ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က... (၁)

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က... အဲဒီတံုးက 1995-96 ေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာသည္ 1994 ေလာက္က နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႔မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ လာၿပီး ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ တက္ခဲ့ရသည္။ မိန္း ထဲမွာ ဒဂံုေဆာင္မွာ အေဆာင္ေနခဲ့ဘူးသည္။ ကံေကာ္၊ ေရတမာ၊ စိန္ပန္းျပာ တို႔ျဖင့္အတိၿပီးေသာ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ မွာ ကြန္းခိုခဲ့ဘူးသည္။

Programming ဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ programming စသင္ရတာ GW Basic ဆိုတဲ့ Language ျဖစ္သည္။ c:\ မွ command line ျဖင့္ ေရးရသည္။ အဲဒီတံုးက ေက်ာင္းက ကြန္ပ်ဴတာေတြ အမ်ားစု က Monochrome ေတြျဖစ္သည္။ Monochrome ဆိုသည္မွာ screen မည္းမည္း ေပၚမွာ စာလံုးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေပၚေသာကြန္ပ်ဴတာမ်ား ကို ေခၚတာပါလားဟု မွတ္ထားခဲ့ဘူးသည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ က်မွ ေက်ာင္းက "C" -(စီ) သင္ေပးသည္။ Pascal သင္ေပးသည္။ အဲဒါေတြသင္ေပးၿပီးတဲ့ ေနာက္ Object Oriented Language ဆိုတာ သင္ေပးသည္...C (စီ) ကေန C++ (စီ ဒ-ဘယ္ ပလပ္စ္) သင္ရတာေပါ့။ Class ေတြ၊ Method ေတြ၊ Inheritance ေတြ Encapsulation ေတြ Polymorphism ေတြျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ဘူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ရသြားတာေပါ့။

မွတ္မိေသးသည္... ေက်ာင္းမွာ စက္ခန္း၀င္လွ်င္ အဘ ကိုေၾကာက္ရသည္။ အဘက Windows ကိုင္တာျမင္ရင္မႀကိဳက္။ Windows ကိုင္ေနတာ ျမင္လွ်င္ စာမလုပ္ပဲ ေဆာ့ေနသည္ ဟု အယူရွိပံု ရေလသည္။ စက္ခန္းထဲမွာ Windows Operating System ရွိေသာ စက္ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။ c:\ ကေန Window လို႔ ရိုက္မွ Window က တက္ တက္လာ တတ္သည္။ အဲဒီတံုး က Windows ရွိေသာ စက္ကို ဦးရသည္။ Windows version 3.11 ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုလွ်င္ စက္ခန္း၀င္လို႔ Windows ရိွတဲ့ စက္ကိုင္ရလွ်င္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္ဂုဏ္ယူ ၾကသည္။

အိမ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ေပးဘို႔ ပူဆာ ဖူးသည္။ အဲဒီတံုးက ကြန္ပ်ဴတာ "Intel-486" တစ္လံုး၀ယ္တာ ၁ သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေလာက္ ေပးခဲ့ရသည္။ Intel-486 ဆိုတာက အခု Intel-Pentium မိ်ဳးဆက္ထက္ မိ်ဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ သံုးဆက္ေလာက္ ေရွ႕ေရာက္သည္။ အဲဒီေခတ္က ဗင္ကား တစ္စီးကို ၄ သိန္း ငါးသိန္းက်ပ္ ေလာက္ပဲရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္က ၀ယ္ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္စမ္းခ်င္တာေတာ့ စမ္းလို႕ရၿပီ ဆိုၿပီး အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာေလး ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ႏွစ္အတန္ၾကာအတူ အိပ္ခဲ့ရေသာ ကြန္ပ်ဴတာေလးျဖစ္သည္။ နယ္ကိုျပန္ရင္လည္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ သယ္သြားခဲ့သည္။ ေၾသာ္ အခုေတာ့လည္း...

တခုေျပာရ အံုးမည္။ အဲဒီတံုးက မီးမပ်က္ပါ။ ဆယ္တန္းၿပီးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာ မီးအရမ္း ပ်က္ခဲသည္။ အခု ကေလးေတြ ရန္ကုန္မွာ မီးမပ်က္ပါလို႔ ေျပာလွ်င္ ညာေနတာ လို႔ထင္လိမ့္မည္။

ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေနရင္းေနရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေလးနည္းနည္းၾကာေတာ့ မီးက နဲနဲ ေလး နဲနဲေလး စစၿပီး ေဖာက္ေဖာက္လာသည္။ ကိစၥ မရွိေသး။ အလုပ္ေတာ့လုပ္လို႔ရေသးသည္။ ကြန္ပ်ဴတာေလးေတာ့ ကိုင္လို႕ရေသးသည္။ Program ေလး ဘာေလးေရးလို႕ ရေသးသည္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ၾကာလာေတာ့ ေႏြရာသီေတြဆိုလွ်င္ လံုးလံုးအေမွာင္က်သြားသည္။ အေမွာင္ကမၻာႀကီးထဲမွာ က်င္လည္ခဲ႕ရသည္။ မီးမရွိေပမယ့္ မီးစက္လည္း မႏိႈးႏိုင္ဘူးေလ။ မီးစက္ကို၀ယ္မယ္ဆိုလို႔ ရွိရင္ ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ဆီဘိုး ကေစ်းႀကီးတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ အင္ဗာတာေလး တစ္လံုး ၀ယ္ထားရသည္။ ေန႕အိပ္ၿပီး ညမွ ထထၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ရသည္။ ေရ ထ တင္ရသည္။ ဒါမွ ေနာက္ေန႕ အိမ္သာသံုးဖို႕ ေရခ်ိဳးဖို႕ ေရရွိေအာင္လို႔။ မီးက လူေတြအိပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ၾကရင္လာတတ္တယ္ေလ။ ၄နာရီေလာက္ၾကရင္ ျပန္ ပ်က္သြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စကၤာပူက ဆရာသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ Program ေတြ ေရးေရးၿပီး စကၤာပူကို ပို႔ပို႔ေပးရတယ္။ ရက္ဆိုင္းလို႔ မရဘူး ေလ။ ဒီမွာ က သူ႕ Schedule နဲ႔ သူကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက လဲ အေမွာင္ႀကီးထဲမွာေလ။ ေန႕အိပ္ၿပီး ညမွ ထထၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ရသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေန႕အိပ္ ညလုပ္ နဲ႕ ၾကာေတာ့ လူေတြက ေၾကာင္စီစီေတြျဖစ္လာၾကသည္။

ဆက္ပါဦးမည္...