အဘြား

အဘြားကိုေတာ့ နဲနဲပိုၿပီးမွတ္မိသည္။ အဘြားက ျမန္မာစစ္စစ္။ အမည္က ေဒၚသင္းၾကဴ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္နယ္ ကန္သာ ေက်းရြာဇာတိ ျဖစ္သည္။ အဘိုးတို႔ အဘြားတို႔ အိမ္ေထာင္က်ကာစက ဂ်ပန္႔ေခာတ္ဆိုေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနရသည္ကိုမရွိ။ ဗံုးေတြက်ဲလိုက္ က်င္းထဲ၀င္ခိုရလိုက္၊ ျပန္ထြက္လာလိုက္ ျဖစ္သည္ဟု သိရေလသည္။

မွတ္မိသေလာက္... အဘြားက အသားအေရ ညိဳစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာရင္ ရိုးရိုး ေလးေလးႀကီး ႏွင့္ မပြင့္တပြင့္ ေျပာတတ္သည္။ ရိုး၏။ အရွက္အေၾကာက္ လည္းအေတာ္ႀကီး၏။ အဂၤလိပ္ကားေတြ ဘာေတြ ၾကည့္ရင္း အဖက္အရမ္း အနမ္းအရံႈ႕မ်ားပါလာလွ်င္ မ်က္ႏွာလႊဲ ၿပီး "ဟိ..ရိ ၾသ..တၱ..ပၸ တ..ရား.. လံုးလံုး.. မရွိၾက...ေတာ့ဘူး.." ဟု ေရရြတ္ တတ္ေလ၏။ သူမသည္ ဘုရားတရားလည္း ၾကည္ညိဳသည္။ သံဃာမ်ားကို ဆြမ္းေန႔စဥ္ ေလာင္းသည္။ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ဒါနျပဳ၏။ အခါအားေလွ်ာ္စြာ တရားစခန္းေတြဘာေတြ သြားသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သာစည္က ငါးဆူေက်ာင္းတို႔ ဘာတို႔မွာ တရားသြားမွတ္တတ္သည္။ တခါတရံ မ်က္မွန္၀ုိင္းေလးျဖင့္ မိုးကုတ္တရားတို႔ ဘာတို႔ စတဲ့ တရားစာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ေနတတ္သည္။

အဘိုးဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္ သူမလည္း အထီးက်န္သြားပံုရေလသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေရွ႔မွာ ထိုင္ၿပီး လမ္းဘက္က လူေတြကို ေငးေငးၾကည့္ ေနတတ္သည္။ တခါတေလ သူ႔ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြ ညည္းေနသလိုလို၊ တေယာက္ေယာက္ကိုေျပာေနသလိုလို၊ လြမ္းေနသလိုလို ဘာလိုလိုေတြ ေျပာေျပာေနတတ္သည္။

အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တခ်ိန္မွာ အဘြား ေနထိုင္မေကာင္းသလို ျဖစ္လာသည္။ ဒါနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေဆး သြားကုရေလသည္။ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားက ဗိုက္ထဲမွာ အလံုး ေတြ႔သည္ ဆိုသည္။ ခြဲရမည္ဟုဆိုသည္။ အဲလိုနဲ႔ ခြဲၿပီးသည့္ အခါ ကင္ဆာက်ိတ္ျဖစ္ေနသည္။ အျမစ္ေတြက ျပန္႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ မရေတာ့ပါ။ ေဆးရံုမွာ အၾကာႀကီးတက္ရသည္။ အဘြားနဂိုခႏၶာကိုယ္ က နဲနဲ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ ျဖစ္သည္။ ကင္ဆာျဖစ္ၿပီးေနာက္ လအတန္ၾကာေတာ့ လူက ပိန္ေသးေသးေလးပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုဆိုးတာက ခြဲထားတဲ့ အနာက မက်က္... special nurse ငွားရသည္။ ေန႔တိုင္း သုတ္သင္ေပးရသည္။ ေနာက္ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲ က်န္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြက လက္ေလွ်ာ့ေတာ့ သူ႔ကို လူနာတင္ယာဥ္ ျဖင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္အထိ ျပန္သယ္ လာရသည္။ အဘြားအတြက္ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္မွာ ပ်က္စီးေနသည့္ ဘုရားေစတီတစ္ဆူကို ျပဳျပင္ၿပီး ထီးတင္ေပးသည္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ သူမကိုသယ္သြားၿပီး ဖူးေျမာ္ခိုင္းသည္။ ေျမးမ်ား (ကၽြန္ေတာ္တို႔) ကို ကိုရင္၀တ္ေပးသည္၊ အလွဴလုပ္ေပးသည္။ သူမက ေ၀ဒနာၾကားမွ လက္အုပ္ေလးခ်ီထားသည္ ကို ယခုထိ မ်က္စိထဲက မထြက္ပါ။ သူမ၏ ေ၀ဒနာက အေတာ္ဆိုးပံုရေလသည္။ ဆံုးကာနီးေတာ့ ရက္သတၱတပါတ္ေလာက္ႀကီး အၾကာႀကီး ေမ်ာသြားေသးသည္။ ေနာက္ သတိ ျပန္လည္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမဆံုးကာနီး ေတာ့ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ေတာ့ ဘုရား ဘုရား ဟု ေရရြတ္ရင္း ဇက္ကေလးေစာင္းသြားသည္။

"... မိတ္ေဆြ ေရွ႔ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ရွိသည္ ဆိုသည္ကို ယံုပါသလား။ လူ၀င္စား ဆိုသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ယံုပါသလား။ အရင္ဘ၀က မိန္းမ၊ ေနာက္ဘ၀ က်ေတာ့ ေယာက်ာၤး ျဖစ္သြားသည္ကို ယံုပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေတြ႔ေတြ႔ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ယံုၾကည္သြားသည္ ဟုဆိုရေပမည္။..."

ေျပာျပရေပအံုးမည္။ အဘြားဆံုးၿပီး ေနာက္ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ အၾကာက်ေတာ့ အိမ္နားေလး က သၾကားစက္ သူေဌးတစ္ဦး ၏ အိမ္မွာ ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္ ဖြားျမင္သည္။ အဲဒီ ကေလးေလး စကား စေျပာတတ္ေတာ့ ထူးျခားမႈေတြက စတင္လာပါသည္။ မိုးေတြညိဳ႕ညိဳ႕လာလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာေျပာေနတတ္သည္။ မိုးညိဳ႕ျခင္း သည္ လူတစ္ဦး၏ mood အေျပာင္းအလဲ ႏွင့္ ဆက္စပ္ပံုရေလသည္။ သူ႔ကို ထိန္းသည့္သူ ႀကီးေဒၚက ေခ်ာင္းနားေထာင္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ့နာမည္ ပါလာသည္ ဟုဆိုသည္။ တျခား ဦးေလးတစ္ေယာက္ ၏ နာမည္လဲ ပါသည္ ဟုဆိုသည္။ မွန္ႀကီးေရွ႔မွာ ရပ္ၿပီး ေျပာေျပာေနတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ မ်က္လံုမ်ားက လည္း လြမ္းသလိုလို ရီရီေ၀ေ၀ႀကီးျဖစ္ေနသည္ ဟုဆိုသည္။ အဲဒီလို မွတ္မိေနတဲ့ အခါမ်ိဳး တစ္ခါက ေမးေတာ့ "ငါ့နာမည္ ေဒၚသင္းၾကဴ၊ အရင္ဘ၀က သားသမီးေတြရွိတယ္ဟုေျပာသည္ဆို၏။ သားႀကီးက ဘယ္သူ.. သားငယ္ကဘယ္သူ" စသည္ျဖင့္ေျပာသည္ဆို၏။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း သူတို႔ ျခံ၀င္းဘက္က သံတံခါးပိတ္ပိတ္ႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္အၾကားရွိ ဟေနေသာ ေနရာေလးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံ၀င္းဘက္ကို အၾကာႀကီး ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနတတ္သည္။ အဲဒီလို သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနျခင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႔ရဖူးပါသည္။

ေနာက္တစ္ခါ ဘုရားပြဲေစ်းတန္းတစ္ခု လူအလြန္ရႈပ္ေနေသာအခ်ိန္ႀကီးတြင္ သူ႔ကိုထိန္းေသာ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ ကသူ႕ကို ကုန္းပိုးခ်ီထား ၿပီး ေလွ်ာက္လည္သည္ ဟုဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို ပြဲေစ်းတန္းထဲမွာ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲမွာ သူကေတြ႔သြား သျဖင့္ သူ႔ကိုထိန္းသည့္ေကာင္ေလးကို "ဖိုးေက်ာက္(သူေခၚေနက်အမည္)" ေနာက္ကိုလိုက္ .."ဖိုးေက်ာက္" ေနာက္ ကိုလိုက္ ဆိုၿပီး ေနာက္ကေန အတင္းလိုက္ခိုင္း သည္ဟုဆိုသည္။ သြားၿပီးႏႈတ္ဆက္တာ ေတြဘာေတြ မလုပ္ပါ။ အဲဒီတံုးက အိမ္ဘက္သို႔ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ရႈျခင္း၊ ေနာက္ကေန တိတ္တခိုး လိုက္လံၾကည့္ရႈျခင္းကိုသာ ျပဳပါသည္။

ေနာက္လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဘက္ကို သြားခ်င္သည္ ဟု အတင္းပူဆာသည္ ဆို၏။ ဘာလို႔သြားခ်င္ရတာလဲ ေမးေတာ့ ေခါင္းႀကီးငံု႔ထားသည္ ဟုဆို၏။ တစ္ခါလည္းမက ႏွစ္ခါလည္း မက အႀကိမ္ႀကိမ္ ပူဆာလြန္းမက ပူဆာေတာ့ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့ၿပီး လိုက္ပို႔ၾကရသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္း လူတိုင္းကို ျပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္သည္။ ပီတိျဖစ္ေနပံုရ၏။ ပထမအေခါက္က အေဖတို႔ အေမတို႔ ဦးေလးတို႔က သူ႔ကို ခ်ီမည္လုပ္ေတာ့ ရွက္သြားသည္။ သူ႔ကိုထိန္းသည့္ ေကာင္ေလးေပၚကို တြယ္ကပ္တက္ၿပီး ျပန္မယ္..ျပန္မယ္... ဟုေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ီခံပါသည္။ ကေလးရဲ ဗိုက္ကို အက်ၤီေလးမၿပီး လွန္ၾကည့္ေတာ့... အရင္ဘ၀က ခြဲစိတ္ကုသခံယူအၿပီး မက်က္တဲ့ အနာႀကီးေနရာမွာ အစိမ္းနက္ေရာင္ အမွတ္ႀကီးကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္တိုင္း၊ ကုသိုလ္ လုပ္တုိင္း အေဖတို႔က သူ႔ကို သပ္သပ္ ဖိတ္ရသည္။ သူကလည္း လာခ်င္ပါသည္။

ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီကေလး(အရင္ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္တို႔အဘြား) က ဒီဘ၀ေရာက္ေတာ့ ေယာက်ာၤးေလးျဖစ္သြားသည္။ ဥပတိရုပ္လည္း ေကာင္းသည္၊ ဥာဏ္လဲ ေကာင္းပါသည္၊ သူေဌးအေဖ၊ သူေဌးအေမ ဗိုက္ထဲေရာက္သည္။ ကုသိုလ္ေတြ..ကုသိုလ္ေတြ..။ အခု အဲဒီကေလးေလးေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္ ဟု ေျပာေနသည္ဟု ၾကားသိရေလသည္။