ခ်ိန္ေရာင္းရမွာဆိုေတာ့ ဇီးသီး က်ံဳ႕ကုန္ရင္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံလဲ က်ံဳ႕မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေလဟာျပင္မွာ ဒီလိုပဲပံုထားရတာ၊ ေနကေလးပူပူဆို ဇီးသီးေလးေတြ ျပန္တင္းတာေပါ့။

ဇီးသီးေျခာက္ကို ဇီးခြဲစက္သမားေတြ၀ယ္တယ္။ ဇီးခြဲစက္သမားတေယာက္ဆို ကိုယ့္ဇီးသီးေတြတစ္ဆုပ္ေလာက္ကို အုတ္နီခဲနဲ႔ ဇီးေစ့တစ္ေစ့ခ်င္းထုၿပီး အထဲကအဆံေတြေရၿပီးမွ ေစ်းျဖတ္တယ္။ ဇီးသီးအေစ့ထဲက အဆံကို တရုတ္ျပည္ပို႔တာတဲ့။ မႏၱေလးဖက္မွာ ဇီးဆံကုန္သည္ေတြရွိတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ ပမာဏဘယ္ေလာက္မ်ားလဲ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႕ေငြရွင္းေပးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြကို အိပ္ခန္းလိုအခန္းမ်ိဳးနဲ႔ထည့္ထားရတာတဲ့။ ဇီးဆံက အင္မတန္ ေဆးဖက္၀င္တယ္တဲ့၊ ႏွလံုးေဆးဆိုလား ထုတ္လုပ္တာတဲ့။ ဇီးသီးမွာ အဆံကအဓိကအဖိုးအတန္ဆံုးမို႔ ဇီးခြဲစက္သမားေတြက အေစ့နဲ႔အခြံနဲ႕ကပ္ေနတတ္တဲ့ ဇီးသီးေနာက္တစ္မိ်ဳးကို ၂ ဆေလာက္ေစ်းေကာင္းေပးၿပီး၀ယ္တယ္။ အဲဒါကို ကပ္ေစ့ လို႔ေခၚတယ္။

ဇီးဆံမထုတ္ခင္ ရိုးရိုးဇီးသီးဆိုရင္ ၂ဆင့္ လုပ္ယူရတယ္၊ အေစ့လံုးလံုးကေလးေတြထြက္လာေအာင္ စပါးဖြပ္သလို စက္နဲ႔အရင္ဖြတ္ပစ္တာ၊ ေနာက္မွ အေစ့ကေလးေတြကို အဆံထုတ္ဖို႔ထပ္ခြဲပစ္တာ။ ကပ္ေစ့ကေတာ့ ဖြတ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ႀကံဳ႕တယ္၊အဆံထုတ္တဲ့ တစ္ဆင့္ပဲရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းေကာင္းရတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးရွိေသးတယ္ ဆိတ္စားေစ့တဲ့။ ဆိတ္ေတြက ဇီးသီးကိုစားၿပီး မစင္ျပန္စြန္႔ေတာ့ ဆိတ္ေခ်းလံုးေလးေတြအစား အခြံမပါေတာ့တဲ့ ဇီးေစ့ေလးေတြျပန္စြန္႔တယ္။ ဇီးသီးကို ေအာ္ဂဲနစ္နည္းနဲ႔ ဖြတ္လိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။ သူက ကပ္ေစ့ထက္ အဆံပိုျပည့္တာမို႔ ေစ်းလဲနဲနဲပိုသာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ရိုးရိုး လက္နဲ႔ ဆံုနဲ႔ဖြတ္ထားတဲ့ ဖြတ္ေစ့ ဆိုတာရွိေသးတယ္။

တရုတ္ဖက္က အ၀ယ္အဆြဲေကာင္းတဲ့အခါ ဇီးသီးကို အလုအယက္၀ယ္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ မနက္မလင္းခင္ ေလးနာရီေလာက္ထ မိုးကာလိပ္ႀကီး စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီးၿမိဳ႕ျပင္ မင္းရာမအ၀င္လမ္းဖက္ထြက္ ေရႊေညာင္ဖူးေက်ာက္ခ်ပ္က ဇီးသီးလွည္းတန္းေတြ သြားေစာင့္ရတယ္။ ကိုယ့္ထက္ဦးတဲ့ အ၀ယ္သမားေတြေတြ႔ရတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္ဆို မိန္းမတန္မဲ့ ဓားထမ္းၿပီး၀ယ္တယ္။ သူက ေယာက်ၤားစိတ္ေပါက္ေနတာလဲပါတာေပါ့ေလ။ သူ႔ၾကည့္ၿပီး ရြဲကုန္သည္ ၀တၱဳေတာင္သတိရမိေသးတယ္။

ဇီးခြံအျပင္အသားခြံကိုေတာ့ အခ်ိဳရည္သမားေတြ၊ ယိုသမားေတြ၊ မုန္႔သမားေတြ၊ ဇီးေတာ္ဖီသမားေတြ၀ယ္တာေပါ့။ သူတို႔ ဘယ္လိုျပန္သန္႔စင္သလဲေတာ့မသိပါ၊ နဂိုမူလကေတာ့ ေတာကလာကတည္းက ဇီးသီးဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ဖုန္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ခ်ည္းပါပဲ။

ဇီးသီးအဆံထုတ္ၿပီးအခြံကို ဇီးခြဲျခမ္းလို႔ေခၚတယ္၊ အဲဒါကိုေလာင္စာအျဖစ္သံုးတယ္။ ဇီးသီးတစ္လံုး လူ႔အသံုး လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ ဇီးသီးတစ္လံုးမွာလႊင့္ပစ္ရတာဆိုလို႔ဘာမွမရွိပါ။ ဇီးခြဲျခမ္းေတြက ရာသီခ်ိန္ ဆိုရင္ ဇီးခြဲစက္သမားေတြအတြက္ အမႈိုက္သာသာပဲေလ။ အျမန္ေရာင္းခ်င္ၾကတာေပါ့။ ေစ်းက အဲဒီေခာတ္က ကားတစ္စီးတိုက္မွ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ရွိတာ။

အဲဒါေတြ ၀ယ္ၿပီးသကာလ သမဂိုေဒါင္အကန္႔၂ တြဲ ၃တြဲငွားၿပီးေလွာင္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ရာသီခ်ိန္ကုန္ရင္ စက္သမားေတြကိုေလာင္စာအျဖစ္ ျပန္ေရာင္းမယ္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သမဂိုေဒါင္က ၀ါးကာ သြပ္မိုး၊ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ မႈိစိုက္တဲ့သူေတြက ငွားထားတယ္။ မႈိကေရမွန္မွန္ေလာင္းေပးရတယ္။ ဇီးခြဲျခမ္းက ေတာင္ပံုရာပံုဆိုေတာ့ မႈိသမားဖက္က ေရေတြတစ္ေန႔နဲနဲစီ စီးၿပီး လနဲ႔ခ်ီလာေတာ့ ဇီးခြဲျခမ္းအပံုႀကီးေအာက္မွာ ေဆြးၿပီး Compost ျဖစ္ၿပီးေတာ့ တစစနဲ႕လႈိက္လႈိုက္ၿပီး ပူလာတာေပါ့။ ပူလြန္းမကပူေတာ့ မီးခိုးေတြတစ္အူအူနဲ႔ထြက္လာပါေလေရာ။ အဲဒါ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းသိလို႔ တူးထုတ္ရတယ္၊ ဂလိုင္ျဖစ္ေနတဲ့အခဲေတြဆို မည္းခ်ိတ္ေနလို႔ မီးေသြးဖုတ္ထားသလားမွတ္ရတယ္။ ေပါက္ျပားနဲ႔ထိလိုက္တာနဲ႔ မီးပြားကေလးေတြပါထြက္တယ္။ သၾကားစက္သမား၊ ႏို႔ဆီစက္သမားေတြကို အျမန္သြားစပ္ၿပီး ရတဲ့ေစ်းနဲ႔ေရာင္းပစ္ရတယ္။ ကိုယ္ဗိုက္နာေနမွန္းသိေတာ့ ေစ်းႏိွမ္ၾကတာေပါ့။ မရႈံုးဘူးထင္ရေပမယ့္ ဂိုေဒါင္ခေတြေပးၿပီးေတာ့ ျမတ္လည္းမျမတ္ေတာ့ပါ။ ကံႀကီးေပလို႔ ဂိုေဒါင္တစ္လံုးလံုး မီးမေလာင္တာ။

လမ္းအခ်ိဳးမွာ ပန္းသူခိုး

ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔ ကေလးတံုးက ကိုဖိုးလံုးဆိုတဲ့ အိမ္နားနီးခ်င္းတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွေလေတာ့ ေျခသိပ္မသန္ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ေထြပစ္၊ သာေရကြင္းပစ္၊ ဒိုးထိုး၊ လက္ေတာက္ခံုေတာက္ သူပဲႏိုင္တာမ်ားတယ္။ အိမ္နားမွာ ငရုတ္လွမ္းတဲ့ နီနီရဲရဲ ကြင္းက်ယ္ႀကီးေတြရွိတယ္။ အဲဒီကြင္းမွာ ငရုတ္ေရြးလိုက္တဲ့ ရုပ္ရည္သနားကမား ေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူလဲေလ ေလာကီသားေပမို႔ ကိုဖိုးလံုး အဲဒီေကာင္မေလးကို မ်က္ေစ့က်တယ္ထင္ပါရဲ႕။ တေန႔ေတာ့ စာလိုက္ေပးပါေလေရာ။ အဲဒီေကာင္မေလးက ငရုတ္ကြင္းက လူႀကီးလုပ္တဲ့သူကို ကိုဖိုးလံုး က်မကိုစာလိုက္ေပးပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္တိုင္တာေပါ့။ တကတည္း... စာကရိုးရိုးမဟုတ္ဖူး၊ ကဗ်ာျဖစ္ေနပါေရာ။ တေၾကာင္းမွာ ဘာေရးထားသလဲဆိုေတာ့ "လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပန္းေကာက္တဲ့သူမျဖစ္ရေပမယ့္၊ လမ္းအခ်ိဳးမွာ ပန္းသူခိုးမျဖစ္ရပါေစနဲ႕" ဆိုလားပဲ။ ေမာင္သာၿဖိဳးတို႔မွာ သူ႔စာကိုတိုက္ရိုက္မဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ ျပန္ေျပာျပတိုင္း ရီလိုက္ၾကရတာ။ ကိုဖိုးလံုးရယ္ ကဗ်ာစပ္ဖို႔ ကာရန္ရွားလွေခ်လားဆိုၿပီးေတာ့။

New MyanmarLensman.com Generation 2

We have launched new MyanmarLensman.com Gen 2 successfully on last Sunday, 1st August 2010.

http://MyanmarLensman.com

မဂၤလာရက္ျမတ္

မဂၤလာရက္ျမတ္

သူမ နဲ႔ က်ေနာ္ ဒီလ ၂၃ ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြ ေန႕ က လက္မွတ္ထိုး လိုက္ၾကတယ္။ အစက ROM (Registry of Marriage) မွာ ထိုး မလို႔။ ေနာက္ ေတာ့ ၃ လေလာက္ ေစာင့္ရမွာ ဆိုတာနဲ႕၊ အိမ္မွာ ပဲ လုပ္ေတာ့ မယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္း လိုက္တယ္။ လက္ထပ္ လက္စြပ္ေလးေတြ ကိုေတာ့ Lee Hwa Jewellery မွာ ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္လက္စြပ္ေတြ႔ေတာ့ ေရြး၀ယ္လိုက္တယ္။ Lee Hwa က အရြယ္အစားေလး နဲနဲ ျပန္ညွိေပးတယ္။ ၁၀ ရက္ေစာင့္ရတယ္။ လက္စြပ္ ခ်ည္တဲ့ မဂၤလာ ေခါင္းအံုး အျဖဴေရာင္ ေလး တစ္ခု လက္ေဆာင္ရတယ္။

Solemnise လုပ္ေပး ဖို႔ ၿမိဳ႕နယ္ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ႀကိဳဖိတ္ထားရတယ္။ West Coast Community Center က Ms Sim Seo Lim က ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ လက္ထပ္ ေပးပါတယ္။

အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ ပါတယ္။ Witness အျဖစ္ လာေရာက္ကူညီ လက္မွတ္ထိုးေပး ၾကတဲ့ ကိုဥာဏ္ နဲ႔ မမြန္ တို႔ ကိုလည္း ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။ ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ အေပါင္းကိုလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ေမြးရပ္ေျမသို႔ အလည္တေခါက္

မနက္ သံုး နာရီခြဲ ေလာက္ရွိၿပီ။ ျမတ္မႏၱလာထြန္း အျမန္ယာဥ္ ႀကီးသည္ ရမည္းသင္း ကို ေက်ာ္လာေပၿပီ။ ေနာက္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနလွ်င္ ေပ်ာ္ဘြယ္ သို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ေမြးဌာနီသို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။

ေမြးဌာနီ... အညာအရပ္ဆီသို႔...
ေမွ်ာ္ဆီေမွ်ာ္မွန္း စိတ္၀ယ္တမ္းတ...
မွန္းဆပါသည္... တမ္းတပါသည္....
လွည္းလမ္းတေလွ်ာက္... ဖံုလံုးႀကီးေတြ...
တလိမ့္လိမ့္တက္ခါျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္...

ဆုိသည့္ သီခ်င္းကိုပင္ အမွတ္ရမိေသးသည္။ ကားထဲကေန ေအာက္ကိုဆင္းေတာ့ ေျမာက္ျပန္ေလ တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕သည္။ စိမ့္ေနေအာင္ေအးလွသည္။ ညီလတ္ကို လာႀကိဳေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ေအာက္ေရာက္ေရာက္ျခင္း သူက ေခါင္းစြပ္တစ္ခုထုတ္ ေပးသည္။ နားရြက္ေတြေအးလာသျဖင့္ အျမန္စြပ္လိုက္သည္။ အထုပ္ေတြ ဘစ္ကားေပၚမွခ်၊ ကားေပၚတင္ ကာ အိမ္ဘက္သို႔ သြားၾကသည္။ ၿမိဳ႕ ထဲ က ျဖတ္ေမာင္း ေနရင္း ေဘးဘီကို ၾကည့္မိသည္။ ေအာ္ တို႔ ေပ်ာ္ဘြယ္က အရင္လိုေလးပါပဲလား။

ခဏအၾကာတြင္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေပၿပီ။ ေအာ္... အိမ္ကလဲ အရင္လိုေလးပါပဲလား။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔ ႏိုးေနၾကသည္။ မေတြ႔ရတာအေတာ္ ၾကာေပၿပီ။ ၀မ္းသာ စရာေကာင္းလွသည္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ႏြားႏို႔ ပူပူ ျပစ္ျပစ္ေလး တစ္ခြက္ အေမက တိုက္သည္။ အထုတ္အပိုးေတြဘာေတြခ်၊ စကားေလး ဘာေလး ေျပာၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ တညလံုးကားစီးလာရလို႔ လူတကိုယ္လံုးလဲ ႏံုးေနတာသတိျပဳမိသည္။ တေရးတေမာ အိမ္မွျဖစ္မည္ ဆိုကာ အိပ္လိုက္ရသည္။ ငယ္ငယ္က အိပ္ေနၾက က်ေနာ့္ အခန္းမွာ ေစာင္ထူထူ ႏွင့္ ေကြးရတာ အရသာရွိလွသည္။

မိုးလင္း ေတာ့ ဂ နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္ရာကႏိုးသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး အေဖ အေမတို႔ႏွင့္ စကားေျပာရင္း အေမေၾကာ္ေသာ ၾကာဇံေၾကာ္ပူပူေႏြးေႏြး ကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ အိမ္၀င္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ အပင္ေလး ေတြ ထပ္စိုက္ထားသည္၊ ပန္းအိုးေလးေတြတိုးလာသည္၊ အုတ္တံတိုင္း အသစ္ျပင္ထားသည္၊ အိမ္ေဆးသုတ္ထားသည္ မွ အပ ကၽြန္ေတာ္ ရွိစဥ္ကအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္၀င္းထဲ တင္ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနမိသည္။ အိမ္ေရွ႕က မန္က်ည္းပင္ ေလး ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာသည္။

ေနာက္ေတာ့ ညီငယ္ႏွင့္ အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းဘက္ ကို သြားသည္။ ဆရာေတာ္ ထံ သြားသည္။ ဆရာေတာ္ ကလည္း ၀မ္းသာေနသည္။ တရားအနည္းငယ္ ခ်ီးျမွင့္သည္။ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔ ဆံုးမ စကားေျပာၾကားသည္။

ၿပီးေတာ့ ေရႊျပည္သာ ဘုရားေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။ ဘုရားေပၚတြင္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဘုရားက အေတာ္ျပဳျပင္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားေပၿပီ။ ေရႊသကၤန္း ကပ္လႈ မြမ္းမံရန္ ျငမ္းမ်ား ဆင္ထားသည္။ ပစၥယံတေလွ်ာက္ လက္ယာရစ္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ သည္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ငူ မင္းႀကီးညိဳ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ သည့္ မင္းရာမ ေစတီဘက္ေရာက္ၾကသည္။ ဘုရားရိပ္ က ေအးျမလွသည္။ မင္းရာမ မွာလည္း ျပဳျပင္ထားသည္။ မင္းရာမဘက္သြားတဲ့ လမ္းေတြက က်ေနာ္ရွိစဥ္ကႏွင့္မတူ။ အရင္က ခ်ိဳင့္ေတြ က်င္းေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ယခု ျပင္ထားသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာေနသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ေနလည္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္စာ အိမ္တြင္စားလိုက္ၾကသည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ႏွင့္ ၀က္သား၊ ငရုတ္သီးေထာင္းျဖင့္ စားရသည္မွာ ၿမိန္လွသည္။ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္စားခ်င္ေနေသာ မုန္႔ေလေပြ၊ ပဲျမစ္၊ စိမ္းစားဥ မ်ားေကၽြးသည္။ ညေရာက္ေတာ့ မိသားတစု ေရမုန္႔ ႏွင့္ အေၾကာ္ စားၾကသည္။

ေနာက္တေန႔ ေရာက္ေတာ့ အေဒၚတို႔ အိမ္သြားလည္၊ စကားေတြေျပာၾက၊ ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။ အေဒၚ့ အိမ္မွာ မုန္ပ်ားသလက္ႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေထာင္း စားၾကသည္။ မစားရတာ ၾကာလွသျဖင့္ စားလို႔ ေကာင္းလွသည္။ အဘြား လည္း ေရာက္ေနသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္မွာ ေလးရက္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ အမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ အိမ္ေလွ်ာက္လည္ ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြဆီ လူႀကံဳေတြဘာေတြ သြားေပးသည္။ မေတြ႔ရာၾကာေတာ့ သူတို႔ လည္း ၀မ္းသာေနၾကသည္။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း အလႅာပ သလႅာပ ေတြ ေျပာၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။

ျပန္မည့္ေန႔ ကိုႀကိဳၿပီး လက္မွတ္၀ယ္ထားရသည္။ အေဖႏွင့္ အေမ က ရန္ကုန္အထိ လိုက္ပို႔ မည္ဟုေျပာသည္။ ညီလတ္က သူတို႔ အတြက္ပါလက္မွတ္၀ယ္ လိုက္သည္။ အခု ရန္ကုန္မႏၱေလး အျမန္ယာဥ္ကားေတြကေတာ့ အရင္နဲ႔ စာလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေပါလာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ က ရန္ကုန္မႏၱေလး ကားလမ္း ရထားလမ္း ေပၚမွာရွိေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားေရးလာေရးကေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ ကေတာ့ ကား နဲနဲ ရွားသည္။ ေရႊမႏၱလာ အျမန္ယာဥ္ လက္မွတ္ သံုးေယာက္စာ ၀ယ္လိုက္သည္။ ညေရာက္ေတာ့ အထုတ္အပိုး ေတြ ကို ညီေတြက ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔ သည္။ ျပန္ကာနီးေတာ အိမ္က အေၾကာ္အေလွာ္ေတြလုပ္ၿပီး အေျမာက္အမ်ား ထည့္ေပး လိုက္ၾကသည္။

ေရႊမႏၱလာ ကားႀကီးဆိုက္လာၿပီ... ကားေပၚ တက္ၾကသည္။ အထုတ္အပိုးေတြ တင္ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကား ႀကီး က တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာ ခဲ့ေပၿပီ။ လြမ္းသလိုလိုႀကီး ခံစားရသည္။ ေနရစ္ခဲ့ေပအံုးေတာ့ ေပ်ာ္ဘြယ္ ေရ....

လြမ္းမိေသာေန႔

ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္....

မိုးေတြရြာေနတယ္...

သူမလာမွန္း သိေပမယ့္...

သတိရလြန္းလို႔...

လာႏိုးႏိုးနဲ႔...

ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ၾကည့္ေနမိတယ္...

လြမ္းတယ္ဟာ...