ကံက ျပဳစီမံလိုက္တဲ့ စကၡဳပသာဒ မ်က္စိထဲမွာရွိတဲ့ ပသာဒရုပ္၊ အဲဒီ စကၡဳပသာဒလဲ ရွိမယ္၊ ခုနက ရူပါရံုလဲ ေရွ႔မွာရွိမယ္၊ ဒီအာရံုကိုလည္း နဲနဲ သတိထားလိုက္မယ္ ဆိုရင္ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ ျဖစ္တာပဲ၊ ဘယ္သူမွ လာၿပီေတာ့ ဖန္ဆင္းလို႔မရဘူး၊ စကၡဳပသာဒလဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ရူပါရံုကလဲ ရွိေနတယ္၊ သူ႔ကိုလဲ ႏွလံုးသြင္းတယ္၊ ေဘးက အေရာင္အလင္း ရွိတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ မျဖစ္ဖို႔ရာ ဘယ္သူမွ မတားဆီးႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္မွာ၊ ပုဂၢိဳလ္မပါဘူး၊ အတၱမပါဘူး၊ အေကာင္အထည္ မရွိဘူး၊ ဒီတရားပဲ ရိွတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္မရွိဘူး၊ အတၱမရွိဘူး၊ အေကာင္အထည္ မရွိဘူး၊ ဘယ္သူဖန္ဆင္းလို႔မွလဲ မရဘူး။ (စကၡဳပသာဒ+ ရူပါရံု +အေရာင္အဆင္း+ ႏွလံုးသြင္းမႈ) မရွိရင္ စကၡဳ၀ိညာဏ္ျဖစ္ဖို႔ရာ (ဒိျပင္ဒိျပင္ ဘုရားဘုရားကို ေတာ့မေျပာလိုဘူး)၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ဘုရားကိုက မဖန္ဆင္းႏိုင္ဘူး၊ တရားေတာ္က အင္မတန္ေသခ်ာတာပဲ။ ခုနက အေၾကာင္းေတြ ဆံုလာလို႔ရွိယင္ မဖန္ဆင္းနဲ႔ ျဖစ္ကို ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းလို႔မရဘူး။ ဘယ္မလဲ ပုဂၢိဳလ္၊ ဘယ္မလဲ အတၱ၊ ဘယ္မလဲ အေကာင္အထည္၊ ဘယ္မလဲ "ငါ"၊ ဘယ္မလဲ "သူ"၊ အင္မတန္ေကာင္းလြန္းလို႔။
No comments:
Post a Comment