အ၀ွာ မပါလို႔

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အၿငိမ့္ေတြၾကည့္လွ်င္ လူရႊင္ေတာ္ပ်က္လံုးေတြပဲ ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါက နယ္အလွဴ တစ္ခုမွာ မႏၱေလး အၿငိမ့္တစ္ခု ၾကည့္ဖူးသည္။ မင္းသမီးကလွ်င္ ခ်ိဳးတာ ဆစ္တာ အလြန္ကို ၿငိမ့္ေညာင္း ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္။ မႏၱေလးအၿငိမ့္ ၾကည့္ၿပီးသူသည္ ရန္ကုန္အၿငိမ့္ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ နဲနဲ ဆတ္ေတာက္ေတာက္ႏုိင္ သည္ဟု ထင္ရေလသည္။ အဲဒီ အလွဴအၿငိမ့္မွာ တံုးက လူရႊင္ေတာ္ေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္ ဦးေပါစံ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဦးသိန္းဆု တို႔ အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ ၀ိုင္းေတာ္သားေတြကို မိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္ ပ်က္လံုးကေလးနဲ႔ျဖစ္သည္။ ဆိုင္းဆရာ၊ ႏွဲဆရာ၊ ေမာင္းဆရာ၊ ပတ္မႀကီးဆရာ ေတြပါသည္။

ဦးသိန္းဆု။ ။ ေရႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္ႀကီးကို ၀ုိင္းေတာ္သားေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္။ ေဟာဒီက ဆိုင္းဆရာႀကီး စိန္ျမေသာင္း...

ဆိုင္းဆရာ။ ။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ လက္စြမ္းျပလိုက္သည္.. (ပလို႔ဂ်ိ.. ပလို႔ဂ်ိ...)။

ဦးသိန္းဆု။ ။ သူဆို ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အရင္တံုးက ဆရာ၀န္ႀကီး။ မေမြးႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကို ေမြးေပး တာသိပ္ေတာ္တာ။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေမြးေပးအၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတာ ခ်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ အထက္အထိခ်ဳပ္မိလို႔ လူနာရဲ႕ ေယာကၤ်ားက တရားစြဲ လို႔ ဆရာ၀န္ အလုပ္ျပဳတ္လာၿပီး က်ဳပ္တို႕ အဖြဲထဲမွာ ဆိုင္းလာတီးေနတာ။

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား...

ဦးသိန္းဆု။ ။ ေဟာ ဟိုက ႏွဲဆရာ ကိုေငြကိုင္...

ႏွဲဆရာ။ ။ ႏဲွႀကီးကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မႈတ္လိုက္သည္ (တယ္ႏွယ့္.. တူ႔ႏွယ္..တူႏွယ္)

ဦးသိန္းဆု။ ။ သူလဲ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး။ အရင္က သမ၀ါယမ ဂိုေဒါင္မႈးႀကီး။ သူက်ေတာ့ ဆားနဲ႔သၾကားနဲ႔မွားၿပီး သၾကားပံုထဲ ဆားအိတ္ေတြ ေလာင္းထည့္မိလို႔ အလုပ္ကျပဳတ္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ အဖြဲထဲမွာ ႏွဲလာမႈတ္ေနတာ။

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား...

ဦးသိန္းဆု။ ။ ထပ္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးရ အံုးမယ္... ေဟာဒီက ေမာင္းဆရာ ကိုတုတ္ႀကီး...

ေမာင္းဆရာ။ ။ လက္စြမ္း အနည္းငယ္ျပလိုက္သည္။ (တံု..တံု..ထံု..ထံု)

ဦးသိန္းဆု။ ။ ေမာင္ဆရာႀကီးက အရင္က ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေပဘူးဗ်... အရင္တံုးက အစိုးရရံုးက ေငြကိုင္ စာေရးႀကီး... သူက မ်က္မွန္ ခၽြတ္ထားရင္ သိပ္မျမင္ရဘူး။ အဲဒီတံုးက တရက္မွာ ဗိုက္ႀကီးသည္တစ္ဦး သူအလုပ္စားပြဲနား မတ္တပ္ရပ္ေနတာ မီးခံေသတၱာနဲ႔ မွားဖြင့္မိလို႔ အလုပ္ျပဳတ္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔အဖြဲထဲ ေမာင္းလာတီးေနရတာ...

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား...

ဦးသိန္းဆု။ ။ ေဟာ ဟိုက ပတ္မႀကီး ဆရာ ကိုျမသိန္း... သူကေတာ့ အရင္က အင္ဂ်င္နီယာေပါ့။ ယႏၱရားစက္ႀကီးေတြ ကိုင္ရတာ။ တစ္ေခါက္က ေဘးနားခ်ထားတဲ့ ထညက္ရည္ပံုးႀကီးကို အင္ဂ်င္၀ိုင္နဲ႔ မွားထည့္မိလို႔... အလုပ္ျပဳတ္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ ပတ္မႀကီးလာတီးေနရတာဗ်ိဳ႕...

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား...

ဒီလိုနဲ႔ အၿငိမ့္ကတာၾကည့္လိုက္ ပ်က္လံုးေတြထုတ္တာ နားေထာင္လိုက္။ ရယ္လိုက္ၾကရတာမွ အူေတြပါနာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတံုးက သူေဌးက မင္းသမီးကို ဆုေငြငါးေထာင္၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကို ႏွစ္ေထာင္စီ ဆုခ်လိုက္ေလသည္။ လူရႊင္ေတာ္သံုးဦး ျပန္ထြက္လာသည္။

ဦးသိန္းဆု။ ။ စာရြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ... "အလွဴ႕ဒကာႀကီး ဦး... က မင္းသမီး အတြက္ ဆုေတာ္ေငြ ငါးေထာင္တဲ့... ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးအတြက္ ဆုေတာ္ေငြ ႏွစ္ေထာင္က်ပ္စီ ခ်ီးျမွင့္ပါတယ္... "... အလွဴ႕ ဒကာႀကီး ဦး... နဲ႔ အလွဴ႕အမႀကီး ေဒၚ... တို႔ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၿပီး စီးပြားဥစၥာမ်ားတိုးတက္ပါေစေၾကာင္း ေဟာဒီ အၿငိမ့္စင္ေပၚကေနၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္း ပထၳနာျပဳ လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား....

ဦးေပါစံ။ ။ ေနအံုး... ကိုသိန္းဆု... ဆုေတာ္ေငြဘယ္ေလာက္ခ်သလဲ ျပန္ေျပာ စမ္းပါအံုး...

ဦးသိန္းဆု။ ။ မင္းသမီးကို ငါးေထာင္... က်ဳပ္တို႔ကို ႏွစ္ေထာင္စီ...

ဦးေပါစံ။ ။ ပရိတ္သတ္ကို ၾကည့္၍... ကိုင္း... မင္းသမီးက်ေတာ့ ငါးေထာင္တဲ့ဗ်.... က်ဳပ္တို႔ လူရႊင္ေတာ္ေတြက်ေတာ့ ႏွစ္ေထာင္စီတဲ့... က်ဳပ္တို႔က အ၀ွာမပါလို႔ ေနမွာ ဗ်...ေႏွာ့္..

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား...

ဦးသိန္းဆု။ ။ ဘာမပါတာလဲဗ်.. ခင္ဗ်ားဥစၥာကလည္း...

ဦးေပါစံ။ ။ အ၀ွာမပါလို႔ ေနမွာပါဆို...

ဦးသိန္းဆု။ ။ ဘာလဲဗ်... ရွင္းစမ္းပါအံုး...

ဦးေပါစံ။ ။ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္.... ေအာ္.. အႏုပညာ ဗီဇ ကို ေျပာတာပါဗ်ာ...

ပရိတ္သတ္။ ။ ရယ္သံမ်ား....

ငယ္ငယ္တံုးက ၾကည့္ဖူးေသာ အၿငိမ့္တစ္ခုမွ ပ်က္လံုးကို မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေရးထားပါသည္။