ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တံုးက... (၂)

မန္းက်ည္းရြက္ႏုႏုေလးမ်ား ျမင္လွ်င္ ေပ်ာ္ဘြယ္အိမ္ကို သတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿခံ၀င္းထဲမွာက ဂိုေဒါင္သံုးလံုးရွိသည္။ ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြ ေဘးမွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ ရွိသည္။ မန္က်ည္းပင္ ခုႏွစ္ပင္ ေလာက္ရွိမည္။ အငယ္ ႏွစ္ပင္က ကၽြန္ေတာ္ေမြးၿပီးမွ စိုက္ထားတာ။ ငယ္ငယ္တံုးက မန္ႀကီးပင္ႀကီးတစ္ပင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တက္ၿပီး တူေတြ၊ လႊေတြ၊ သံမိႈေတြ၊ သစ္ေတြသယ္ၿပီး လင့္စင္ ေဆာက္ခဲ့ဘူးသည္။ ခြဆံုက Triangle ပံုဆိုေတာ့ ေဆာက္လို႔လြယ္တယ္ေလ။ အဲဒီလင့္စင္က အခုထိေတာင္ ရွိေသးမလားမသိပါ။ ေပ်ာ္ဘြယ္ က ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕သည္။ ေႏြေရာက္လွ်င္ ပူလိုက္တာမွ ဟပ္ေနေအာင္ ပူသည္။ ဒီမွာ စကၤာပူလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးလို႕ရွိရင္ ငါတို႕ၿမိဳ႕က Texas ကလိုမ်ိဳး ရာသီဥတုရွိတယ္ လို႔ ေျပာျပရတယ္။ အဲဒါမွ သူတို႕ကျမင္မွာေလဗ်ာ။

ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ား ဆိုလွ်င္ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးမ်ား တြင္ ရြက္ေဟာင္းမ်ား ေၾကြၿပီး ရြက္သစ္မ်ား ေ၀လာတတ္သည္။ သႀကၤန္နားနီးလာ လွ်င္ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္သီးႏွင့္ တူေသာ မန္က်ည္းဖူး ႏုႏုေလးမ်ားက ဦးစြာထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ မိုးေလး တစ္ေျပာက္ ႏွစ္ေျပာက္ေလာက္ က်လာလွ်င္ စီစီရီရီ ထြက္ေနတဲ့ မန္းက်ည္းရြက္ ႏုႏုေလးေတြ ကို အိမ္က အလုပ္သမားေတြ ကို တက္ခူးခိုင္းရသည္။ မန္က်ည္းရြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ မန္က်ည္းရြက္သုတ္၊ မန္က်ည္းရြက္ငပိ အစပ္ေထာင္း၊ မန္က်ည္းရြက္ႏွင့္ငါးခူခ်က္၊ မန္က်ည္းရြက္သနပ္၊ စသည္ျဖင့္ စံုေနေအာင္လုပ္စားၾကသည္။ လတ္ဆတ္လို႕လားမသိ ေတာ္ေတာ္ စားလို႕ေကာင္းသည္။

အိမ္က ပေစာက္ပံု ပတ္ပတ္လည္အုတ္တံတိုင္း ကာရံထားသည္။ မ်က္ႏွာစာဘက္မွာ ကပ်ဥ္ကတိုး တိုင္မ်ားျဖင့္ ၿခံစည္းရိုးခတ္ထားသည္။ အဲဒီမ်က္ႏွာစာဘက္ကၿခံစည္းရိုးမွာ ေဂြးေတာက္ပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ ေဂြးေတာက္ဆိုတာက ႏြယ္ပင္မ်ိဳး။ ျခံစည္းရိုးတစ္ခုလံုးမွာ ႏြယ္တက္ေနတတ္သည္။ တခါတရံ ညေနဘက္ေတြမွာ ေဂြးေတာက္ရြက္ႏုႏုေလးေတြ အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ၀ိုင္းခူးၾကသည္။ ၾကက္သား ကို အရည္စပ္စပ္ ကာလသားခ်က္ကေလး ခ်က္ၿပီး ေဂြးေတာက္ရြက္ ႏုႏုေလးေတြ ခတ္စားရတာ အလြန္အရသာ ရွိပါသည္။

အိမ္က ပြဲရံုလုပ္ငန္းလုပ္သည္။ မိုးလင္းလွ်င္ ကုန္လာေရာင္းေသာသူမ်ား၊ ကုန္လာ၀ယ္ေသာသူမ်ား ျဖင့္ စည္ကား ဆူညံေနတတ္သည္။ က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ Holiday ဆိုတာမရွိ၊ သႀကၤန္တြင္းကလြဲလို႕ ေန႕တိုင္း ပြဲရံုဖြင့္ေပးရသည္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ကုန္ခ်ိန္၊ ေစ်းျဖတ္၊ ကားတင္၊ ငရုပ္ေရြး၊ ပဲေရြး၊ ၾကက္သြန္ေရြး စံုေနေအာင္ လုပ္ခဲ့ရဘူးသည္။ စာရင္းေတြ လုပ္ကိုင္ကူေပးရသည္။ စာရင္းမွတ္ရသည္။ စာရင္းခ်ဳပ္ရသည္။ ေန႕စဥ္ေငြစာရင္းခ်ဳပ္၊ ဂ်ာနယ္သြင္း၊ လခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ စတာေတြလုပ္ခဲ့ရဘူးသည္။ အလုပ္သမားေတြမရွိလွ်င္ ႏွမ္းအိတ္ ပဲအိတ္မ်ား ထမ္းခ့ဲရဘူးသည္။ အိမ္က ဆီစက္မွာ ဆီကိုယ္တိုင္ ႀကိတ္ခဲ့ရဘူးသည္။

ဆီႀကိတ္ရာတြင္ ေနၾကာႀကိတ္ရတာ အျမန္ဆံုး အလြယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ႏွမ္းက နဲနဲ ပိုခက္သည္။ ေရကို အခ်ိန္အဆျဖင့္ လုိက္ေပးရသည္။ ဒါမွ ႏွမ္းေတြက လံုးသြားၿပီး ဆီသတ္သတ္ ႏွမ္းဘတ္သတ္သတ္ထြက္မွာ ေလ။ ေရမထည့္လွ်င္ ဆီမထြက္ဘူးေလ။ ေရလံုး၀မ ထည့္လွ်င္ အမႈန္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႕ ဆီမထြက္ပဲ အမႈန္႕ႀကိတ္စက္ႀကီးလိုျဖစ္သြားတတ္သည္။ ေျမပဲ ကအခက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေရမလိုက္တတ္လွ်င္ ဆံုထဲတင္ ဗြက္ေပါက္ေနတတ္သည္။ ေျမပဲဆီ ႀကိတ္လွ်င္အလြန္စိတ္ရွည္ရသည္။

ဆီစက္က အေပၚမွာ ႏွမ္းေတြ ပဲေတြ ထည့္တဲ့ ဇလားႀကီးရွိသည္။ ဇလားထဲမွာ ဒလက္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ဇလားထဲက ႏွမ္းေတြ ပဲေတြက ေအာက္က လြန္သြားရွိတဲ့ အတြင္းဘက္ထဲကို တေရြ႕ေရြ႕ က်သြားသည္။ အတြင္းဘက္ထဲမွာ သံမဏိ လြန္သြား ႀကီး၊ အျပင္က သံဘားေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သံဘာဂ်ာ သဖြယ္ ငံုထားသည္။ လြန္သြားက ႏွမ္းေတြ ပဲေတြကို Pressure ေပးရင္း ေရွ႕သို႕တြန္းပို႔သြားသည္။ သံဘာဂ်ာေပါက္ေတြ ၾကားထဲက ဆီယို က်လာသည္။ ဆီညွစ္ၿပီးသား အဖတ္ေတြကို ဆီမကုန္မခ်င္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပန္ႀကိတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး မာေၾကာ ေတာက္ေျပာင္ေသာ နဘတ္မ်ား ထြက္လာမွ ဆံုခ်လိုက္ရသည္။

ငရုတ္အေၾကာင္း ၾကက္သြန္အေၾကာင္း ေျပာရအံုးမည္။ က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ဘြယ္နယ္က ငရုတ္ ႏွင့္ၾကက္သြန္ အဓိက ထြက္တဲ့ နယ္ျဖစ္သည္။ ဒီနယ္မွာ မိုးေလ၀သ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို ငရုတ္က တႏွစ္တႏွစ္ကို ပိသာခ်ိန္ ဆယ္သန္း၊ သန္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ထြက္သည္ဟု ၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ငရုတ္ေျခာက္ကို အဓိက ေရာင္း၀ယ္ သည္။ ငရုတ္ေစ်းျဖတ္ရတာ အျမင္လြယ္သေလာက္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္၀င္သည္။ အစိုအေျခာက္ အရင္ ၾကည့္ရသည္။ ေဘာက္ ဟုေခၚသည့္ အစိုေတာင့္မ်ား ရာခိုင္ႏႈံး မည္မွ်ပါသလဲ ဆိုတာ ၾကည့္ရသည္။ ဖလံ ဟုေခၚေသာ အျဖဴေတာင့္ ေလးမ်ား ပါသလား စစ္ရသည္။ ငရုတ္မွည့္ကို ေရေႏြးေလးေဖ်ာၿပီး ေျခာက္ေနေအာင္ လွန္းထားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေရာင္းတမ္း အဆင့္တြင္ အစိုဓါတ္ ကေတာ့ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ပါတတ္ေသးသည္။ တစ္ေနကုန္ ငရုတ္သီးေတြ ကိုင္ရတာ ဆိုေတာ့ ညေနဆိုလွ်င္ လက္ေတြ ပူေနတတ္သည္။ လက္ကို ဆားရည္ေလး စိမ္ၿပီး အပူသက္သာေအာင္ လုပ္ရသည္။

ဆက္ပါဦးမည္...