ရွင္ဒိသာျပာမုက္ ၏ သံတမန္ စကား
ေဒါက္တာသန္းထြန္း ၏ ဒိသာျပာမုက္ ေက်ာက္စာ(၁၂၈၅) သမိုင္းမွာ အေရးပါပံု
စစ္လန္႕ၿပီးေျပးပုန္းၾကလို႕ ပုဂံမွာ လူသူမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာျပဳစရာ လူမရွိ။ (ပုဂံျပည္သူေတြကလဲ တကယ္ကတာ့ ဗုဒၶသာသနာမွာ သက္ဝင္ယံုၾကည္ၿပီးျဖစ္လို႕ သာသနာျပဳကိစၥ ေဆာင္ရြက္ရန္မလို) ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ဂိုဧကရာဇ္က သူတို႕ကို ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ျပန္ခြင့္ျပဳပါလို႕ ေျပာေပးေစခ်င္တယ္။
သင္းတြယ္ (တေကာင္း)က ခရီးဆက္ျပန္ေတာ့ ယဆည္ (? Yuchi, Lote’u district) ကို ေရာက္တယ္။ ဝါဆိုခ်ိန္ၾကံဳၾကိဳက္ျပန္လို႕ ဝါဆိုေနရတယ္။ ဝါကၽြတ္(ႏိုဝင္ဘာေရာက္) မွ ခရီးဆက္ရၿပီး တယ္တု (T’ai-tu, … anbaliq၊ ဧကရာဇ္နန္းစိုက္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္) ကို ျပာသုိ (ဒီဇင္ဘာ) မွာ ေရာက္သြားမယ္။
တရုတ္မင္းေရွ႕ေတာ္ဝင္ရတယ္၊ သူေမးခ်င္တာ ေမးတာကိုပဲ ေျဖရတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး မေဆြးေႏြး ရပါ။ ေနာက္မွ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေျပာရတယ္။
ပဏၱိတ္ အခုလြတ္တဲ့ လူတစ္ေသာင္းနဲ႕ သံဃာေတြက သာသနာျပဳဖို႕ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာေတာ့ (ဘုန္းၾကီးက) အရွင္မင္းၾကီး စစ္သည္နဲ႕ ရဟန္းေတြ ေစခိုင္းတဲ့ အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ဖို႕ (စားစရာ) စပါး ရွိမွျဖစ္မယ္၊ ႏိုင္ငံမွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာက စပါး ျဖစ္ပါတယ္။
စားစရာ (ဆန္) မရွိရင္ ထန္းကိုစင္းၿပီးသာ စားၾကမယ္ဆိုရင္ ဝမ္းသြားၿပီး ေသဖို႕သာ ရွိပါတယ္။
ေတာကိုေျပးတဲ့ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ဝင္ပါေစ။ ေတာမွာၾကာရင္ ေသကုန္မယ္၊ အခုအတိုင္း အရွင္မင္းၾကီး အလိုဆႏၵ မျပည့္ႏိုင္ပါ။
ဥယ်ာင္စိုက္သူဟာ သစ္ပင္ေတြရွင္သန္ေအာင္ ေရေလာင္းရပါတယ္။ အသီးအပြင့္ရွိၿပီဆိုမွ ခူးစားႏိုင္ပါတယ္။
အခုလဲ တိန္ျပာတိတ္ (? တမၼဒီပ) ကို ေရးေလာင္းပါ။ ဒီနုိင္ငံဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ (ဗုဒၶသာသနာ) ထြန္းကားရာျဖစ္လို႕ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိပါတယ္။
အဖ ေဂါတမ ဘုရားသာသနာတည္ရာကို မပ်က္ေစရ၊ အရွင္မင္းျမတ္ပိုင္နက္ ၾကီးမားတာနဲ႕စာရင္ ဒီတိုင္းျပည္ကေလးက အင္မတန္ေသးငယ္ပါတယ္။
မင္းၾကီးက ႏွစ္သက္ၾကည္ျဖဴစြာ ကူညီပါမွ သာသနာ ဆက္လက္ထြန္းကားမွာ ျဖစ္လို႕ စစ္သားေတြလြတ္မယ့္အစား စစ္သားေတြကို ရုပ္သိမ္ၿပီး လူေတြကို ေကာက္၊ ပဲစိုင္ခြင့္ေပးပါ။ ေကာက္၊ ပဲ ျဖစ္ထြန္းၿပီဆိုရင္ မင္းၾကီးကလာပါေတာ့ လို႕ ေျပာတဲ့အခါ
တရုတ္မင္းၾကီးက …"ဤစကာတြင္ ငါဖိုဝ္ေလ၏၊ ပဏိၱတ္လာရုယ္ ပႅိယ္ပိႅယ္သသွ်င္ တိုဝ္ကိုဝ္ ခဝ္လိယ္ ေကာက္ငယ္ေလ စိုက္လိယ္။ ၿပီပီေသာ ငါကိုဝ္ လြတ္လတ္တံု(ပံု ၂၇၁၃၃-၃၄)"
ဒီစကားရေတာ့ ရွင္ဒိသာျပာမုက္္ ပုဂံကို ျပန္ခြင့္ရတယ္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၿပီေပါ့)။
ပုဂံမင္းၾကီးက ေက်းဇူးတင္လို႕ ဘုနး္ၾကီးကို ေျမပယ္ ၄၀၀ (၁၁၀၀ ဧက၊ ၄၄၅.၅ ဟက္) ကို ၾကံတု (မံုရြာ အျမင့္အနိမ့္နယ္) က အစြတ္အေျခာက္စိုင္ခင္းေတြနဲ႕တကြ ကၽြန္၊ ကၽြဲ၊ ႏြားလဲေပးတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ကို ဘုန္းၾကီးက ရတနာသံုးပါးနဲ႕ ပန္းပြတ္ရန္ ေစတီကို လွဴပါတယ္။
ေဒါက္တာသန္းထြန္း ၏ ဒိသာျပာမုက္ ေက်ာက္စာ(၁၂၈၅) သမိုင္းမွာ အေရးပါပံု
စစ္လန္႕ၿပီးေျပးပုန္းၾကလို႕ ပုဂံမွာ လူသူမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာျပဳစရာ လူမရွိ။ (ပုဂံျပည္သူေတြကလဲ တကယ္ကတာ့ ဗုဒၶသာသနာမွာ သက္ဝင္ယံုၾကည္ၿပီးျဖစ္လို႕ သာသနာျပဳကိစၥ ေဆာင္ရြက္ရန္မလို) ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ဂိုဧကရာဇ္က သူတို႕ကို ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ျပန္ခြင့္ျပဳပါလို႕ ေျပာေပးေစခ်င္တယ္။
သင္းတြယ္ (တေကာင္း)က ခရီးဆက္ျပန္ေတာ့ ယဆည္ (? Yuchi, Lote’u district) ကို ေရာက္တယ္။ ဝါဆိုခ်ိန္ၾကံဳၾကိဳက္ျပန္လို႕ ဝါဆိုေနရတယ္။ ဝါကၽြတ္(ႏိုဝင္ဘာေရာက္) မွ ခရီးဆက္ရၿပီး တယ္တု (T’ai-tu, … anbaliq၊ ဧကရာဇ္နန္းစိုက္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္) ကို ျပာသုိ (ဒီဇင္ဘာ) မွာ ေရာက္သြားမယ္။
တရုတ္မင္းေရွ႕ေတာ္ဝင္ရတယ္၊ သူေမးခ်င္တာ ေမးတာကိုပဲ ေျဖရတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး မေဆြးေႏြး ရပါ။ ေနာက္မွ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေျပာရတယ္။
ပဏၱိတ္ အခုလြတ္တဲ့ လူတစ္ေသာင္းနဲ႕ သံဃာေတြက သာသနာျပဳဖို႕ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာေတာ့ (ဘုန္းၾကီးက) အရွင္မင္းၾကီး စစ္သည္နဲ႕ ရဟန္းေတြ ေစခိုင္းတဲ့ အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ဖို႕ (စားစရာ) စပါး ရွိမွျဖစ္မယ္၊ ႏိုင္ငံမွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာက စပါး ျဖစ္ပါတယ္။
စားစရာ (ဆန္) မရွိရင္ ထန္းကိုစင္းၿပီးသာ စားၾကမယ္ဆိုရင္ ဝမ္းသြားၿပီး ေသဖို႕သာ ရွိပါတယ္။
ေတာကိုေျပးတဲ့ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ဝင္ပါေစ။ ေတာမွာၾကာရင္ ေသကုန္မယ္၊ အခုအတိုင္း အရွင္မင္းၾကီး အလိုဆႏၵ မျပည့္ႏိုင္ပါ။
ဥယ်ာင္စိုက္သူဟာ သစ္ပင္ေတြရွင္သန္ေအာင္ ေရေလာင္းရပါတယ္။ အသီးအပြင့္ရွိၿပီဆိုမွ ခူးစားႏိုင္ပါတယ္။
အခုလဲ တိန္ျပာတိတ္ (? တမၼဒီပ) ကို ေရးေလာင္းပါ။ ဒီနုိင္ငံဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ (ဗုဒၶသာသနာ) ထြန္းကားရာျဖစ္လို႕ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိပါတယ္။
အဖ ေဂါတမ ဘုရားသာသနာတည္ရာကို မပ်က္ေစရ၊ အရွင္မင္းျမတ္ပိုင္နက္ ၾကီးမားတာနဲ႕စာရင္ ဒီတိုင္းျပည္ကေလးက အင္မတန္ေသးငယ္ပါတယ္။
မင္းၾကီးက ႏွစ္သက္ၾကည္ျဖဴစြာ ကူညီပါမွ သာသနာ ဆက္လက္ထြန္းကားမွာ ျဖစ္လို႕ စစ္သားေတြလြတ္မယ့္အစား စစ္သားေတြကို ရုပ္သိမ္ၿပီး လူေတြကို ေကာက္၊ ပဲစိုင္ခြင့္ေပးပါ။ ေကာက္၊ ပဲ ျဖစ္ထြန္းၿပီဆိုရင္ မင္းၾကီးကလာပါေတာ့ လို႕ ေျပာတဲ့အခါ
တရုတ္မင္းၾကီးက …"ဤစကာတြင္ ငါဖိုဝ္ေလ၏၊ ပဏိၱတ္လာရုယ္ ပႅိယ္ပိႅယ္သသွ်င္ တိုဝ္ကိုဝ္ ခဝ္လိယ္ ေကာက္ငယ္ေလ စိုက္လိယ္။ ၿပီပီေသာ ငါကိုဝ္ လြတ္လတ္တံု(ပံု ၂၇၁၃၃-၃၄)"
ဒီစကားရေတာ့ ရွင္ဒိသာျပာမုက္္ ပုဂံကို ျပန္ခြင့္ရတယ္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၿပီေပါ့)။
ပုဂံမင္းၾကီးက ေက်းဇူးတင္လို႕ ဘုနး္ၾကီးကို ေျမပယ္ ၄၀၀ (၁၁၀၀ ဧက၊ ၄၄၅.၅ ဟက္) ကို ၾကံတု (မံုရြာ အျမင့္အနိမ့္နယ္) က အစြတ္အေျခာက္စိုင္ခင္းေတြနဲ႕တကြ ကၽြန္၊ ကၽြဲ၊ ႏြားလဲေပးတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ကို ဘုန္းၾကီးက ရတနာသံုးပါးနဲ႕ ပန္းပြတ္ရန္ ေစတီကို လွဴပါတယ္။
No comments:
Post a Comment