တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ဟာလည္း ဆရာေဇာ္ဂီ်ရဲ႔ ေဗဒါကဗ်ာ လိုပါပဲ။ ေလာကဓံ တရားေတြရဲ႔ ရိုက္ခတ္မႈေတြ၊ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ (ဆင္းရဲလိုက္၊ ခ်မ္းသာလိုက္၊ အေျခြအရံ ေပါမ်ားလိုက္၊ အထီးက်န္ဆန္သြားလိုက္၊ ကံဆိုးလိုက္၊ ကံေကာင္းလိုက္၊ ေငြလိႈင္ေန သည့္အခါေတြလည္းရွိ၊ ေငြလိုသျဖင့္ မာနကိုႏွိမ္ခ်ၿပီး ေခ်းရငွားရတဲ့အခါေတြလည္းရွိ၊ လူရာသြင္းသည့္အခါလည္းရွိ၊ ေခ်ာင္ထိုးခံ ရသည့္ အခါေတြလည္း မနည္း)။ ဒါေပမယ့္ေလ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာထဲက ေဗဒါပင္ေလး လိုပါပဲ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာေပ်ာ္... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အလိုက္သင့္ေနထိုင္ရင္း... အစဥ္ ပန္းပန္လွ်က္ပါ...
ညိုျပာျပာ လတာျပင္ေျခရင္း၊
လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လိႈင္းသက္ရာဆင္း။
ဆင္းရလည္း မသက္သာ၊
အုန္းလက္ေၾကြေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို႔လာ၊
အဆင္းနဲ႔ အလာ၊ ေဗဒါမအေထြး၊
အုန္းလက္ေၾကြ သူ႔နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ႔ရေသး။
ေဆာင့္ခဲ့လည္း မသက္သာ၊
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ၊
ျမဳပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါ အလွ၊
တစ္လံကြာ လိႈင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။
ေပၚျပန္လည္း မသက္သာ။
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက
ဘဲထြက္လို႕လာ။
ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ
ေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ(တည္း)။
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ပဲ။
တကၠသိုလ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ၁၉၆၀
No comments:
Post a Comment