အဘိုး

အေဖ့ဘက္မွ အဘိုးသည္ ျပည္ႀကီးေပါက္ hokkien တရုပ္အစစ္ျဖစ္သည္။ Amoy ဆိုေသာအရပ္မွလာသည္ ဆို၏။ စကၤာပူတြင္ ရံုးနားေလးက၊ Tanjong Pagar နားက Amoy ဆိုေသာ Hawker Center ကိုစေတြ႔ေတာ့ အဘိုးရဲ႔ဇာတိကို သတိရမိ၏။ အဘိုးဆယ့္သံုးႏွစ္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သားေလာက္တြင္ သေဘၤာႀကီးစီးၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာသည္ဟုဆို၏။ သေဘၤာေပၚတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ စီးခဲ့ရသည္ ဟုဆို၏။ သူ႔အမည္က "ကိ်ဳ စီ ေလး" ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ တရုပ္အခ်င္းအခ်င္း နာမည္ကို အဖ်ားစြတ္ၿပီး "Lay ya".. "Lay ya" ဟုေခၚသည္ဆို၏။ အဲဒါနဲ႔ ျမန္မာေတြက "ကိုေလးရာ" လို႔ေခၚၾကသည္ဆို၏။ အဲဒီ "ကိုေလးရာ" ကို ေခၚရင္းေခၚရင္းနဲ႔ ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္ေတာ့ "ဦးလယ္ယား" ျဖစ္သြားသည္။ စကၤာပူ မွာ "La" ေတြ "ya" ေတြ ထည့္ထည့္ေျပာေတာ့ အဘိုးရဲ႕ ျမန္မာအမည္ ျဖစ္ေပၚလာပံုကို အမွတ္ရလာသည္။

သူသည္ တရုတ္သာဆိုသည္၊ ျမန္မာအလြန္ဆန္သည္ဟု ေျပာရေပမည္။ သားသမီးမ်ား ကလည္း အေဖ ဟု သာေခၚ၏... "ပါပါး" ေတြဘာေတြမေခၚပါ။ ေခၚခိုင္းပံုလဲမရပါ။ အေနရိုး၏။ ကြမ္းကို အလြန္စား၏။ ကြမ္းအစ္၊ ထံုးဘူးမ်ား တည္ထား၏။ ငပိရည္ လြန္စြာႀကိဳက္၏။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဇြန္းေလးနဲ႔ ခပ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ေသာက္သည္ ဟုေျပာၾကသည္။ ျမင္းေကာင္းေကာင္းစီးတတ္ သည္ဟုဆို၏။ လူပ်ိဳဘ၀ က ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ျပြန္တန္ဆာၿမိဳ႕ေလးတြင္ ျမင္းႀကီးကို စီးကာ ရြာတကာပတ္ၿပီး ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ လုပ္သည္ ဆို၏။ အလုပ္လည္း အလြန္ လုပ္ႏိုင္သည္။ ၀ိရိယလည္း လြန္စြာေကာင္း၏။ တရုတ္ျပည္က လာတံုးက လက္ခ်ည္းပဲလာခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ဘာေတြ တည္ေထာင္သြားႏိုင္ခဲ့ ေလသည္။

ၿပီးေတာ့ သူက ျမန္မာလိုေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သည္။ ျမန္မာစာလည္း ေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ ပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူ႔ျမန္မာလက္ေရးေတြကို ကုန္သြယ္စာေတြ၊ ကုန္ေရာင္းေျပစာ ေတြ ကုန္၀ယ္ေဘာင္ခ်ာ ၀ါက်င္က်င္ေလးေတြ မွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ရဖူး၏။ သူစာေရးလွ်င္ အားအျပည့္ထည့္ေရးပံုရေလသည္။ ညီညာသပ္ရပ္လွၿပီး ေလးေထာင့္ ႀကီးႀကီးေစာင္းေစာင္း ႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ စာရင္းေတြမွတ္လွ်င္ တရုတ္စာကို တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ နဲနဲေလးပဲ ညွပ္ၿပီး ထည့္ထည့္ေရးသည္ကို ေတြ႔ဖူးသည္။

ပြဲရံုအလုပ္ဆိုေတာ့ စကားေတြက တစ္ေနကုန္ ေျပာၾကရေလသည္။ သူက စကားေျပာလည္း အလြန္ရႊင္သည္။ ျမန္မာစကား ကို ၀တၱဳနိပါတ္ပိ႗ကတ္ တို႔ျဖင့္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာတတ္သည္ ဟုဆိုသည္။ တရုတ္သံေတာ့ နဲနဲ၀ဲေလသည္။ သူေျပာတဲ့ ျမန္မာပံုတိုပတ္စေတြဆို ျမန္မာေတြ အစစ္ေတြပင္ မွတ္မွတ္ထားရသည္ဆို၏။ "ျမင္းေျပးသေလာက္ လူေမာတယ္" တို႔၊ "ေတာင္သူအလုပ္ အရူးအလုပ္" စတဲ့စကားေတြဆို သူ႔မိတ္ေဆြ လူႀကီးတခ်ိဳ႕ က ျပန္ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရသည္။ "ျမင္းေျပးသေလာက္ လူေမာတယ္" ဆိုတာက "ဇာတ္"ေတြဘာေတြထဲမွာ တုတ္ကို ျမင္းေခါင္းရုပ္စြပ္ၿပီး ဟဲ့ျမင္း ဟဲ့ျမင္း နဲ႔ စီးျပၾကပါတဲ့အခါ... ေဘးလူအျမင္မွာ ေတာ့ တယ္ဟုတ္ပါ့လားေပါ့... တကယ္က အထဲမွာက ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ေျပးေနရတာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ျမင္းအစစ္ မဟုတ္ေတာ့ "ျမင္းေျပးသေလာက္ လူေမာၿပီေပါ့"။ အတိုးနဲ႔ေခ်းၿပီး စီးပြားလုပ္ရတဲ့အခါလဲ အဲဒီလိုပါပဲတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္ေငြမဟုတ္ေတာ့ ေဘးအျမင္မွာ စီးပြားေတြကေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္ထင္ရတာပဲ တဲ့။ တကယ္က စီးထားတဲ့ျမင္းက (လုပ္ေနတဲ့ေငြက) အစစ္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္ေျပးေနရတာဆိုေတာ့ စီးပြားျဖစ္ေလ ေမာရေလ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္တဲ့။

အဘိုးက ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ ဆံုးပါးခဲ့သည္။ အဘိုးဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၃ ႏွစ္ ၄ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း သူ႔ကို ေရးေတးေတးေလးပဲ မွတ္မိသည္။