ေရွးလူၾကီးေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ပညာျပခ်င္တတ္သည္။ ေႏွာင္းလူေတြကို ဆံုးမခ်င္တာ၊ မွာခဲ့ခ်င္တာ ရွိတဲ့အခါ တိုက္႐ိုက္တည့္တည့္ ေျပာလိုက္လွ်င္ ရလ်က္သားႏွင့္ ပေဟဠိ စကားထားေတြႏွင့္ ဦးေႏွာက္စားေအာင္လုပ္တတ္သည္။
သိုက္စာအတိတ္၊ တေဘာင္ေတြဆိုလွ်င္ ဘယ္အရပ္ကေန ေျမာက္စူးစူးကို ခရီးတာ ဘယ္ေလာက္သြား၊ ဘာပင္ေတြ႕လိမ့္မယ္၊ အဲဒီကေန အေရွ႕ေတာင္ကို ေျခလွမ္းငါးဆယ္လွမ္း၊ ေက်ာက္ဂူေတြ႕မယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရခက္ေအာင္ ကြယ္၀ွက္ျပီး ေရးထားေတာ့ ရွာဖို႔ခက္သြားတာေပါ့။ စကတည္းက မေပးခ်င္လည္း ဘာေၾကာင့္ သိုက္ညႊန္းစာေရးေနရေသးလဲ။ ေရွ႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေဟာကိုန္းထုတ္ခ်င္လည္း တည့္တည့္ေျပာပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔ တေဘာင္ေတြ စနည္းေတြ လုပ္ေနရတာလဲ။
အဂၢိရတ္မွာလည္း ဒီလိုပဲ။ ဓာတုေဗဒပညာလို ပံုေသနည္းေတြ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ တိတိက်က် မေျပာၾက။ လကၤာေတြ စာခ်ိဳးေတြနဲ႔ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။
ေဆးညႊန္းေပးတာေတာင္ စကားထား၀ွက္သလို လုပ္ခ်င္သည္။ သြားကိုက္ေပ်ာက္ေဆးနည္းတစ္ခုမွာ “ငါးပိလက္ေလးသစ္” တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ငါးပိလက္ေလးသစ္ဆိုေတာ့ သြားမွာသိပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ပါးစပ္ထဲေတာင္ ထည့္ဖို႔မလြယ္။
အမွန္က ပါ၀င္ေသာ ေဆးအမယ္မ်ားမွာ ပထမစာလံုးမ်ားျဖင့္ အတိုေကာက္ မွတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ င=င႐ုတ္ေကာင္း၊ ပိ=ပိတ္ခ်င္း၊ လက္=လက္ခ်ား၊ ေလး=ေလးညႇင္း၊ သစ္=သစ္ၾကမ္းပိုးေခါက္တို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲသြားႏိုင္သည္။ “င” ကို င႐ုတ္သီး၊ “လက္” ကို လက္ထုပ္ၾကီး၊ “သစ္” ကို သစ္စိမ့္သီးဆိုျပီး မွားထည့္မိလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကိုယ္မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြ လိမၼာေအာင္၊ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ မွာၾကားဆံုးမရာမွာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ပံုျပင္တစ္ခုေတာင္ ရွိေသးတယ္ေလ။ သူေဌးၾကီးေသေတာ့ သူ႔သားကိုမွာခဲ့တာက…
ေခါင္းတစ္ရာသားစားပါ။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္ပါ။
ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔ ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ။
ဒီေတာ့… သားလုပ္တဲ့သူက ၾကက္၊ ဘဲ၊ သိုး၊ ဆိတ္၊ ၀က္၊ အမဲ စသည္ျဖင့္ အေကာင္တစ္ရာ၀ယ္ျပီး ေခါင္းျဖတ္စားသည္။ ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲကုန္သည္။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းသည္။ ဘယ္သူမွလာမ၀ယ္သျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္႐ံႈးသည္။
ေနာက္ဆံုး ေခါင္းသံုးလံုးႏွင့္ ပညာရွိကို လိုက္ရွာသည္။ အသက္အရြယ္ အိုမင္းလြန္းသျဖင့္ ခါးကိုင္းေနျပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာအခါ ဦးေခါင္းက ဒူးႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေရာက္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူ႔အေဖမွာခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ား၏ ဆိုလိုရင္းကို သိရေလသည္။
“ေခါင္းတစ္ရာသားစားပါ” ဆိုတာက ေစ်းသက္သာေသာ ငါးေသးငါးဖြဲကေလးေတြ စားခိုင္းျခင္းႏွင့္ “အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္” ဆိုတာက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ေစာေစာစီးစီးက မသိသျဖင့္ သားျဖစ္သူမွာ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပန္း ဦးေႏွာက္ေျခာက္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
တကယ္ေတာ့… ခုလို ေရွးလူၾကီးေတြကို ေ၀ဖန္မိတာကလည္း သူ႔အေဖေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သူ႔အေဖသည္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါကေတာ့ ေခတ္အျမင္ရွိသူျဖစ္၏။ အသက္ၾကီးလာေတာ့လည္း ေရွးလူၾကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။
သူ႔အေဖဆံုးခါနီးတြင္ သူ႔ကို စာအိတ္တစ္အိတ္ ေပးသြားသည္။ အထဲမွာ စာတစ္ေစာင္ပါသည္။ စာထဲမွာ လမ္းညႊန္မွာၾကားခ်က္ေတြ ေရးထားသည္။ ေရွးလူၾကီး မပီသမွာ စိုးလို႔လားမသိ။ ပေဟဠိဆန္ဆန္ ေရးထားသည္။
ပထမလမ္းညႊန္ခ်က္က .. “ႏို႔အလံုးတစ္ရာကိုစို႔ပါ”
တကယ္ပဲ ႏို႔အလံုးတစ္ရာကို စို႔ခိုင္းျခင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ့္သားကို ပါးအခ်က္တစ္ရာ အ႐ိုက္ခံရေအာင္ေတာ့ ဘယ္အေဖမွ ေခ်ာက္တြန္းမွာမဟုတ္။ ဒါျဖင့္ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ၊ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။
သြားစို႔လို႔ ပါး႐ိုက္မခံရႏိုင္တာက ႏြားမေတြပဲ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ ခ်ဥ္းကပ္နည္း မမွန္လွ်င္ အကန္ခံရႏိုင္သည္။ ႏြားမေပါင္းမ်ားစြာက ႏို႔မ်ားကို စုေပါင္းျပီး ခ်က္ထားေသာ ႏို႔ဆီမ်ားကို ေျပာတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ဟိုအရင္ထဲက လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ေန႔သံုးခြက္ေလာက္ ေသာက္ခဲ့တာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တိုင္း ႏို႔ဆီပါေနခဲ့တာပဲ။
စဥ္းစားလို႔မရသျဖင့္ ေခါင္းရွင္းသြားေအာင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အေရးထဲ ေၾကာ္ျငာေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ ဒီထဲကမွ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို သတိျပဳမိ၏။ မိုးဒီႏွင့္ စိုးျမတ္နႏၵာတို႔ ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ေၾကာ္ျငာ။ ဒီေတာ့မွ ဥာဏ္အလင္းရသြားသည္။
သူသည္ ပဲႏို႔ရည္ကို ၀ယ္ေသာက္ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တစ္ပုလင္း မွန္မွန္ေသာက္သည္။ ပဲႏို႔ရည္ထဲမွာ ပ႐ိုတင္းေတြ၊ လိုင္စင္းေတြ ပါေနသျဖင့္ က်န္းမာျပီး ၀ျဖိဳးလာေလေတာ့သည္။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ .. “အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဘဏ္တိုက္ေဆာက္ပါ”
သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္က ကြက္လပ္ကေလးမွာ ဘဏ္တိုက္ေနေနသာသာ အေပါင္ဆိုင္ေဆာက္ဖို႔ေလာက္ေတာင္ က်ယ္၀န္းတာမဟုတ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔၀င္ေငြကလည္း ဘဏ္မွာအပ္ျပီး စုေဆာင္းထားရေလာက္ေအာင္ ပိုလွ်ံေနတာမဟုတ္။ ၀င္ေငြနဲ႔ စားေသာက္စရိတ္နဲ႔ မွ်တ႐ံုေလာက္ပဲ။ စုေဆာင္းစရာဆိုလို႔…
အဲ… ဟုတ္ျပီ။ စားလိုက္တဲ့အစာေတြက ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာမဟုတ္။ အသြင္ေျပာင္းျပီး ျပန္ထြက္လာတာေလ။ ဒါေတြကို စုေဆာင္းထားဖို႔အတြက္ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္မွာ အိမ္သာတစ္လံုးေဆာက္လိုက္တယ္။
တတိယအခ်က္မွာ… “ငရဲျပည္ႏွင့္ဆက္သြယ္ပါ”
ငရဲျပည္ဆိုတာ လူကိုယ္တိုင္သြားဖို႔ကလြဲျပီး ဆက္သြယ္ရႏိုင္သည့္ တျခားနည္းလမ္းမရွိ။ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႔ရတာလည္းမဟုတ္။ ဖက္စ္ေတြ၊ အီးေမးလ္ေတြ ပို႔လို႔ရတာလည္းမဟုတ္။ တစ္နည္းပဲရွိသည္။ ေျမၾကီးကိုေဖာက္ျပိး အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ တူးဖို႔။
ဒီလိုေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မွ အေျဖေပၚလာသည္။ အ၀ီစိတြင္းတစ္တြင္း တူးလိုက္သည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္က ေရရွားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀ီစိတြင္းေရကို ေရာင္းစားေသာအခါ တြက္ေျခကိုက္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။
ကဲ…ေနာက္တစ္ခု။ “ေျခေထာက္ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ပါ”
ဒါဟာ ၀က္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္ ေရာင္းခိုင္းတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ခ်ိဳင္းေထာက္လုပ္ေရာင္းလို႔လည္း စီးပြားျဖစ္မွာမဟုတ္။
ထိုစဥ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကားေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကရင္း သူက ေျပာသည္။
“ဟိုတစ္ခါလာတုန္းက ဒီကားမဟုတ္ပါဘူး”
“ဟိုကားေလးက ျမတ္လို႔ ေရာင္းလိုက္ျပီ။ ဒီကားကလဲ ေစ်းေခ်ာင္လို႔ ဆြဲထားတာ၊ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္တာ မဆိုးဘူးကြ၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရင္ ၀င္ေငြလည္းရတယ္။ ေျခေထာက္လဲ ရတာေပါ့”
“ဘာ.. ေျခေထာက္၊ ဟုတ္လား”
“ေအးေလ.. ငါတို႔ေလာကမွာေတာ့ ကား၀ယ္စီးတာကို ေျခေထာက္တပ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ မင္းလည္း ေျခေထာက္တပ္သင့္တယ္ကြ”
“အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ ငါသေဘာေပါက္ျပီ”
သူသည္ ေအာက္ကားေလးတစ္စင္းကို စ၀ယ္၍ ျပဳျပင္မြမ္းမံျပီး ျပန္ေရာင္းရာ အျမတ္ေငြ နည္းနည္းပါးပါး ရသည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သြားေတာ့ ေအာက္ေစ်းႏွင့္ရွာ၀ယ္ျပီး တက္ေစ်းမွာျပန္ေရာင္းရင္း စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈရွိလာသည္။
“က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္စက္ တည္ပါ”
အေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ခိုင္းတာပဲဟု သူေတြးသည္။ အဓိပၸာယ္ေတာ့ ေဖာ္လို႔မရ။ က်င္ငယ္ရည္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို တင္စားထားတာပဲဆိုတာေတာ့ ရိပ္မိသည္။ ဘာလဲဆိုတာ စဥ္းစားရခက္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အာ႐ံုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သည္။ လမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၀ါရင့္ ယမကာသမားၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕သည္။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲကြ” ဟု ေမးသျဖင့္ သူက..
“ပ်င္းပ်င္းရွိလို႔ ထြက္လာတာပါ၊ ဘီယာစေတရွင္ သြားထိုင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔။ လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ပါ့မယ္” ေျပာေတာ့ ယမကာသမားၾကီးက ..
“ေတာ္ပါျပီကြာ၊ ငါက ဘီအီးကလြဲရင္ ဘာမွမၾကိဳက္ဘူး၊ မင္းဘီယာက အမ်ားၾကီးေသာက္ျပီးမွ နည္းနည္းေလးမူးတာ၊ ဆီးခဏခဏသြားရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ အၾကံရသြားသည္။ ဘီယာေသာက္လွ်င္ ဆီးရႊင္ေစသည္။ က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္စက္ဆိုတာ ဒါပဲကိုး။
သူသည္ စည္ဘီယာဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ “ဦးေႏွာက္မပါေသာ ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ”
ဘယ္လိုလဲ။ ပညာရွိပါဆုိမွ ဦးေႏွာက္မပါလို႔ ျဖစ္မလား။ သာမန္လူျပိန္းေတြေတာင္ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ ပါၾကတာပဲ။ လူမေျပာနဲ႔ တခ်ိဳ႕တိရစၧာန္ေတြမွာေတာင္ ဦးေႏွာက္ရွိၾကသည္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာလည္း တိရစၧာန္ေတြထက္ပိုျပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ရခဲ့လို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီဦးေႏွာက္ကို အားကိုးျပီးေတာ့ပဲ ကမၻာၾကီးကို ေမာင္ပိုင္စီးႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ရေအာင္ရွာရမည္။ လူတို႔သည္ ဦးေႏွာက္ရွိေသာေၾကာင့္ ေတြးေတာၾကသည္။ ဒီအခါမွာ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာပါ ေတြးမိသည္။ တရားတာေရာ မတရားတာပါ ၾကံစည္စိတ္ကူးမိၾကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္မရွိတာကမွ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဟု ဆိုလိုခ်င္တာလား။
မျဖစ္ႏိုင္။ ဦးေႏွာက္မရွိလွ်င္ အဆိုးသာမက အေကာင္းကိုပါ ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ တီေကာင္ေတြ၊ ပိုးမႊားေတြလို အဆင့္နိမ့္သတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ ပေဟဠိရဲ႕အေျဖကိုရဖို႔ ဦးေႏွာက္ကိုသံုးျပီး စဥ္းစားေနရတာပဲေလ။
ဒါျဖင့္ ဦးေႏွာက္မပါတဲ့ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ။ ဦးေႏွာက္မပါဘူးဆိုလွ်င္ သက္ရွိ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သက္မဲ့ပဲ ျဖစ္ရမည္။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳတစ္ခုက ပညာရွိျဖစ္ႏိုင္သလား။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ဆရာတင္ျပီး ဆည္းကပ္သင့္သလား။ ပညာရွိဆိုလွ်င္ ေမးသမွ် ေျဖႏိုင္ရမည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ျခံဳငံုသိရွိနားလည္ရမည္။ ဒါဆိုလွ်င္…
သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၀ယ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
မင္းလူ
Ref: http://www.planet.com.mm/bookplanet/index.cfm?linkpage=read_story&id=123
သိုက္စာအတိတ္၊ တေဘာင္ေတြဆိုလွ်င္ ဘယ္အရပ္ကေန ေျမာက္စူးစူးကို ခရီးတာ ဘယ္ေလာက္သြား၊ ဘာပင္ေတြ႕လိမ့္မယ္၊ အဲဒီကေန အေရွ႕ေတာင္ကို ေျခလွမ္းငါးဆယ္လွမ္း၊ ေက်ာက္ဂူေတြ႕မယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရခက္ေအာင္ ကြယ္၀ွက္ျပီး ေရးထားေတာ့ ရွာဖို႔ခက္သြားတာေပါ့။ စကတည္းက မေပးခ်င္လည္း ဘာေၾကာင့္ သိုက္ညႊန္းစာေရးေနရေသးလဲ။ ေရွ႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေဟာကိုန္းထုတ္ခ်င္လည္း တည့္တည့္ေျပာပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔ တေဘာင္ေတြ စနည္းေတြ လုပ္ေနရတာလဲ။
အဂၢိရတ္မွာလည္း ဒီလိုပဲ။ ဓာတုေဗဒပညာလို ပံုေသနည္းေတြ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ တိတိက်က် မေျပာၾက။ လကၤာေတြ စာခ်ိဳးေတြနဲ႔ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။
ေဆးညႊန္းေပးတာေတာင္ စကားထား၀ွက္သလို လုပ္ခ်င္သည္။ သြားကိုက္ေပ်ာက္ေဆးနည္းတစ္ခုမွာ “ငါးပိလက္ေလးသစ္” တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ငါးပိလက္ေလးသစ္ဆိုေတာ့ သြားမွာသိပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ပါးစပ္ထဲေတာင္ ထည့္ဖို႔မလြယ္။
အမွန္က ပါ၀င္ေသာ ေဆးအမယ္မ်ားမွာ ပထမစာလံုးမ်ားျဖင့္ အတိုေကာက္ မွတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ င=င႐ုတ္ေကာင္း၊ ပိ=ပိတ္ခ်င္း၊ လက္=လက္ခ်ား၊ ေလး=ေလးညႇင္း၊ သစ္=သစ္ၾကမ္းပိုးေခါက္တို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲသြားႏိုင္သည္။ “င” ကို င႐ုတ္သီး၊ “လက္” ကို လက္ထုပ္ၾကီး၊ “သစ္” ကို သစ္စိမ့္သီးဆိုျပီး မွားထည့္မိလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကိုယ္မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြ လိမၼာေအာင္၊ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ မွာၾကားဆံုးမရာမွာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ပံုျပင္တစ္ခုေတာင္ ရွိေသးတယ္ေလ။ သူေဌးၾကီးေသေတာ့ သူ႔သားကိုမွာခဲ့တာက…
ေခါင္းတစ္ရာသားစားပါ။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္ပါ။
ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔ ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ။
ဒီေတာ့… သားလုပ္တဲ့သူက ၾကက္၊ ဘဲ၊ သိုး၊ ဆိတ္၊ ၀က္၊ အမဲ စသည္ျဖင့္ အေကာင္တစ္ရာ၀ယ္ျပီး ေခါင္းျဖတ္စားသည္။ ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲကုန္သည္။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းသည္။ ဘယ္သူမွလာမ၀ယ္သျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္႐ံႈးသည္။
ေနာက္ဆံုး ေခါင္းသံုးလံုးႏွင့္ ပညာရွိကို လိုက္ရွာသည္။ အသက္အရြယ္ အိုမင္းလြန္းသျဖင့္ ခါးကိုင္းေနျပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာအခါ ဦးေခါင္းက ဒူးႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေရာက္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူ႔အေဖမွာခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ား၏ ဆိုလိုရင္းကို သိရေလသည္။
“ေခါင္းတစ္ရာသားစားပါ” ဆိုတာက ေစ်းသက္သာေသာ ငါးေသးငါးဖြဲကေလးေတြ စားခိုင္းျခင္းႏွင့္ “အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္” ဆိုတာက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ေစာေစာစီးစီးက မသိသျဖင့္ သားျဖစ္သူမွာ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပန္း ဦးေႏွာက္ေျခာက္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
တကယ္ေတာ့… ခုလို ေရွးလူၾကီးေတြကို ေ၀ဖန္မိတာကလည္း သူ႔အေဖေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သူ႔အေဖသည္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါကေတာ့ ေခတ္အျမင္ရွိသူျဖစ္၏။ အသက္ၾကီးလာေတာ့လည္း ေရွးလူၾကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။
သူ႔အေဖဆံုးခါနီးတြင္ သူ႔ကို စာအိတ္တစ္အိတ္ ေပးသြားသည္။ အထဲမွာ စာတစ္ေစာင္ပါသည္။ စာထဲမွာ လမ္းညႊန္မွာၾကားခ်က္ေတြ ေရးထားသည္။ ေရွးလူၾကီး မပီသမွာ စိုးလို႔လားမသိ။ ပေဟဠိဆန္ဆန္ ေရးထားသည္။
ပထမလမ္းညႊန္ခ်က္က .. “ႏို႔အလံုးတစ္ရာကိုစို႔ပါ”
တကယ္ပဲ ႏို႔အလံုးတစ္ရာကို စို႔ခိုင္းျခင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ့္သားကို ပါးအခ်က္တစ္ရာ အ႐ိုက္ခံရေအာင္ေတာ့ ဘယ္အေဖမွ ေခ်ာက္တြန္းမွာမဟုတ္။ ဒါျဖင့္ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ၊ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။
သြားစို႔လို႔ ပါး႐ိုက္မခံရႏိုင္တာက ႏြားမေတြပဲ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ ခ်ဥ္းကပ္နည္း မမွန္လွ်င္ အကန္ခံရႏိုင္သည္။ ႏြားမေပါင္းမ်ားစြာက ႏို႔မ်ားကို စုေပါင္းျပီး ခ်က္ထားေသာ ႏို႔ဆီမ်ားကို ေျပာတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ဟိုအရင္ထဲက လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ေန႔သံုးခြက္ေလာက္ ေသာက္ခဲ့တာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တိုင္း ႏို႔ဆီပါေနခဲ့တာပဲ။
စဥ္းစားလို႔မရသျဖင့္ ေခါင္းရွင္းသြားေအာင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အေရးထဲ ေၾကာ္ျငာေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ ဒီထဲကမွ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို သတိျပဳမိ၏။ မိုးဒီႏွင့္ စိုးျမတ္နႏၵာတို႔ ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ေၾကာ္ျငာ။ ဒီေတာ့မွ ဥာဏ္အလင္းရသြားသည္။
သူသည္ ပဲႏို႔ရည္ကို ၀ယ္ေသာက္ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တစ္ပုလင္း မွန္မွန္ေသာက္သည္။ ပဲႏို႔ရည္ထဲမွာ ပ႐ိုတင္းေတြ၊ လိုင္စင္းေတြ ပါေနသျဖင့္ က်န္းမာျပီး ၀ျဖိဳးလာေလေတာ့သည္။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ .. “အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဘဏ္တိုက္ေဆာက္ပါ”
သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္က ကြက္လပ္ကေလးမွာ ဘဏ္တိုက္ေနေနသာသာ အေပါင္ဆိုင္ေဆာက္ဖို႔ေလာက္ေတာင္ က်ယ္၀န္းတာမဟုတ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔၀င္ေငြကလည္း ဘဏ္မွာအပ္ျပီး စုေဆာင္းထားရေလာက္ေအာင္ ပိုလွ်ံေနတာမဟုတ္။ ၀င္ေငြနဲ႔ စားေသာက္စရိတ္နဲ႔ မွ်တ႐ံုေလာက္ပဲ။ စုေဆာင္းစရာဆိုလို႔…
အဲ… ဟုတ္ျပီ။ စားလိုက္တဲ့အစာေတြက ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာမဟုတ္။ အသြင္ေျပာင္းျပီး ျပန္ထြက္လာတာေလ။ ဒါေတြကို စုေဆာင္းထားဖို႔အတြက္ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္မွာ အိမ္သာတစ္လံုးေဆာက္လိုက္တယ္။
တတိယအခ်က္မွာ… “ငရဲျပည္ႏွင့္ဆက္သြယ္ပါ”
ငရဲျပည္ဆိုတာ လူကိုယ္တိုင္သြားဖို႔ကလြဲျပီး ဆက္သြယ္ရႏိုင္သည့္ တျခားနည္းလမ္းမရွိ။ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႔ရတာလည္းမဟုတ္။ ဖက္စ္ေတြ၊ အီးေမးလ္ေတြ ပို႔လို႔ရတာလည္းမဟုတ္။ တစ္နည္းပဲရွိသည္။ ေျမၾကီးကိုေဖာက္ျပိး အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ တူးဖို႔။
ဒီလိုေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မွ အေျဖေပၚလာသည္။ အ၀ီစိတြင္းတစ္တြင္း တူးလိုက္သည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္က ေရရွားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀ီစိတြင္းေရကို ေရာင္းစားေသာအခါ တြက္ေျခကိုက္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။
ကဲ…ေနာက္တစ္ခု။ “ေျခေထာက္ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ပါ”
ဒါဟာ ၀က္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္ ေရာင္းခိုင္းတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ခ်ိဳင္းေထာက္လုပ္ေရာင္းလို႔လည္း စီးပြားျဖစ္မွာမဟုတ္။
ထိုစဥ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကားေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကရင္း သူက ေျပာသည္။
“ဟိုတစ္ခါလာတုန္းက ဒီကားမဟုတ္ပါဘူး”
“ဟိုကားေလးက ျမတ္လို႔ ေရာင္းလိုက္ျပီ။ ဒီကားကလဲ ေစ်းေခ်ာင္လို႔ ဆြဲထားတာ၊ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္တာ မဆိုးဘူးကြ၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရင္ ၀င္ေငြလည္းရတယ္။ ေျခေထာက္လဲ ရတာေပါ့”
“ဘာ.. ေျခေထာက္၊ ဟုတ္လား”
“ေအးေလ.. ငါတို႔ေလာကမွာေတာ့ ကား၀ယ္စီးတာကို ေျခေထာက္တပ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ မင္းလည္း ေျခေထာက္တပ္သင့္တယ္ကြ”
“အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ ငါသေဘာေပါက္ျပီ”
သူသည္ ေအာက္ကားေလးတစ္စင္းကို စ၀ယ္၍ ျပဳျပင္မြမ္းမံျပီး ျပန္ေရာင္းရာ အျမတ္ေငြ နည္းနည္းပါးပါး ရသည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သြားေတာ့ ေအာက္ေစ်းႏွင့္ရွာ၀ယ္ျပီး တက္ေစ်းမွာျပန္ေရာင္းရင္း စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈရွိလာသည္။
“က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္စက္ တည္ပါ”
အေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ခိုင္းတာပဲဟု သူေတြးသည္။ အဓိပၸာယ္ေတာ့ ေဖာ္လို႔မရ။ က်င္ငယ္ရည္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို တင္စားထားတာပဲဆိုတာေတာ့ ရိပ္မိသည္။ ဘာလဲဆိုတာ စဥ္းစားရခက္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အာ႐ံုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သည္။ လမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၀ါရင့္ ယမကာသမားၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕သည္။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲကြ” ဟု ေမးသျဖင့္ သူက..
“ပ်င္းပ်င္းရွိလို႔ ထြက္လာတာပါ၊ ဘီယာစေတရွင္ သြားထိုင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔။ လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ပါ့မယ္” ေျပာေတာ့ ယမကာသမားၾကီးက ..
“ေတာ္ပါျပီကြာ၊ ငါက ဘီအီးကလြဲရင္ ဘာမွမၾကိဳက္ဘူး၊ မင္းဘီယာက အမ်ားၾကီးေသာက္ျပီးမွ နည္းနည္းေလးမူးတာ၊ ဆီးခဏခဏသြားရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ အၾကံရသြားသည္။ ဘီယာေသာက္လွ်င္ ဆီးရႊင္ေစသည္။ က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္စက္ဆိုတာ ဒါပဲကိုး။
သူသည္ စည္ဘီယာဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ “ဦးေႏွာက္မပါေသာ ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ”
ဘယ္လိုလဲ။ ပညာရွိပါဆုိမွ ဦးေႏွာက္မပါလို႔ ျဖစ္မလား။ သာမန္လူျပိန္းေတြေတာင္ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ ပါၾကတာပဲ။ လူမေျပာနဲ႔ တခ်ိဳ႕တိရစၧာန္ေတြမွာေတာင္ ဦးေႏွာက္ရွိၾကသည္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာလည္း တိရစၧာန္ေတြထက္ပိုျပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ရခဲ့လို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီဦးေႏွာက္ကို အားကိုးျပီးေတာ့ပဲ ကမၻာၾကီးကို ေမာင္ပိုင္စီးႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ရေအာင္ရွာရမည္။ လူတို႔သည္ ဦးေႏွာက္ရွိေသာေၾကာင့္ ေတြးေတာၾကသည္။ ဒီအခါမွာ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာပါ ေတြးမိသည္။ တရားတာေရာ မတရားတာပါ ၾကံစည္စိတ္ကူးမိၾကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္မရွိတာကမွ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဟု ဆိုလိုခ်င္တာလား။
မျဖစ္ႏိုင္။ ဦးေႏွာက္မရွိလွ်င္ အဆိုးသာမက အေကာင္းကိုပါ ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ တီေကာင္ေတြ၊ ပိုးမႊားေတြလို အဆင့္နိမ့္သတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ ပေဟဠိရဲ႕အေျဖကိုရဖို႔ ဦးေႏွာက္ကိုသံုးျပီး စဥ္းစားေနရတာပဲေလ။
ဒါျဖင့္ ဦးေႏွာက္မပါတဲ့ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ။ ဦးေႏွာက္မပါဘူးဆိုလွ်င္ သက္ရွိ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သက္မဲ့ပဲ ျဖစ္ရမည္။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳတစ္ခုက ပညာရွိျဖစ္ႏိုင္သလား။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ဆရာတင္ျပီး ဆည္းကပ္သင့္သလား။ ပညာရွိဆိုလွ်င္ ေမးသမွ် ေျဖႏိုင္ရမည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ျခံဳငံုသိရွိနားလည္ရမည္။ ဒါဆိုလွ်င္…
သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၀ယ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
မင္းလူ
Ref: http://www.planet.com.mm/bookplanet/index.cfm?linkpage=read_story&id=123
Powered by ScribeFire.
No comments:
Post a Comment