ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တံုးက... (၄)

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ အေဆာင္က ခ်က္ျခင္းမရေသးပါ။ ေရေက်ာ္အိမ္ မွာ ခတၱေနရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ က လႈိင္နယ္ေျမ မွာ ဆိုေတာ့ ၅၀ ကား စီးၿပီး သြားရသည္။ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာသည္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဆာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္က ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ က တေဆာင္တည္းတြင္မေနၾကရ။ ဒါေပမယ့္အားလံုးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ Main ထဲမွာ အေဆာင္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒဂံုေဆာင္ တြင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ က အင္း၀ေဆာင္ တြင္ေနခြင့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒဂံုေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရသည္။ ေရာက္ကာစက ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေျမညီထပ္မွာ ေနရသည္။ ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ပထမထပ္မွာေနရသည္။ အေဆာင္ မွာ ေနရသည့္ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အေဆာင္မွာ က ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းဟင္းကေတာ့ မေကာင္း။ ၀က္သားခ်က္လွ်င္ အဆီတံုး ၉၀ ရာႏႈံုး ခန္႔ပါသည္။ ေရေပါေလာျဖစ္သည္။ ပဲဟင္းဆိုလွ်င္ ပဲကတျခား ေရကတျခားျဖစ္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ဆိုလွ်င္ မသင္ပဲ ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းၿပီးေၾကာ္ထားသည္။ ဒါပဲရွိတာဆိုေတာ့ ဒါပဲ စားၾကရသည္။ အျပင္မွာ၀ယ္စားလွ်င္ ေစ်းႀကီးသည္။ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေက်ာ္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ျဖင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေလြးၾကရသည္။ စားလို႔ေတာ့ေကာင္းသြားတာပဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ပိုက္ဆံနဲနဲရွိလွ်င္ ထမင္းစားေဆာင္ ေဘးေလးမွာ ေရာင္းသည့္ လက္ဖက္သုတ္ေလးေတြ၊ အမဲေၾကာ္ေလးေတြ၊ ငါးေမႊခ်က္ ေလးေတြ နဲ႔ စားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားရလို႔လားမသိ။ စားလို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၿမိန္သည္။

အေဆာင္ ေရာက္ကာ စက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိပ္မခင္ေသး။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လည္း အလြန္ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကသည္။ "အကို" ဟုသံုးႏႈံုးၾကသည္။ "အကို က ကြန္ပ်ဴတာကလားခင္ဗ်" စသည္ျဖင့္ မိတ္ဆက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ခင္မင္လိုက္ၾကသည္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႔လွ်င္ ငါႏွင့္ ကိုင္တုတ္ၾကသည္အထိ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေရာက္ခါစက ဆက္ဆံပံုေတြ ေျပာေျပာ ၿပီးရယ္ၾကရသည္။

အေဆာင္မွာတံုးက ကိုယ့္ အခန္းကို မေန။ သူမ်ားအခန္းေတြ သြားသြားလည္သည္။ အိပ္ခါနီးမွ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္အိပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ၏ အခန္းဆိုလွ်င္ လူအလြန္စည္သည္။ စည္မွာ ေပါ့၊ ဖဲ၀ိုင္းရွိတာကိုး။ စာေမးပြဲ ေ၀းတဲ့ ရက္ေတြဆိုလွ်င္ ေန႕ေရာညေရာ ဖဲရိုက္ၾကသည္။ လူသာလဲသြားသည္။ ဖဲ၀ိုင္းကမရပ္။ ဖဲထုပ္ေတြဆို သံုးရက္ေလာက္ပဲခံသည္။ ကလဖန္ထိုးပါမ်ားၿပီး စုတ္စုတ္သြားလို႔ျဖစ္သည္။

အေဆာင္မွာ ဂစ္တာအတီးေကာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ညည ၾကလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာက ေကာင္မေလးေတြရွိသည့္ ငု၀ါေဆာင္ကို သြားသြားၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ Main ထဲက ေန သမိုင္း၀င္း ထဲမွာရွိသည့္ ငု၀ါေဆာင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သီခ်င္းျဖင့္ ရင္ဖြင့္ၾကသည္။ မူးၾကသည္။ ေအာ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။ ငု၀ါေဆာင္က Hall ပံုစံ ရွည္ရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ Container ႀကီးႏွင့္တူသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားက ေဘးဘက္မွာရိွသည္။ အဲဒီတံုးက ငု၀ါေဆာင္ရဲ႕ ေဘးဘက္မွာ ေျမႀကီးပံုႀကီးတစ္ပံုရွိသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားရိွတဲ့ဘက္ တဲ့တဲ့ ေလာက္မွာျဖစ္သည္။ အဲဒီေပၚက တက္တက္ၿပီး အသကုန္ေအာ္ၾက ဆိုၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္အားေပးသည္။ သီခ်င္းစဆိုသည္ႏွင့္ျပဴတင္းေပါက္ေတြ တစ္၀ုန္း၀ုန္းပိတ္ၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ အားေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကား ဇြဲမေလွ်ာ့။ လံုး၀မမႈ။ ဆိုၿမဲပင္ျဖစ္သည္။ အမူးလည္းေျပ၊ အသံေတြလည္း၀င္၊ ေမာေလာက္မွ ျပန္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က creative အေတာ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ ကိုသြားၿပီး ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အေဖနာမည္ေတြ ၾကည့္ၿပီးမွတ္လာခဲ့သည္။ ဒီအႀကံမဆိုး။ အေဆာင္ေရာက္လွ်င္ ရည္ရြယ္သူ ေကာင္မေလး နာမည္တိုက္ရိုက္မေျပာ။ အေဖနာမည္ ျဖင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဆိုတာ ေအာ္ေျပာသည္။

တစ္ခါတရံ ငယ္ငယ္တံုးက အေဆာင္မွာေနတံုးကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းမိသည္။



ဆက္ပါဦးမည္...