ငယ္ငယ္တံုးက၊ ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါေတြမွာ၊ အိမ္က ပြဲရံုအလုပ္ေတြ ၀င္၀င္လုပ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာကို နဲနဲသိသိလာသည္။ လာဘ္နဲနဲ ျမင္လာသည္။ တခ်ိဳ႕ အရင္းမစိုက္ ေလွထိုးလိုက္ အလုပ္ေလးေတြ ကိုယ္ပိုင္လုပ္လုပ္ ၾကည့္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါတံုးက မိတၳီလာမွ ဦးေလးတစ္ဦး စက္ရံုမွ ေပပါခြံေတြ လိုသျဖင့္ လိုက္ရွာခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿမိဳ႕ေပၚက ရွိသမွ် အသိ ဆီစက္ေတြ ဆီဆိုင္ေတြ ကို အျမန္ ဖံုးဆက္လိုက္သည္။ နဂိုတည္းက ဆီေရာင္း၊ဆီ၀ယ္ ေနၾက၊ ယံုၾကည္မႈလည္း ရွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေျပာလို႕ ဆိုလို႔ေကာင္းသည္။ ဖံုးဆက္လို႔ မရတဲ့ ေနရာေတြ ေဂ်ာင္ဂ်ိဳေဂ်ာင္ၾကားေတြပါ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ အျမန္သြားၾကည့္သည္။ ေပပါခြံ တစ္လံုးရ တစ္လံုးဆြဲ သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အသကုန္ရွာေပးလိုက္ရာ ႏွစ္ရက္ေလာက္အတြင္း ေပပါခြံ (ဂ၁) လံုးေလာက္ရသြားသည္။ တကယ္တမ္း အဲဒီအခ်ိန္က ေလးငါးဆယ္လံုးေလာက္ပင္ ရဖို႔ ရွားပါးေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ Demand ကလည္းရွိ၊ ပထမဆံုးအေခါက္၊ ၀ယ္ေစ်းႏွင့္ေရာင္းေစ်းကလည္း နဲနဲဟေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတစ္ေခါက္က ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရလိုက္သည္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ အဆက္ အသြယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထပ္ရလိုက္သည္။ အဲဒီ ေဖာက္သည္ေတြ (ဆီဆိုင္ေတြ၊ ဆီစက္ေတြ) က ကၽြန္ေတာ္ ေပပါခြံပံုမွန္ ၀ယ္မွန္းသိသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ပံုမွန္ပံုမွန္ ေပပါခြံ မ်ား လာပို႕ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အေခါက္ေတြ က အရင္ခါေလာက္ သိပ္မျမတ္ေတာ့ပါ။ ပံုမွန္ ပြဲခ ေလာက္ေတာ့ရသည္။ သူတို႔ကလည္းယံုၾကည္ၾကပါသည္။ ပိုက္ဆံခ်က္ခ်င္းေပးဖို႔မလို။ ဟိုဘက္ကရမွ သြားသြားပို႔ေပးသည္။ ေငြ အေရးႀကီးတဲ့လူေတြကို ေတာ့ ကိုယ့္အိတ္ထဲက နဲနဲစိုက္ရွင္းေပးထားရသည္။
ဦးေလးဆီမွာက ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြ ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြက နယ္ကကုန္ေတြသယ္သြားၿပီး ရန္ကုန္ကအျပန္မွာ ခါလီျပန္သည္။ [ခါလီ=ဗလာ]။ အဲဒီကားေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီက ေပပါခြံေတြ၀င္၀င္သယ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္သမားေတြကို တင္ခခ်ခ ရွင္းေပးသည္။ တခါတေလ သူတို႔လာမသယ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ေပပါခြံေတြ ပံုေနတတ္သည္။ ေပပါခြံ အလံုး ႏွစ္ရာေက်ာ္ သံုးရာေလာက္ႀကီး ပံုေနတတ္သည္။ အိမ္ေရွ႕က၀င္းႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေပပါခြပံုႀကီးက ေတာင္ပံုႀကီးလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။
စီးပြားေရးလုပ္တာက လက္သြက္ရသည္။ holiday မရွိ။ လိုအပ္လွ်င္လိုအပ္သလို ေန႔မီးညမီး အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ကုန္ပစၥည္း ေစ်းကြက္ေတြ၊ အတက္အက်ေတြ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္၊ ဖံုးေတြ အသကုန္ဆက္ရသည္။ ညတြင္းခ်င္း ထေျပးၿပီး ၀ယ္တန္ ေရာင္းတန္ လုပ္ရသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ကတၱားခ်ိန္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္မီး ကားမီးထိုးၿပီး အားခ်င္း ၀ယ္ရတာတို႔ ဘာတို႔လည္းရွိတတ္သည္။
ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ေခါက္ က မိတၳီလာမွာ ေနရင္း၊ ထီလာ ငရုတ္ေစ်းကြက္ ကို တျဖည္းျဖည္း ေလ့လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိတၳီလာ ငရုတ္သမားေတြ၊ ပြဲရံုေတြ ဆီ အၿမဲ၀င္ထြက္ သြားလာ ရင္း၊ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင္း သတင္းေတြ ဖလွယ္ရင္း၊ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။မိတၳီလာက ငရုတ္ေစ်းကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလာက္ Heavy သမားေတြမရွိပါ။ ကိုယ္ပိုင္ Brand ေကာင္းေကာင္း ေတြကိုင္ၿပီး Export ေစ်းကြက္ကို ခ်ဳပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ လုပ္တဲ့အဆင့္အထိေတာ့မရွိ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတေလ အလြန္ ၀ယ္လို႔ေကာင္းသည္။ အမ်ားစုက ကုန္သည္ေလးေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၱေလးမွာ ေစ်းေလးနဲနဲ လႈပ္တာနဲ႔ ဗိုက္နာလာၾကသည္။ ေရာင္းဖို႔ အတင္းလိုက္စပ္ေန တတ္ၾကသည္။ ငရုတ္ေစ်းကြက္ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ အကဲပိုသည္။ အတက္အက် အလြန္ဆတ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီတံုးက မႏၱေလးမွာ ေစ်းက ရုတ္တရက္ ထိုးက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သတင္းေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ ကို အေျခခံၿပီး "ဒီေစ်းက်ခ်ိန္ကေလး ခဏေလး ပဲ" လို႔ စိတ္ထဲက ထင္သည္။ မႏၱေလးက ပြဲရံုကို ဆက္ၿပီးတိုင္ပင္ေတာ့လည္း သူကလည္း ခဏလို႔ထင္သည္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲ ငရုတ္သမားေတြဆီ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တစ္ပါတ္ပါတ္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ အတင္းထိုးေရာင္းေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ မရွိပါ။ ႏွစ္ပါတ္ဆိုင္း ၊ သံုးပါတ္ဆိုင္း ေၾကြးရလွ်င္ ၀ယ္မည္ ဟု ေလသံပစ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔က ခု ၀ယ္မယ္ဆို ခု လာပို႔မည္ဟုေျပာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေၾကြးေတြနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုးရွိ ငရုတ္သီးေတြ ၁ ရက္တည္းႏွင့္ ၀ယ္ထည့္ပစ္လိုက္သည္။ အိတ္ႀကီး(ဂုန္နီ အိတ္ႀကီး) သံုးရာေလာက္ ရွိမည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက မ်က္လံုးျပဴးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉ ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ သူတို႔က ကေလးဟုထင္ခ်င္ထင္မည္။ ငရုတ္ ဂိုေဒါင္အလတ္ တလံုးစာေလာက္ ေၾကြးနဲ့၀ယ္ပစ္တာဆိုေတာ့ ျပဴးမယ္ဆိုလည္းျပဴးေလာက္သည္။ ေငြက အဲဒီေခာတ္က ေငြေၾကးျဖင့္ သိန္း ၃၀ ဘိုးေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ပါ။ ေနာက္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေစ်းက သိပ္မထူးေသး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလာၿပီ။ ေၾကြးေတြက စေတာင္းေနၾကၿပီ။ ေၾကြးသမားေတြက ဖံုးေတြတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိေပးထားရေတာ့ မ်က္ႏွာ ပူလွၿပီ။ ဒါနဲ႔ လွည့္ပတ္ေခ်းရာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ဆီက အကူအညီရသည္။ ေၾကြးသမားေတြကို လုိက္ဆပ္ရသည္။ အကုန္လံုးေတာ့ အေၾကမဆပ္ႏိုင္ေသး။ ေၾကြးရွင္ေတြ စိတ္ေျပေအာင္ နဲနဲစီ ေပးထားခဲ့ရသည္။ အေဖ့ကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ အေဖက သူလည္း ေငြက်ပ္ေနသည္ ဟုေျပာသည္။ မႏၱေလးကို ေရာင္းၾကည့္ပါ့လားဟုအၾကံေပးသည္။ ၾကားထဲ ေငြလုိရင္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြဆီက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္လွည့္ၾကည့္ဟုေျပာသည္။ အဲဒါနဲ႔ မႏၱေလးကို ဆက္ၿပီး ေစ်းစပ္ ၾကည့္သည္။ ေစ်းညွိရင္းညွိရင္း တဲ့ သြားၾကသည္။ ထင္သေလာက္မျမတ္ နဲနဲေတာ့ ျမတ္သည္။ အားခ်င္းပဲ အလုပ္သမားေတြ အျမန္ငွား၊ ၀ယ္ထားတဲ့ ကုန္ေတြ ညီေအာင္ျပန္စပ္၊ ညတြင္းခ်င္း တင္ပစ္လိုက္သည္။ ေငြက ခ်က္ခ်င္းမရေသး ေစာင့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပသြားတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီလို ဟိုေလွ်ာက္လုပ္ဒီေလွ်ာက္လုပ္နဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေငြေလးရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ေနတံုးကလည္း အိမ္က အေထာက္အပံ့ သိပ္မလိုခဲ့ပါ။ ပထမႏွစ္ ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ပဲ အိမ္က ယူရသည္။ ေနာက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဆင္ေျပသြားသည္။
ေနာက္ မိတၳီလာမွာ ဂ်ပန္စာ သြာတက္တံုးကလည္း အိမ္က စရိတ္ဆိုၿပီး ေငြတစ္သိန္းေလာက္ ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီတိုင္းသံုးပစ္ရင္ ကုန္သြားမည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈလုပ္ရမည္ ဟုစဥ္းစားကာ သံုးလံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္လုိက္သည္။ အမ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္က သံုးလံုးေရာင္းေနတာ့ သူလည္း ေကာ္မရွင္ရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျမတ္ရ ဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဲဒီ ေငြတစ္သိန္းက အမကို Deposit ေပးထားရသည္။ သံုးလေလာက္ အရဲစြန္႔ၿပီး ကိုင္လိုက္သည္။ အမ၀မ္းကြဲ တို႔လင္မယား က အပါတ္တိုင္း စာရင္း ႏွင့္ ေရာင္းရေငြ လာပို႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာရင္းေတြ စစ္ရသည္။ ဘယ္ ဂဏန္း ဘယ္ေလာက္ဖိုးေရာင္းရသလဲ တြက္ရသည္။ လတိုင္း ျမတ္ပါသည္။ အဲဒီ ျမတ္တဲ့ ပိုက္ဆံျဖင့္ ဂ်ပန္စာ တက္ခဲ့ပါသည္၊ စားရိတ္ရခဲ့ပါသည္။ ဒါတင္ မကေသး၊ ရန္ကုန္မွာ ေနေတာ့ ေဘာလံုး ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ေပးရဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဆက္အသြယ္ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီက ထိုးၾကသည္။ အစက အေပ်ာ္လုပ္ေပးရင္း ေနာက္က်ေတာ့ လူမ်ားမ်ားလာ သည္၊ ေငြပမာဏေတြလည္း မ်ားမ်ားလာၾကသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ ဒါနဲ႔ ဘ၀ပ်က္ သူေတြလဲေတြ႔ေတြ႔ေနရသည္။ ေငြအရ ေကာင္းေသာ္လည္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ကလည္းရွိ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း မဟုတ္တာနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို လံုး၀ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။
တစ္ခါတေလ မိမိဘာသာ စဥ္းစားမိသည္။ ဒီလို စီးပြားေရးေလာကထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီထဲမွာလည္း က်င္လည္လာခဲ့ၿပီးေနာက္မွ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိုင္တီနယ္ပယ္ထဲ မွာ web-based application ေတြကို ေဇာက္ခ်လုပ္ေနတဲ့ professional လုပ္ေနသူတစ္ဦး ဘယ္လုိကေန ဘယ္လိုျဖစ္လာမွန္းပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိေတာ့ပါ။
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါတံုးက မိတၳီလာမွ ဦးေလးတစ္ဦး စက္ရံုမွ ေပပါခြံေတြ လိုသျဖင့္ လိုက္ရွာခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿမိဳ႕ေပၚက ရွိသမွ် အသိ ဆီစက္ေတြ ဆီဆိုင္ေတြ ကို အျမန္ ဖံုးဆက္လိုက္သည္။ နဂိုတည္းက ဆီေရာင္း၊ဆီ၀ယ္ ေနၾက၊ ယံုၾကည္မႈလည္း ရွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေျပာလို႕ ဆိုလို႔ေကာင္းသည္။ ဖံုးဆက္လို႔ မရတဲ့ ေနရာေတြ ေဂ်ာင္ဂ်ိဳေဂ်ာင္ၾကားေတြပါ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ အျမန္သြားၾကည့္သည္။ ေပပါခြံ တစ္လံုးရ တစ္လံုးဆြဲ သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အသကုန္ရွာေပးလိုက္ရာ ႏွစ္ရက္ေလာက္အတြင္း ေပပါခြံ (ဂ၁) လံုးေလာက္ရသြားသည္။ တကယ္တမ္း အဲဒီအခ်ိန္က ေလးငါးဆယ္လံုးေလာက္ပင္ ရဖို႔ ရွားပါးေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ Demand ကလည္းရွိ၊ ပထမဆံုးအေခါက္၊ ၀ယ္ေစ်းႏွင့္ေရာင္းေစ်းကလည္း နဲနဲဟေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတစ္ေခါက္က ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရလိုက္သည္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ အဆက္ အသြယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထပ္ရလိုက္သည္။ အဲဒီ ေဖာက္သည္ေတြ (ဆီဆိုင္ေတြ၊ ဆီစက္ေတြ) က ကၽြန္ေတာ္ ေပပါခြံပံုမွန္ ၀ယ္မွန္းသိသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ပံုမွန္ပံုမွန္ ေပပါခြံ မ်ား လာပို႕ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အေခါက္ေတြ က အရင္ခါေလာက္ သိပ္မျမတ္ေတာ့ပါ။ ပံုမွန္ ပြဲခ ေလာက္ေတာ့ရသည္။ သူတို႔ကလည္းယံုၾကည္ၾကပါသည္။ ပိုက္ဆံခ်က္ခ်င္းေပးဖို႔မလို။ ဟိုဘက္ကရမွ သြားသြားပို႔ေပးသည္။ ေငြ အေရးႀကီးတဲ့လူေတြကို ေတာ့ ကိုယ့္အိတ္ထဲက နဲနဲစိုက္ရွင္းေပးထားရသည္။
ဦးေလးဆီမွာက ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြ ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြက နယ္ကကုန္ေတြသယ္သြားၿပီး ရန္ကုန္ကအျပန္မွာ ခါလီျပန္သည္။ [ခါလီ=ဗလာ]။ အဲဒီကားေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီက ေပပါခြံေတြ၀င္၀င္သယ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္သမားေတြကို တင္ခခ်ခ ရွင္းေပးသည္။ တခါတေလ သူတို႔လာမသယ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ေပပါခြံေတြ ပံုေနတတ္သည္။ ေပပါခြံ အလံုး ႏွစ္ရာေက်ာ္ သံုးရာေလာက္ႀကီး ပံုေနတတ္သည္။ အိမ္ေရွ႕က၀င္းႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေပပါခြပံုႀကီးက ေတာင္ပံုႀကီးလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။
စီးပြားေရးလုပ္တာက လက္သြက္ရသည္။ holiday မရွိ။ လိုအပ္လွ်င္လိုအပ္သလို ေန႔မီးညမီး အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ကုန္ပစၥည္း ေစ်းကြက္ေတြ၊ အတက္အက်ေတြ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္၊ ဖံုးေတြ အသကုန္ဆက္ရသည္။ ညတြင္းခ်င္း ထေျပးၿပီး ၀ယ္တန္ ေရာင္းတန္ လုပ္ရသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ကတၱားခ်ိန္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္မီး ကားမီးထိုးၿပီး အားခ်င္း ၀ယ္ရတာတို႔ ဘာတို႔လည္းရွိတတ္သည္။
ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ေခါက္ က မိတၳီလာမွာ ေနရင္း၊ ထီလာ ငရုတ္ေစ်းကြက္ ကို တျဖည္းျဖည္း ေလ့လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိတၳီလာ ငရုတ္သမားေတြ၊ ပြဲရံုေတြ ဆီ အၿမဲ၀င္ထြက္ သြားလာ ရင္း၊ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင္း သတင္းေတြ ဖလွယ္ရင္း၊ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။မိတၳီလာက ငရုတ္ေစ်းကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလာက္ Heavy သမားေတြမရွိပါ။ ကိုယ္ပိုင္ Brand ေကာင္းေကာင္း ေတြကိုင္ၿပီး Export ေစ်းကြက္ကို ခ်ဳပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ လုပ္တဲ့အဆင့္အထိေတာ့မရွိ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတေလ အလြန္ ၀ယ္လို႔ေကာင္းသည္။ အမ်ားစုက ကုန္သည္ေလးေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၱေလးမွာ ေစ်းေလးနဲနဲ လႈပ္တာနဲ႔ ဗိုက္နာလာၾကသည္။ ေရာင္းဖို႔ အတင္းလိုက္စပ္ေန တတ္ၾကသည္။ ငရုတ္ေစ်းကြက္ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ အကဲပိုသည္။ အတက္အက် အလြန္ဆတ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီတံုးက မႏၱေလးမွာ ေစ်းက ရုတ္တရက္ ထိုးက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သတင္းေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ ကို အေျခခံၿပီး "ဒီေစ်းက်ခ်ိန္ကေလး ခဏေလး ပဲ" လို႔ စိတ္ထဲက ထင္သည္။ မႏၱေလးက ပြဲရံုကို ဆက္ၿပီးတိုင္ပင္ေတာ့လည္း သူကလည္း ခဏလို႔ထင္သည္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲ ငရုတ္သမားေတြဆီ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တစ္ပါတ္ပါတ္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ အတင္းထိုးေရာင္းေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ မရွိပါ။ ႏွစ္ပါတ္ဆိုင္း ၊ သံုးပါတ္ဆိုင္း ေၾကြးရလွ်င္ ၀ယ္မည္ ဟု ေလသံပစ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔က ခု ၀ယ္မယ္ဆို ခု လာပို႔မည္ဟုေျပာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေၾကြးေတြနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုးရွိ ငရုတ္သီးေတြ ၁ ရက္တည္းႏွင့္ ၀ယ္ထည့္ပစ္လိုက္သည္။ အိတ္ႀကီး(ဂုန္နီ အိတ္ႀကီး) သံုးရာေလာက္ ရွိမည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက မ်က္လံုးျပဴးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉ ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ သူတို႔က ကေလးဟုထင္ခ်င္ထင္မည္။ ငရုတ္ ဂိုေဒါင္အလတ္ တလံုးစာေလာက္ ေၾကြးနဲ့၀ယ္ပစ္တာဆိုေတာ့ ျပဴးမယ္ဆိုလည္းျပဴးေလာက္သည္။ ေငြက အဲဒီေခာတ္က ေငြေၾကးျဖင့္ သိန္း ၃၀ ဘိုးေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ပါ။ ေနာက္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေစ်းက သိပ္မထူးေသး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလာၿပီ။ ေၾကြးေတြက စေတာင္းေနၾကၿပီ။ ေၾကြးသမားေတြက ဖံုးေတြတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိေပးထားရေတာ့ မ်က္ႏွာ ပူလွၿပီ။ ဒါနဲ႔ လွည့္ပတ္ေခ်းရာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ဆီက အကူအညီရသည္။ ေၾကြးသမားေတြကို လုိက္ဆပ္ရသည္။ အကုန္လံုးေတာ့ အေၾကမဆပ္ႏိုင္ေသး။ ေၾကြးရွင္ေတြ စိတ္ေျပေအာင္ နဲနဲစီ ေပးထားခဲ့ရသည္။ အေဖ့ကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ အေဖက သူလည္း ေငြက်ပ္ေနသည္ ဟုေျပာသည္။ မႏၱေလးကို ေရာင္းၾကည့္ပါ့လားဟုအၾကံေပးသည္။ ၾကားထဲ ေငြလုိရင္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြဆီက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္လွည့္ၾကည့္ဟုေျပာသည္။ အဲဒါနဲ႔ မႏၱေလးကို ဆက္ၿပီး ေစ်းစပ္ ၾကည့္သည္။ ေစ်းညွိရင္းညွိရင္း တဲ့ သြားၾကသည္။ ထင္သေလာက္မျမတ္ နဲနဲေတာ့ ျမတ္သည္။ အားခ်င္းပဲ အလုပ္သမားေတြ အျမန္ငွား၊ ၀ယ္ထားတဲ့ ကုန္ေတြ ညီေအာင္ျပန္စပ္၊ ညတြင္းခ်င္း တင္ပစ္လိုက္သည္။ ေငြက ခ်က္ခ်င္းမရေသး ေစာင့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပသြားတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီလို ဟိုေလွ်ာက္လုပ္ဒီေလွ်ာက္လုပ္နဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေငြေလးရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ေနတံုးကလည္း အိမ္က အေထာက္အပံ့ သိပ္မလိုခဲ့ပါ။ ပထမႏွစ္ ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ပဲ အိမ္က ယူရသည္။ ေနာက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဆင္ေျပသြားသည္။
ေနာက္ မိတၳီလာမွာ ဂ်ပန္စာ သြာတက္တံုးကလည္း အိမ္က စရိတ္ဆိုၿပီး ေငြတစ္သိန္းေလာက္ ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီတိုင္းသံုးပစ္ရင္ ကုန္သြားမည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈလုပ္ရမည္ ဟုစဥ္းစားကာ သံုးလံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္လုိက္သည္။ အမ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္က သံုးလံုးေရာင္းေနတာ့ သူလည္း ေကာ္မရွင္ရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျမတ္ရ ဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဲဒီ ေငြတစ္သိန္းက အမကို Deposit ေပးထားရသည္။ သံုးလေလာက္ အရဲစြန္႔ၿပီး ကိုင္လိုက္သည္။ အမ၀မ္းကြဲ တို႔လင္မယား က အပါတ္တိုင္း စာရင္း ႏွင့္ ေရာင္းရေငြ လာပို႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာရင္းေတြ စစ္ရသည္။ ဘယ္ ဂဏန္း ဘယ္ေလာက္ဖိုးေရာင္းရသလဲ တြက္ရသည္။ လတိုင္း ျမတ္ပါသည္။ အဲဒီ ျမတ္တဲ့ ပိုက္ဆံျဖင့္ ဂ်ပန္စာ တက္ခဲ့ပါသည္၊ စားရိတ္ရခဲ့ပါသည္။ ဒါတင္ မကေသး၊ ရန္ကုန္မွာ ေနေတာ့ ေဘာလံုး ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ေပးရဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အဆက္အသြယ္ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီက ထိုးၾကသည္။ အစက အေပ်ာ္လုပ္ေပးရင္း ေနာက္က်ေတာ့ လူမ်ားမ်ားလာ သည္၊ ေငြပမာဏေတြလည္း မ်ားမ်ားလာၾကသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ ဒါနဲ႔ ဘ၀ပ်က္ သူေတြလဲေတြ႔ေတြ႔ေနရသည္။ ေငြအရ ေကာင္းေသာ္လည္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ကလည္းရွိ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း မဟုတ္တာနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို လံုး၀ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။
တစ္ခါတေလ မိမိဘာသာ စဥ္းစားမိသည္။ ဒီလို စီးပြားေရးေလာကထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီထဲမွာလည္း က်င္လည္လာခဲ့ၿပီးေနာက္မွ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိုင္တီနယ္ပယ္ထဲ မွာ web-based application ေတြကို ေဇာက္ခ်လုပ္ေနတဲ့ professional လုပ္ေနသူတစ္ဦး ဘယ္လုိကေန ဘယ္လိုျဖစ္လာမွန္းပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိေတာ့ပါ။
3 comments:
စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး ကိုင္ရတဲ့ စီးပြားေရးအလုပ္ကေန ပညာနဲ႔ လုပ္စားတဲ့သူဘ၀ကို ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ အလြယ္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။
Like it, your bio may be tick some thoughts for youngers.
This is truly an interesting post. Your post reminds me of my family and my childhood life. I have added your blog to google reader.
Post a Comment