Interview Questions and Answers

အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴး ေတြ မသြားခင္ ဒီ Website ကိုဖတ္သြားသင့္တယ္။ ေတြ႔ႀကံဳသမွ် အင္တာဗ်ဴး ေတြမွာ Technical Questions ေတြေမးရင္ ဒီထဲကခ်ည္းပဲ ေမးေလ့ရွိၾကတယ္။ "GeekInterview.com is an Open Database where you can share interview questions,
comment/answer any questions. Each question is like discussion thread that helps
you to learn and understand each question and answer in detail instead of just
reading them."

Sending Emails Asynchronously in C#

Online NewsLetters ေတြလိုမ်ိဳး၊ Email Marketing ေတြလိုမ်ိဳး၊ Email Blastering Software ေတြလိုမ်ိဳးမွာ Subscriber ေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အျမန္ဆံုးနည္းျဖင့္ တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း Email ပို႔တဲ့ Software တစ္ခုကို ကိုယ့္ဘာသာကို ေရးရမယ္ဆိုရင္ Asynchronous Function call ကို သံုးတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။  ေအာက္မွာ နဲနဲဖတ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳရတာေတာ့ အစက ရိုးရိုး SendMail နဲ႔ပဲ ပို႔တဲ့ C# Program က Subscriber ေပါင္း ႏွစ္ေသာင္း အတြက္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီ Asynchronous နည္း ကိုေျပာင္းသံုးလိုက္တာ Subscriber ႏွစ္ေသာင္းအတြက္ 3 စကၠန္႔ေလာက္ပဲ ၾကာပါေတာ့တယ္။

So we start out with some handy properties (SmtpServer, etc.) which can be set on the class prior to calling any methods, for convenience purposes. Then we have our SendEmail method, which looks like any normal synchronous method - no difference at all.

Now comes the interesting stuff: First, we need a delegate:

public delegate string SendEmailDelegate(string name, string emailAddress);

Then finally we need the callback method:

public void GetResultsOnCallback(IAsyncResult ar)
{
SendEmailDelegate del = (SendEmailDelegate) ((AsyncResult)ar).AsyncDelegate;
string result;
result = del.EndInvoke(ar);
}

Notice the delegate must have the same signature as the method. Based on this delegate syntax, we can now call the BeginInvoke() and EndInvoke() methods:


public string SendEmailAsync(string name,string emailAddress)
{
SendEmailDelegate dc = new SendEmailDelegate(this.SendEmail);
AsyncCallback cb = new AsyncCallback(this.GetResultsOnCallback);
IAsyncResult ar = dc.BeginInvoke(name,emailAddress, cb, null);
return "ok";
}

Note that the delegate calls BeginInvoke / EndInvoke use a Framework – managed ThreadPool under the hood--
so you don’t get 4,000 runaway threads. When a thread completes, it is automatically made available to be re-used for the next BeginInvoke call in your loop. So your default ThreadPool size of 25 threads is as high as you get. You could experminent with different ThreadPool sizes, but the main thing is you want to avoid just creating thousands of threads, one for each email, and having your box crash under the load.

Detail:
Sending Emails Asynchronously in C#
By Peter A. Bromberg, Ph.D.
Printer - Friendly Version

XMLWebService Scheduler

Windows Service အျဖစ္မေရးခ်င္ဘူး၊ ရႈပ္တယ္၊ ခက္တယ္။ အလြယ္ဆံုးနည္းနဲ႔ XMLWebservice တစ္ခုကို Scheduler လုပ္ခ်င္ရင္
1) WindowsScript file တစ္ခု ထဲမွာ WebService ကို Call လုပ္တဲ့ Function ေရး
2) "vbs" Extension နဲ႔ သိမ္း၊ Eg. "Scheduler.vbs"
3) Control Panel>Scheduled Tasks  မွာ အဲဒီ WindowsScript ဖိုင္"Scheduler.vbs" ကုိ "Add" လုပ္ထားေပါ့ဗ်ာ။
4) Scheduling ဆိုတာကေတာ့ တရက္တစ္ခါ Run ပါဆိုရင္ တရက္တခါေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ပါတ္တစ္ခါ Friday တိုင္း Run ပါဆိုေတာ့လဲ Friday တိုင္းေပါ့ဗ်ာ။

ေရးရတာေတာ့ သံုးေၾကာင္း ထဲပါ။
Scheduler.vbs
set SOAPClient = createobject("MSSOAP.SOAPClient")
SOAPClient.mssoapinit "http://www.YOURDOMAIN.com/YOUR_XMLWebservice.asmx?WSDL"
SOAPClient.YOUR_REMOTE_METHOD()

ဒီ SOAPClient ကို Windows Script ထဲကေန သံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ Microsoft SOAP Toolkit 3.0 ေလးေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ Install လုပ္ထားဖို႔လိုတယ္။

CORPORATE CULTURE

ရယ္စရာ ေမာစရာ ပံုေလးေတြပါ။ တကယ္ပါ။ ရယ္လဲရယ္ရ ေမာလည္းေမာရပါတယ္။ :-)

အခမဲ့ကူလီထမ္းျခင္း၏အက်ိဳး (ဦးဖိုးက်ား)

လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏု္ပ္သည္ ျမိဳ႕ငယ္တစ္ခုသို႔ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းစစ္ရန္ သြားရ၏။ ၎ျမိဳ႕သို႔ မီးရထားဆိုက္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္း သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာၾကီးသည္ လာ၍ ၾကိဳေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဘူတာအနီးတြင္ကပ္၍ ကၽြႏု္ပ္၏ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေနသည္ကို ခဏမွ်ေတြ႕လိုသည္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဆရာၾကီးအား ကၽြႏု္ပ္၏ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ သြားႏွင့္ရန္ ေျပာဆိုလႊတ္လိုက္၏။ အဆိုပါဘူတာအနီးရွိ မိတ္ေဆြႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာ၍ အတန္ၾကာျပီးေနာက္ ဆရာၾကီးအိမ္သို႔ သြားေတာ့မည္ဟု ဘူတာအနီးကပင္ ျဖတ္၍လာခဲ့ရာ - ဘူတာ႐ံုအတြင္း၌ သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္၍ သနားကမား သူငယ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျမင္ရ၏ ၎မွာ တစ္ေယာက္တည္းလိုပင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရာ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာကို မေက်မခ်မ္း စိတ္လက္ဆိုးေနဟန္႐ွိ၍ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ ျပဳေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း မေနတတ္သည္ႏွင့္ -

“ေမာင္ - ဘာျဖစ္လို႔လဲ”  “ဟာ-မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းပိတ္လို႔
ျပန္လာတယ္၊ အိမ္ကိုစာေရးထားတာ ဘယ္သူမွလဲ လာမၾကိဳၾကဘူး၊ အခု ဒီမွာ ခြက်ေနတာေပါ့”

“ေနပါဦး-ေမာင္ရဲ႕၊ ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳလဲ ဘာအပန္းၾကီးသလဲ၊ အိမ္က ဘယ္ေလာက္ေ၀းလို႔လဲ”
“သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ ဟိုေစ်းနားတြင္ပဲ”

“အဲဒါျဖင့္လဲေမာင္ရယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားလိုက္ကေရာ့ေပါ့၊ လူလာမၾကိဳေကာ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္တာပဲ”  “ဟာ-ခင္ဗ်ားၾကီး၊ တယ္ခြက်တာကိုး၊ (ကၽြႏု္ပ္ကိုပါေရာ၍ စိတ္ဆိုးသြားဟန္တူသည္)

အိမ္နီးေပမယ့္ စီးသြားစရာ လာေနက် ျမင္းလွည္းကေလးတစ္စီးဟာလဲ မရလိုက္ဘူး၊ ျပီးေတာ့ ဒီမွာ သားေရအိတ္တစ္လံုးနဲ႔၊ ကူလီေတြလဲမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဗ်” ကူလီလိုသည္ဆိုေသာ သားေရအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ အရွည္တစ္ေတာင္တစ္မိုက္ခန္႔၊ အနံေတာင္ဆုပ္ေလာက္မွ်သာရွိေသာ သားေရအိတ္ျဖစ္ေန၏။ ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္ကပင္-

“ကဲ-ေမာင္၊ ဒီသားေရအိတ္အတြက္ျဖင့္ ၀န္ေလးမေနပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ပဲ ဆြဲခဲ့ပါမယ္၊ ကဲ-သြားသာသြားပါေတာ့”

ထိုအခါမွ သူငယ္သည္ အတန္မ်က္ႏွာၾကည္လာျပီးလွ်င္ “အဲဗ်ာ၊ သြားရင္းလာရင္း ဆြဲခဲ့ပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကူလီခေပးပါ့မယ္” ဟု ဆိုေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကူလီခအေၾကာင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္မေျပာဘဲ သားေရအိတ္ကိုသာ ေကာက္ယူ၍ သက္သက္သာသာပင္ ဆြဲကာ ထိုသူငယ္ႏွင့္ ျမိဳ႕တြင္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ စာဖတ္သူအား ေျပာရန္က်န္ေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ခရီးသြားသည့္အခါ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားတတ္သည္ႏွင့္ ထိုအခါက ပိုးၾကားေပါက္ လံုခ်ည္အႏြမ္းကို ၀တ္၍ ပင္နီရွပ္အက်ႌ တစ္ပတ္ႏြမ္းကို လက္ပင့္လက္လိပ္၍ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ေခါင္းတြင္ ထူထူ ပတ္ကာ ၀တ္ဆင္လ်က္ရွိ၏။ ဖိနပ္မွာလည္း ပိန္းတန္းဖိနပ္မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုသူငယ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား “ကူလီ”ငွားရန္ အားမနာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လာခဲ့ၾကရာ ကၽြႏု္ပ္က စ၍-

“ေမာင္- ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာေနတာ ဘယ္အတန္းေရာက္ျပီလဲ”
“အဂၤလိပ္လို၊ ဆီနီယာ-အိုင္အက္စီ(I.Sc)ေခၚတယ္၊ ဗမာလိုေတာ့ ဟိုဒင္း… အဲ… ၁၂ တန္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ”
“ဟင္-ေရာက္လွပါပေကာ၊ ႏို႔ ေနပါဦး ေမာင္ရဲ႕၊ အဲဒီ ၁၂ တန္းေရာက္ေတာ့ ဘာေတြ သင္ရသလဲကြဲ႕”
“အမ်ားၾကီးပါဗ်ာ၊ အထူးကေတာ့ အက္ဒ္ဘန္းစ္ဒ္-အဂၤလိရွ္(Advance English) ဆိုတာ သင္ရတယ္ဗ်”
“ေမာင့္ဟာက အဂၤလိပ္လိုကိုး၊ ဗမာလိုလဲ ေျပာဦးမွေပါ့”
“ဗမာလို မလြယ္ဘူးဗ်၊ ေနဦး ေနဦး၊ ဟိုဒင္း.. အဲ၊ ေရွ႕ေရာက္ေသာ… အဲ၊ ပိုမို၍ျဖစ္ေသာ ဟာ-ဒါလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ၊ ဟိုဒင္း
လြယ္လြယ္ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ သိပ္ခက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆိုပါေတာ့”
“အင္း အင္း၊
ေကာင္းပါရဲ႕၊ ႏို႔ ျမန္မာစာမ်ားေကာ မသင္ရဘူးလားကြဲ႔”
“ဘားမီး(ဆ္)လား၊ ခင္ဗ်ာ့ျမန္မာစာ ဘာခက္လို႔လဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာလိပ္မွာ အေရးတၾကီး မသင္ပါဘူး၊ စာမၾကည့္ဘဲနဲပ ပ(စ္) (pass) ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အလကား အသံုးလဲ မက်လွပါဘူး”

“ဒါျဖင့္ သည့္ျပင္ေကာ ဘာမ်ားသင္ရေသးသလဲ” “သည့္ျပင္တစ္ခုက ခယ္မစ္စၾတီ(chemistry)ဆိုတာ သင္ရတယ္၊ အဲဒါက ျမန္မာလို ရွိမယ္မထင္ပါဘူး၊ ဟိုဒင္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဓာတ္ခြဲပညာဆိုပါေတာ့၊ ဘယ္အရာတစ္ခုဟာ ဘယ္ဓာတ္ဘယ္ဓာတ္မ်ား ေပါင္းစပ္ျပီး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြလဲ ပါတယ္ဗ်၊ ဥပမာဗ်ာ ေရဆိုတဲ့ဓာတ္ဟာ ဘယ္ဓာတ္ ဘယ္ဓာတ္မ်ား ေပါင္းစပ္လို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္ဗ်”
“အို-တယ္ေနရာက်ပါကလား၊ ေျပာစမ္းပါဦးေမာင္ရယ္၊ ေရထဲမွာ ဘာေတြဘာေတြ ပါသတဲ့လဲ” “ေရဆိုတာ။ အိတ္ခ်္-တူးအို(H2O)ဆိုတဲ့ ဓာတ္ေတြကို ေပါင္းစပ္ထားတာဗ်”

“ေမာင့္(အိတ္ခ်္-တူးအို)ကို ဗမာလို ေျပာဦးမွေပါ့ကြဲ႕”
“ဟာ-ဘယ္မွာ အကုန္လံုးကို ခင္ဗ်ာ့ဗမာစကားေတြနဲ႔ ေျပာႏိုင္မလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ာ့ဗမာစကားကလဲ အင္မတန္ ဆင္းရဲတယ္၊ ဒီလို အထက္တန္းစကားၾကီးေတြကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ရွိမယ္မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ အၾကမ္းပဲမွတ္ထား၊ အိတ္ခ်္က ႏွစ္ဆ၊ အိုက တစ္ဆ၊ အဲဒါႏွစ္ခုေရာရင္ ေရျဖစ္တာပဲ”

“အဲေလ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီေတာ့ 'အိတ္ခ်္' က ဘာ၊ 'အို' က ဘာဆိုတာလဲ ေျပာဦးမွေပါ့”
“ဟာ-ခင္ဗ်ား တယ္အေမးအျမန္းထူတဲ့ လူၾကီးပဲ၊ ဒါေတြဟာ ဓာတ္သေဘာေတြဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာလို႔လဲ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာလံုးႏွစ္လံုးေပါင္းရင္ ေရျဖစ္တယ္ဆိုတာသာ မွတ္ထားပါဗ်”

“ေနပါဦးေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင့္အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ မေပၚခင္က ေရရွိႏွင့္တယ္မဟုတ္လား၊ ေမာင့္အဂၤလိပ္စာလံုး ႏွစ္လံုးရွိမွပဲ ေရျဖစ္ရေတာ့မလား”

“ေၾသာ္-တယ္ခက္ပါကလား၊ ဒါက သေကၤတအမွတ္အသားဗ်၊ အဲဒီစာႏွစ္လံုးရဲ႕ အရွည္အဓိပၸါယ္ရွိေသးတယ္၊ သိရဲ႕လား၊ အဲဒီအဓိပၸါယ္အရွည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ႏုတ္ဘုတ္(note book) ထဲမွာ မွတ္ထားတယ္၊ အခု ပါးစပ္ထဲမွာေတာ့ မရဘူး၊ ျပီးေတာ့လဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာက အဓိပၸာယ္ေျပာတာ မရွင္းပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူးဗ်၊ ဒီဆရာေတြဟာ အလကားပါဗ်ာ” ဟု ဆရာကို လႊဲခ်ျပီး သူ႔ဇာတ္ကို သူ ျမန္ျမန္သိမ္းလိုက္ေလသတည္း။

“ႏို႔ ေမာင္တို႔ ေကာလိပ္မွာ စားရပံုက ဘယ္လိုလဲကြဲ႕”
“မွတ္ထား ဆရာၾကီး၊ ေကာလိပ္ဆိုတာကို ေရာက္ဖူးမွ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တာ၊ အေနအစားအကုန္လံုး အထက္တန္း အညြန္႔စားခ်ည္းပဲ မွတ္ထား၊ တစ္ခါထဲ နယူးလိုက္ဖ္(new life)ကို ေရာက္သြားတာပဲ သိရဲ႕လား”
“အဲ အဲ.. ဘာတဲ့၊ န႐ူး(ႏြားရူး) အလိုက္ခံရသလား၊ ဟိုေရာက္ရင္”
“ေအာင္မယ္၊ ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး၊ ဒါ သေရာ္စရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားၾကီးတို႔ဟာ ပညာလဲမတတ္၊ ယဥ္ေက်းတဲ့ အဂၤလိပ္စကားေတြလဲ နားမလည္၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာေတြ ခြက်ေနတာ သိရဲ႕လား၊ နယူးလိုက္ဖ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားဗ်၊ အသစ္အသက္၊ အေနအစား အသစ္တစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုတယ္၊ ၾကည့္ေလ၊ ေနရတာက ကၽြန္ေတာ္ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ဆယ္တန္းမွာ ေနရတုန္းက သူဆင္းရဲ႕သား၊ ကုန္သည္သား၊ သူၾကီးသားဆိုသလို သာမည လူေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ရတာကလားဗ်၊ ဟို ေကာလိပ္က်ေတာ့ အနည္းဆံုး ျမိဳ႕အုပ္သား၊ ၀န္ေထာက္သား၊ အေရးပိုင္သား၊ မင္းၾကီးသား ဆိုသလို အထက္တန္းစားေတြခ်ည္းကလားဗ်၊ အဲေလ ဆင္းရဲသားရဲ႕ သားသမီးလဲ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အထက္တန္းစားနဲ႔မွ ေရြးေပါင္းတာပဲ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ဖိနပ္ေတာင္ၾကည့္ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနတုန္းက ၁၀ က်ပ္တန္၊ ၁၅ က်ပ္တန္အထက္ ပိုမစီးရဘူး၊ ခုေတာ့ ေဟာ ၂၀ က်ပ္တန္ေအာက္ မစီးရဘူးဗ်”

“ေနပါဦး၊ ၂၀ က်ပ္တန္ေအာက္ မစီးရတာက ေမာင္တို႔ ေကာလိပ္မွာ ဥပေဒလုပ္ထားလို႔လား”
“ဘယ္က ဥပေဒလုပ္ထားရမွာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားၾကီးလဲ ေတာ္ေတာ္အ,တာပဲ၊ ဟိုမွာ အထက္တန္းစားေတြနဲ႔ ေပါင္းရတာဗ်၊ ခင္ဗ်ား ၁၀ က်ပ္တန္ အစုတ္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဗ်၊ လူထဲမတိုးဘူးဗ်၊ သိရဲ႕လား၊ အခု ကၽြန္ေတာ္စီးထားတဲ့ ၂၀ က်ပ္ ၂၅ က်ပ္တန္ေတာင္မွ လူထဲ၀င္ႏိုင္႐ံုရွိေသးတယ္။ သိရဲ႕လား၊ ၃၀ က်ပ္တန္ ၄၀ က်ပ္တန္ စီးႏိုင္မွ ဖိနပ္ကို လူ၀ိုင္းၾကည့္တာဗ်”
“ဟင္-ေမာင္တို႔ေကာလိပ္က လူအဖိုးတန္တာ အေရးမၾကီး၊ ဖိနပ္အဖိုးတန္တာ အေရးၾကီးသလို ေနပါကလား”

“တယ္-ခင္ဗ်ားၾကီး အင္မတန္ႏံုေသးတာကိုး၊ ေတာ္ပါဗ်ာ၊ ေကာလိပ္ဆိုတာ ၾကြားဖို႔ဗ်၊ ၾကြားဖို႔၊ လူေပၚလုပ္ဖို႔ သိရဲ႕လား၊ အစစအရာရာ အထက္တန္းခ်ည္းပဲ သြားရ၊ စားရ၊ ေနရတယ္၊ ၾကည့္ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာလိပ္ကို အသြားအျပန္ စက္ကင္းကလပ္စ္ဆိုတဲ့ ဘိုစီးတြဲမွစီးတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စီးတဲ့ တတိယတန္းဆိုတဲ့ ဆင္းရဲသားတြဲကို ဘယ္ေတာ့မွမစီးဘူး၊ အဲဒီစက္ကင္းကလပ္စ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ဆင္းရဲသားတြဲေတြလို သစ္သားခံုနဲ႔ညစ္ပတ္ျပီး ၾကမ္းပိုးကိုက္တာမဟုတ္ဘူး၊ သိရဲ႕လား၊ ဆိုဖာဆိုတဲ့ ေမြ႕ရာတစ္မ်ိဳးကိုခင္းထားတယ္၊ ေအာက္က စပရိန္ထည့္ထားတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဓာတ္မီးေတြ၊ ပန္ကာေတြ၊ မွန္ေတြ၊ ေရေတြ စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ၊ တစ္ခါေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို စီးေစခ်င္တယ္၊ တစ္ခါတည္း လွ်ာလည္သြားမွာပဲ၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဘိုစီးတြဲအခက ခင္ဗ်ားတို႔ ဆင္းရဲသားတြဲအခရဲ႕ သံုးဆေပးရတယ္၊ သိရဲ႕လား၊ အဲေလ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံ၀ါလားေတြဟာ ပိုက္ဆံေပါလို႔ စီးေပတဲ့ ဘိုစီးတြဲနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ တျခားစီပါဗ်ာ၊ ေဟာ-က်ဳပ္တို႔လို အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္ရမယ္၊ စတိုင္က်က် လွလွပပ ၀တ္ဆင္ရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘိုဆံေထာက္ကို ၾကည့္စမ္း၊ လိမ္းထားတာ ဆီ႐ိုး႐ုိးမဟုတ္ဘူး၊ ဟို ဘိလပ္တို႔၊ အေမရိကန္တို႔ကလာတဲ့ ဆီေမႊးတို႔ ေကာ့စမက္တစ္တို႔ကိုသာ လိမ္းတယ္၊ ပီးေတာ့ ေပါင္ဒါဆိုတဲ့ အေမႊးမႈန္႔တို႔၊ ကတၱီပါရည္တို႔ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို လိမ္းလို႔၊ အဲဒီလို လွလွပပ က်က်နနနဲ႔မွ ဘိုစီးတြဲနဲ႔ ေတာ္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာသားၾကီးေတြနဲ႔ေတာ့ အလကားပါဗ်ာ၊ အမဲ႐ိုးႏွယ္ ဟင္းအိုးမွ အားမနာဆိုသလို မေနဘူးလား”

“ေမာင္ရယ္၊ ေမာင့္ ဘိုစီးတြဲ မစီးရခ်င္ေနပါေစေတာ့၊ ေယာက်္ားျဖစ္ရက္သားနဲ႔ သနပ္ခါး မ်က္ႏွာေခ်ေတြေတာ့ မလိမ္းမဆင္၀ံ့ဘူး ေမာင္ရဲ႕”
“အလို ခင္ဗ်ားၾကီး အေတာ္လာပါကလား၊ ဒါေလာက္ ေျပာေနတာေတာင္ သေဘာမေပါက္ေသးဘဲကို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာေတြ မၾကီးပြားတာ အဲဒီလို ေခတ္မမီ ေခတ္မဆန္တာေတြေၾကာင့္ပဲ၊ နားလည္ရဲ႕လား”

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ျပံဳးရယ္၍သာ ေနလိုက္၏။ ထိုသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လာခဲ့ရာ အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ အိမ္၀သို႔ ၀င္လွ်င ္၎သူငယ္၏ အမိ၊ အစ္မ၊ ႏွမမ်ားႏွင့္တူေသာ မိန္းမတစ္စုက စု၀ိုင္း၍ “ေဟာ-ငါ့သားကေလး ျပန္လာျပီ၊ ေဟာ-ေမာင္ေသာင္းျပန္လာျပီ၊ ေဟာ-ကိုကိုျပန္လာျပီ၊ အေမလဲ အခုပဲ မင့္ဆီက စာကို ရတယ္၊ ရ ရျခင္း အ၀တ္အစားလဲျပီး အခု ဘူတာဆင္းမလို႔ပဲ၊ မင္းစာက ေနာက္က်ေနတာကိုးကြဲ႕” ေမာင္ေသာင္းမွာ မ်ားစြာစိတ္ဆိုးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ေဟာဗ်ာ၊ ဒဲမစ္ (damn it) ခင္ဗ်ားၾကီးတို႔ ဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ စာကို ကပ်ာကယာ ေပးရတာဗ်၊ ရ ရျခင္း ဆင္းလာျပီးေရာေပါ့၊ ကတဲ - လွခ်င္လိုက္ၾကတာ၊ တယ္” ထိုအခါ အစ္မၾကီးျဖစ္ပံုရသူက “မဟုတ္ဘူးကြဲ႕ ေမာင္ေသာင္းရဲ႕၊ မင္းပဲလိုတယ္၊ သံၾကိဳး႐ိုက္လိုက္ပါလား၊ ကတဲ ပိုက္ဆံကေလး သံုးမတ္တစ္က်ပ္ကို ဂ႐ုစိုက္လို႔”

“မဟုတ္ဘူး မမရဲ႕၊ တနဂၤေႏြေန႔က်ေနလို႔၊ အားဂ်င္းဖီးစ္ ႏွစ္ဆ ေပးေနရမယ္ သိရဲဲ႕လား၊ ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ မပိုဘူး၊ ဟိုဒင္းေရြးရ၊ ဒီဒင္းေရြးရနဲ႔” ႏွမငယ္က ၀င္တဲ့၍ “အဟုတ္သားပဲ ကိုကိုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံ ပိုပိုမိုမို မသံုးရဘူး၊ ပိုက္ဆံမွာလိုက္ရင္ ေဟာဟိုေဖေဖက ၀င္၀င္ျပီး မ်ားတယ္ ဘာတယ္နဲ႔၊ ကိုင္း ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ၊ ကိုကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာရေတာ့ ေကာင္းေသးရဲ႕လား” ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ ငိုမဲ့မဲ့ ေျပာေလသည္။

ေခါင္းရင္းခန္းတြင္ ကုပ္၍ ထိုင္ေနရွာေသာ အဘိုးၾကီးက ၎သားအမိတစ္စုကို ၾကည့္၍ မဲ့လိုက္သည္ကို ကၽြႏု္ပ္ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ၎သားအတြက္ အိမ္တြင္ ေရွး႐ိုးအဘိုးၾကီးကတစ္ဖက္၊ ေခတ္ဆန္ေသာ သားအမိတို႔ကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ရိပ္မိလိုက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ေခါင္းက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ခပ္အုပ္အုပ္ပတ္ကာ သားေရအိတ္ကို အိမ္ေပၚတြင္ခ်၍ အမွတ္မဲ့ထြက္သြားမည္ဟု လွည့္လိုက္ရာ အမယ္ၾကီးက ျမင္၍ “ဟဲ့-ကူလီခေပးၾကဦးေလ” ဟု ဆိုမွ ေမာင္ေသာင္းသည္ ပိုက္ဆံႏိႈက္ကာ
“အို ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေဟာဒီဆရာၾကီး ရွိလို႔၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အခက္ပဲ” ဆိုျပီး ပိုက္ဆံတစ္မူး ကၽြႏု္ပ္အား ေပးေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္က “အို-ေနပါေစ၊ က်ဳပ္လဲ ခရီးၾကံဳတာနဲ႔ ကူဆြဲလာတာပါ၊ ေနပါေစ” ဆိုျပီး ထြက္ခဲ့၏။ ထိုအခါ အစ္မၾကီးဆိုသူက “အို-ဒီမွာ ဦးၾကီးရဲ႕” (ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္က ျပံဳး၍ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ) ဟာ- ဟုတ္ေပါင္ ေမာင္ၾကီးရဲ႕၊ ဟာ-ဟုတ္ေပါင္ ဒီမွာ ကိုဟိုဒင္းရဲ႕၊ ပိုက္ဆံ ယူသြားပါေလ” ဟု ဆိုကာ ပိုက္ဆံလုိက္၍ ေပး၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား လြတ္ေအာင္ သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့၏။

ထိုအခါ ညီမငယ္က ရယ္၍ “မမက ေလာလိုက္တာ၊ ဦးၾကီးရဲ႕တဲ့၊ လူၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ မမနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ ရွိတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကိုဟိုဒင္းတဲ့၊ ဟိုက ျပံဳးသြားတာ ျမင္လိုက္ကဲ့လား” ဆိုသည္တြင္ အစ္မၾကီးက “ဘာလဲ ေကာ္ငမေလးက ေတာ္ေတာ္ရႊန္း၊ နင္ တယ္ထတယ္” ဟု ၾကိမ္းေမာင္းသံကို သန္႔သန္႔ ၾကားလိုက္ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏သူငယ္ခ်င္း ဆရာၾကီးအိမ္သို႔ေရာက္၊ ညစာစား၊ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းစစ္ရ၏။ ၎ညေနတြင္ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္းဥကၠဌအိမ္တြင္ ထမင္းစားဖိတ္ထားေၾကာင္း အျခားေကာ္မတီ သံုးေလးေယာက္ကိုလည္း ဖိတ္ထားေၾကာင္း ေျပာဆို၍ ႏွစ္ေယာက္သား ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲကာ ထြက္ခဲ့ၾက၏။

ကၽြႏု္ပ္မွာ ယခုေသာ္ ပိုးသားလံုခ်ည္ အက်ႌႏွင့္တကြ ေခါင္းေပါင္းေပါင္း၍ အတန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိသြားေလ၏။ ယခုအေန ေမာင္ေသာင္းသာ ျမင္ရပါလွ်င္ “ကူလီ” ငွားရန္ အားနာဖြယ္ရွိ၏။ လာခဲ့ၾကရာ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္လမ္းသို႔ ေရာက္ေလသျဖင့္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ စိတ္မလံုသည္ႏွင့္ “အခုသြားမွာ ဘယ္အိမ္ကိုလဲ” ဟု ဆရာၾကီးအားေမးရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္ကိုပင္ ျပေလသတည္း။ ကၽြႏု္ပ္က “ဟိုက္-ခြက်ကုန္ျပီ” ဟု လႊတ္ခနဲ ဆိုမိ၏။ ဆရာၾကီးက လွည့္ၾကည့္၍ “ေဟ့လူ ဘာျဖစ္တာလဲ မင္း…”

“ဟာ-ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သြားသာသြားပါကြယ္” ဆို၍ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟု စိတ္တင္း၍ လိုက္ခဲ့ရ၏။

အိမ္သို႔ေရာက္ၾကလွ်င္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ေမာင္ေသာင္းကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ေမာင္ေသာင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို မွတ္မိပံုရ၏။ ႐ုတ္တရက္ အခန္းတြင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သြားေလ၏။ ေမာင္ေသာင္း၏ အမိ၊ အဖ၊ အစ္မ စသည္တို႔ကား ကၽြႏု္ပ္ကို မွတ္မိပံုမရေခ်။ ကၽြႏု္ပ္ “ကူလီ” ဘ၀ႏွင့္ ေရာက္စဥ္က အ၀တ္အစား ညစ္ထပ္ထပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ ခပ္အုပ္အုပ္ ပတ္စည္းထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အိမ္သားအားလံုးတို႔မွာ ေမာင္ေသာင္းကိုသာ ၀ိုင္း၍ ဂ႐ုစိုက္ၾကေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကၽြႏု္ပ္ကို မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္ရ၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဣေျႏၵမပ်က္ ေန၏။ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္သားမ်ားက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဧည့္ခံၾကေလ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ အဘိုးၾကီးက “ဟဲ့-ေမာင္ေသာင္းတစ္ေယာက္ေကာ၊ ဒီမွာ ပညာ၀န္မ်ား လာၾကတယ္၊ စကားစျမည္ေျပာရေအာင္ လာလကြယ္” ဟု အိမ္တြင္းဆီသို႔ လွမ္း၍ ေခၚလိုက္၏။

ထိုအခါ သမီးအငယ္က “ေဖေဖ၊ ကိုကိုရယ္ ဟိုဦးေလးၾကီးအိမ္ကိုတဲ့၊ အေရးၾကီးလို႔တဲ့၊ ခုပဲ ဆင္းသြားတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကမယ္လို႔လဲ ေျပာသြားတယ္ေဖေဖ” ထိုအခါ အဘိုးၾကီးမွာ ေက်နပ္ပံုမရေခ်၊ “တယ္ခက္သကို၊ ဧည့္ေတြေစာင္ေတြေရာက္မွ ထြက္သြားရသတဲ့လား (ကၽြႏု္ပ္ဘက္သို႔လွည္၍) ေမာင္ေရ႕၊ သားတစ္ေယာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ ထားရတယ္၊ သူတို႔ေကာလိပ္ဆိုတာက အင္မတန္..” ထိုအခါ အမယ္ၾကီးက အဓိပၸာယ္ပါေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အဘိုးၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ရာ “အဲ အဲ သူတို႔ေကာလိပ္ဆိုတာက အင္မတန္ၾကီးက်ယ္ဆိုပဲ ေမာင္ရဲ႕” ဟု အစသတ္လိုက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား အဓိပၸာယ္ကို နားလည္လုိက္ပါ၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း စားေသာက္ စကားစျမည္ေျပာျပီး ျပန္ခဲ့ၾက၏။ ၎ေနာက္ အျခားႏွစ္ျမိဳ႕သံုးျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းစစ္ျပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။


***

၎ေနာက္ ငါးလေျခာက္လခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ေသာင္းကို ေမ့၍ေနေခ်ျပီ။ တစ္ေန႔၌ ထူးထူးျခားျခား စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာ၏။ စာအိတ္မွာ စာရင္းစာအုပ္ေဟာင္းတစ္ခုမွ ဆုတ္ယူအပ္ေသာ မ်ဥ္းေၾကာင္းႏွင့္ စာရြက္ကို အိမ္တြင္ ကတ္ေက်းျဖင့္ ကိုက္ညႇပ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ျဖင့္ ကပ္ထားေသာ အိမ္လုပ္စာအိတ္ျဖစ္၏။ အေပၚက လိပ္စာမွာ ေရွးလက္ေရး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း လက္ေရး႐ိုးၾကီးျဖင့္ ေသသပ္လွပစြာ ေရးထား၏။ ထူးျခားလွ၏ ဟု ေဖာက္၍ၾကည့္ရာ ေအာက္ပါစာကို ေတြ႕ရေလ၏။

“…ျမိဳ႕ေန ေမာင္ေသာင္း၏ ဖခင္က စာအားျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားပါသည္ ေမာင္ဖိုးက်ား။ ။ ေစတနာ႐ိုး႐ိုးျဖင့္ ပို႔အပ္ေသာ ေမတၱာကို ခံယူပါ၊ ေမာင့္အေၾကာင္းကို ေမာင္ေသာင္းက ဖြင့္ေျပာ၍ သိရပါျပီ၊ ဟို ထမင္းေကၽြးတဲ့ေန႕က သူ႔ဦးေလးအိမ္ကိုသြားတယ္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူး၊ ေျပးတာ၊ သူ႔ကိုယ္သူရွက္၍ ေမာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မဆိုင္၀ံ့လို႔ ေျပးျခင္းပါ၊ ေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ရၾကံဳရကတည္းက အလြန္ေနာင္တရျပီး ယခု အလြန္ေျပာင္းလဲသြားပါျပီ၊ ေမာင့္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သား အဖိုးတန္လာေလသျဖင့္ ေမာင့္အား မည္မွ် ေက်းဇူးတင္သည္ကို မေျပာတတ္သေလာက္ ရွိရပါသည္။
ေမာင္ႏွင့္မေတြ႕မီက က်ဳပ္သားျဖင့္ ပစ္ရျပီ၊ ဒီသားကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ ကယ္ဆယ္ရပါမည္လဲဟု တေၾကာင့္ၾကၾကႏွင့္ ေနရပါသည္။ ယခု ေမာင္မင္းၾကီးသား ကယ္ေပလို႔ က်ဳပ္သား ကၽြတ္ပါေလျပီ၊ အျဖစ္ကို ေျပာပါရေစဦး၊ က်ဳပ္သား ပ်က္တာဟာ သူ႔အေမ၊ အစ္မ၊ ညီမေတြေၾကာင့္ပဲ၊ ၾကည့္ပါဦးေမာင္ရယ္၊ သားက ေကာလိပ္ကေနျပီး ေငြမွာရင္ ၃၀ က်ပ္မွာရင္ အနည္းဆံုး ၄၀ က်ပ္ ေလာက္ ပို႔ၾကတယ္၊ က်ဳပ္က ပိုမပို႔ဘဲ ေလွ်ာ့ပို႔ဖို႔ေျပာရင္ သူ႔အေမက ရွင္က ဘာသိလို႔လဲတဲ့၊ ဟိုမွာ လူထဲေနရတာ၊ လူလိုေနရတာတဲ့ ေမာင္ရယ္၊ အဲဒီလို မေအလုပ္စားတဲ့လူက စ,လိုက္ရင္ပဲ အစ္မေတြ ညီမေတြက တစ္ခါတည္း ၀ိုင္းဆူၾကတာပဲ၊ က်ဳပ္ဘယ့္ႏွယ္ ႏိုင္ႏိုင္မလဲ၊ သူတို႔က ၀ိုင္းဆူေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္သလဲ သိလား၊ က်ဳပ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့၊ က်ဳပ္မွာလဲ အားကိုးနဲ႔ကလား ေမာင္ရဲ႕။ တစ္ခါကလဲ ၾကည့္ပါ့ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္ေသာင္း ေကာလိပ္ကျပန္လာလို႔ ထမင္း၀ိုင္းစားၾကေတာ့ ေမာင္ေသာင္းက ဟင္းခ်ိဳ မခ်ိဳဘူးတဲ့၊ သူတို႔ေကာလိပ္မွာ ၁၂ မ်ိဳးဆိုလာ၊ ၁၃ မ်ိဳးဆိုလား၊ အဲဒီဟင္းခ်ိဳမွ ခ်ိဳသတဲ့၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ေမာင္ေသာင္းရယ္၊ ဟင္းခ်ိဳဆိုတာဟာ ပူရင္ခ်ိဳတာေပါ့ကြဲ႕လို႔ ေျပာမိတာနဲ႔ သားကလဲ စိတ္ဆိုးျပီး ထ,သြားတယ္၊ သူ႔အေမကလဲ က်ဳပ္ကို လက္ညႇိဳးေကာက္ေကာက္ထိုးလို႔၊ ရွင့္ ကိုေအာင္ဘန္းရဲ႕တဲ့၊ ရွင္တို႔သာ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ေရကို ဆားခတ္ျပီး ခပ္ပူပူ လုပ္ေသာက္ၾက၊ က်ဳပ္သားကိုေတာ့ အတင္းမတိုက္ပါနဲ႔ ဆိုျပီး သူ႔သားကေလးကို တ႐ုတ္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ေခၚသြားျပီး အဲဟို မ်ိဳးစံု ဟင္းခ်ိဳကို ၀ယ္တိုက္သတဲ့၊ က်ဳပ္က ဟင္းခ်ိဳဟာ ပူရင္ခ်ိဳတာပဲဆိုတာ လြန္သလားေမာင္ရယ္၊ ဟုတ္ေကာ မဟုတ္ဘူးလားေမာင္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဟုတ္တာပဲ၊ အခု သူတို႔ ေခတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး” “ေမာင့္ေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ တစ္ခါကလဲ သူတို႔ ေဘာလံုး႐ိုက္ကစားတဲ့ လက္႐ိုက္တစ္ခုတဲ့ ၀ယ္လာတယ္၊ က်ဳပ္က မေနတတ္လို႔ ဘယ့္ေလာက္ေပးရသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္ပါဦးေမာင္ရယ္ ၃၅ က်ပ္တဲ့၊ ဘုရား ဘုရား၊ ကစားစရာ လက္႐ိုက္တစ္ခုကို ၃၅ က်ပ္တဲ့ေမာင္ရယ္၊ ၾကားဖူးပါစ၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္မလဲ အံ့အားသင့္ျပီး ေမာင္ေသာင္းရယ္၊ ငါ့သား ဒီေလာက္မိုက္သလားကြယ္၊ ၃၅ က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြဟာ နည္းတာမဟုတ္ပါကလား၊ ဟိုဒင္း ႏြားမတစ္ေကာင္ဖုိးေလာက္ ရွိေနပါျပီလားလို႔ ေျပာမိပါတယ္ေမာင္ရယ္၊ သူ႔အစ္မက အခန္းထဲကၾကားေတာ့ ထြက္လာျပီး ေဖေဖကလဲ ေတြ႕ကရာလိုက္ျပီး ဟန္႔ေနတာကိုး၊ စာမသင္တဲ့လူဆိုတာ ေညာင္းတယ္၊ ကိုယ္ဆန္႔လက္ဆန္႔လုပ္မွ က်န္းမာတယ္တဲ့၊ ဒီေတာ့ ကစားစရာဆိုတာ ၀ယ္ရတာပဲ ေဖေဖရဲ႕တဲ့၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ေအးလကြယ္၊ ကိုယ္ဆန္႔လက္ဆန္႔ျဖစ္ဖို႔ နင္တို႔ ၃၅ က်ပ္တန္ လက္႐ို္က္ရမွ မဟုတ္ပါဘူးဟဲ့ မယ္ခရဲ႕၊ ထုပ္ဆီးတမ္း ဖန္ခုန္တမ္း ကစားပါလားကြဲ႕၊ လမ္းေလွ်ာက္ပါလားကြဲ႕၊ ေျပးပါလားကြဲ႕၊ အပံုပါ သမီးရယ္၊ နင္တို႔ ၃၅ က်ပ္တန္ရမွ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ က်ဳပ္က ျပန္ေျပာတယ္၊ ေျပာေနရင္း သူ႔အေမ ေပါက္လာျပီး ကိုေအာင္ဘန္း ရွင္၀င္႐ႈပ္ျပန္ပလားတဲ့၊ ရွင္သာ ႏြားမတစ္ေကာင္းကို ၃၅ က်ပ္ ေပး၀ယ္ျပီး ႏို႔ညႇစ္ေရာင္းစားေပေတာ့၊ က်ဳပ္သားကေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား အဂၤလိပ္စာတတ္မို႔ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ပေစ၊ ကုန္ကုန္ ဘာျဖစ္ေသးလဲတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္လိုက္သလဲ သိရဲ႕လား၊ က်ဳပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့” “ျပီးေတာ့လဲ သူ႔သားဆီက စာေရာက္မွျဖင့္ သူ႔အေမမွာ အိမ္တကာ၊ ေစ်းဆိုင္တကာ လိုက္ျပီး ေျပာေနတာပဲ၊ သူ႔သား ဘယ္အတန္းေရာက္ျပီး၊ တစ္လတစ္လ ေငြဘယ္ေလာက္ ပို႔ရတာကလားနဲ႔ စံုပါေရာေမာင္ရယ္၊ ထမင္းစားေတာင္ လိုက္ေခၚယူရတယ္” “ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာတဲ့အခါ၊ အိမ္က အလုပ္ကေလးမ်ား ခိုင္းလိုက္လွ်င္ ေဟာ-သူ႔အေမေတြ အစ္မေတြက ေရွ႕က ကာဆီးကာဆီးႏွင့္ လာပါေရာ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ လက္အလုပ္ေတြ၊ အလုပ္ၾကမ္းေတြ မလုပ္ရဘူးတဲ့၊ ခိုင္းစရာရွိလွ်င္ သူတို႔ကိုသာ ခိုင္းပါတဲ့၊ က်ဳပ္လဲပဲ မဂၤလသုတ္၊ ပရိတ္ၾကီး၊ သဒၵါ၊ သျဂႋဳဟ္မွစ၍ ျမန္မာစာ အေတာ္အတန္ သင္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား လက္အလုပ္ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ရဘူးဆိုတာ ဘယ္စာထဲမွာမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူးေမာင္ရယ္၊ လူရဲ႕ဥာဏ္႐ိုး႐ိုးနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္လည္း မရပါဘူးေမာင္ရယ္။ တစ္ခါတုန္းကလဲ ေမာင့္ကိုျပခ်င္တယ္၊ ေမာင္ေသာင္းကို ဘူတာ႐ံုကို လုိက္ပို႔ၾကတယ္၊ လမ္းမွာ မိုးရြာထားလို႔ ရႊံ႕ဗြက္ကေလး နည္းနည္းရွိတာကို အေမႏွင့္အစ္မက ေမာင္ေသာင္းကို ေပြ႕ခ်ီျပီးေတာ့ ကူးၾကသတဲ့၊ က်ဳပ္ၾကားေတာ့ ရွက္လိုက္တာေမာင္ရယ္၊ က်ဳပ္ဘာလုပ္သလဲသိလား၊ က်ဳပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီလို ေမာင္ေသာင္း ပ်က္စီးေနတာ ေမာင္က ကူလီပံုစံႏွင့္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ေန႔ကစျပီး အတန္ေျပာင္းလြဲပါျပီ၊ အရင္က တစ္လ ၁၀၀ က်ပ္ ပို႔ရတယ္၊ အခု ၅၀ က်ပ္သာ ပို႔ရတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အေမမ်ား အစ္မမ်ားက ပိုမိုပို႔လွ်င္လဲ ေငြကို မသံုးဘဲ အိမ္ကို ျပန္ယူခဲ့တယ္၊ ယူခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔အေမႏွင့္ အစ္မတို႔ကို အျပစ္လဲတင္၊ တရားလဲေဟာ၊ လားလား၊ သူတို႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားက ေျပာေတာ့ တုတ္တုတ္မလႈပ္ဘူး၊ ျငိမ္ေနၾကတာေပါ့၊ က်ဳပ္က တစ္ေထာင့္က ျပံဳးျပံဳးျပီး နားေထာင္ေနလိုက္တာေပါ့၊ အင္း သူတို႔ေတာ့ ငါ့၀ဋ္လည္တာပဲလို႔ က်ိတ္ျပီး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့ ေမာင္ရဲ႕။ အိမ္မွာ လုပ္စရာကိုင္စရာရွိလွ်င္လဲ အခိုင္းကို ေစာင့္မေနဘူး၊ သူ႔ဟာသူ ေကာက္လုပ္တာပဲ၊ တံျမက္စည္းလွည္း ေရခပ္ကစျပီး အကုန္လုပ္တာပဲ၊ ရထားတို႔ သေဘၤာတို႔မွာလဲ တတိယတန္းက ပိုမစီးဘူး၊ ဖိနပ္မ်ားလဲ ငါးက်ပ္တန္ ေျခာက္က်ပ္တန္က ပိုမစီးဘူး၊ အမ်ားအာျဖင့္ေတာ့ ခံုဖိနပ္တို႔ ပိန္းတန္းတို႔ကို စီးတာမ်ားပါတယ္။ က်ဳပ္သည္ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ သီလ အျမဲေစာင့္ေရွာက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ားစြာ ျပဳက်င့္ပါသည္၊ ျပဳအပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလံုးစံု၏ အဖို႔ကို ခံယူပါ၊ ညအခါ ေမတၱာပို႔လွ်င္ တရားက်မ္းဂန္အရ အဟံ အေ၀ေရာ ေဟာမိဟု မိမိကိုယ္ကို ေရွးဦးစြာ ေမတၱာပို႔ျပီးေနာက္ ေမာင္၏နာမည္ကို တပ္၍ ေမတၱာပို႔ပါသည္၊ ျပီးမွ သားမယား၊ အိမ္သူအိမ္သား စသည္ျဖင့္ အမ်ားအတြက္ ေမတၱာပို႔ပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ေလးနက္ေသာ ေမတၱာ ႐ိုး႐ိုးၾကီးကို ခံယူပါေလ၊ ေမာင္၏ေက်းဇူး ၾကီးလွပါ၏”

“ေၾသာ္ ေကာင္းစြ၊ ေကာင္းစြ၊ ခ်မ္းသာစြ၊ ခ်မ္းသာစြ၊ ငါသည္ အမွတ္မထင္ ျပဳအပ္ေသာ အမႈတစ္ခုသည္ အလြန္တာသြားေလစြတကား” ဟု ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျမည္က်ဴးမိ၏။

***

ဤသို႔ ေကာင္းမႈတစ္ခု၏ အရသာကို ခံစားေန၍ ေလးငါးရက္ေျမာက္ေသာ တစ္ေန႔နံနက္၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ အိမ္ျပတင္းေပါက္မွ ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ငွက္ေပ်ာခိုင္တစ္ခုိင္ကို ထမ္းကာ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အနီးသို႔ေရာက္ေသာ္ အျခားသူမဟုတ္ ေမာင္ေသာင္းပင္ျဖစ္ေနေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကပင္ ဆီး၍- “အလို ေမာင္ေသာင္းပါကလား၊ ဘယ့္ႏွယ္ေမာင္ရယ္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးကို တပင္တပန္းၾကီး ထမ္းလာရသလဲ၊ လန္ခ်ားနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ကူလီနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လာေရာေပါ့”

“ကိစၥမရွိပါဘူးဦးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု ကူလီကို တယ္မသံုးေတာ့ပါဘူး” ဟု ျပံဳး၍ ေျပာ၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ယခင္ကအေၾကာင္းကို သတိရသည္ႏွင့္ “ေအး-ဒါလဲ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ႏို႔ေပမဲ့ ကာလဌာန ၾကည့္လုပ္ရပါတယ္၊ ကိုယ္တိုင္ျပဳအပ္တဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ ကူလီလိုတဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ ေနရာတကာတိုင္းကို မဆိုလိုပါဘူး၊ ခုေနရာမ်ိဳးေတာ့ ကူလီငွားေကာင္းပါတယ္ကြဲ႔”

“ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ရေအာင္ လာပါတယ္”

“မင္း ေတာင္းပန္စရာ မလုိဘူး၊ ငါ့မွာ ကူလီခရျပီ၊ ရသင့္သည္ထက္ေတာင္ အမ်ားၾကီးပိုရတယ္၊ ေရာ့ ေဟာဒီမွာၾကည့္စမ္း” ဆုိ၍ သူ႔ဖခင္ထံမွ စာကို ထုတ္ျပလိုက္၏။

စာကိုဆံုးေအာင္ဖတ္ျပီးေနာက္ အတန္ၾကာေတြ၍ေန၏။ အမွန္မုခ် ထူးျခားမြန္ျမတ္လွေသာ အရသာကို ခံစားေနသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သိ၏။ ထုိသူငယ္၏ ႏွလံုး၌ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ တဖြားဖြားျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သိ၏။

ထိုသည့္ေနာက္ အလာပ သလႅာပ စကားေျပာၾက၍ “ကိုင္း ေမာင္၊ ေမာင္လဲ ေက်ာင္းတက္ရဦးမယ္ ျပန္ေပေတာ့၊ အခ်ိန္လဲ နည္းနည္းသာရွိတယ္၊ ခရီးကလဲ အတန္ေ၀းတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုေနရာ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ျမင္းရထားကေလးေတာင္ မကဘူး၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ပဲ သြားရလိမ့္မယ္” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ဆို၍ ထိုသူငယ္က ျငင္းဆန္ေနစဥ္ တြန္းတြန္းပို႔ပို႔ႏွင့္ ကားတြင္းသို႔ထည့္ကာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားေစလိုက္ပါသတည္း။

~~~~~
ဦးဖိုးက်ား

ဦးဖိုးက်ား၏ ကိုယ္ေတြ႕၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ
Ref:http://www.planet.com.mm/book/story.cfm?id=112

F# Programming Language

Guitar Chord မဟုတ္ပါ။ မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္က ေတာ့ F# ဆိုတဲ့ Language အသစ္ထြက္ေတာ့မယ္။ နည္းပညာေတြေနာက္လိုက္ရင္းနဲ႔ ေမာပန္းေနၿပီလား။ ပ်င္းေနရင္ ဖတ္ၾကည့္ စမ္းၾကည့္ ၾကေပါ့။

Combining the efficiency, scripting, strong typing and productivity of ML with the stability, libraries, cross-language working and tools of .NET.

F# is a programming language that provides the much sought-after combination of type safety, performance and scripting, with all the advantages of running on a high-quality, well-supported modern runtime system. F# gives you a combination of

• interactive scripting like Python,
• the foundations for an interactive data visualization environment like MATLAB,
• the strong type inference and safety of ML,
• a cross-compiling compatible core shared with the popular OCaml language,
• a performance profile like that of C#,
• easy access to the entire range of powerful .NET libraries and database tools,
• a foundational simplicity with similar roots to Scheme,
• the option of a top-rate Visual Studio integration,
• the experience of a first-class team of language researchers with a track record of delivering high-quality implementations,
• the speed of native code execution on the concurrent, portable, and distributed .NET Framework.

    The only language to provide a combination like this is F# (pronounced FSharp) - a scripted/functional/imperative/object-oriented programming language that is a fantastic basis for many practical scientific, engineering and web-based programming tasks.
    F# is a pragmatically-oriented variant of ML that shares a core language with OCaml. F# programs run on top of the .NET Framework. Unlike other scripting languages it executes at or near the speed of C# and C++, making use of the performance that comes through strong typing. Unlike many statically-typed languages it also supports many dynamic language techniques, such as property discovery and reflection where needed. F# includes extensions for working across languages and for object-oriented programming, and it works seamlessly with other .NET programming languages and tools.
    For further information, read about F# in more detail, download the F# distribution, read the getting started pages (a guide to installation and running your first program), go to the F# Manual, and learn about the growing F# Community. A short FAQ is also included on this site.

Some Starting points
About F# and comparison with OCaml, talks, performance and the FAQ.
Getting started is a guide to installation and running your first program.
The F# Downloads page contains release and download information for the Microsoft Research implementation of F#.
The F# Manual focuses on F#-specific features.
The F# Community page lists key F# sites and projects.

တိမ္ေတြလို (မို႔မို႔)

ကိုယ္ဟာတိမ္ေတြလိုပဲ လြင့္ေတာ့မလို႔ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ မေသခ်ာေတာ့ဘူးေပါ့ ကိုယ္တေယာက္တည္း မင္းနဲ႔ေ၀းတဲ့အခါ အားလံုးရက္စက္စြာ တစ္ခါတရံေႏြဟာ ပိုမိုပူျပင္းသြားခဲ့သလိုပဲ အျပင္မွာရြာေနတဲ့မိုးပိုၿပီး သဲေတာ့မလိုပဲ အေျခအေနေတြ ပိုျပင္းထန္ဆိုးရြားလို႔ေနခဲ့... ရက္စက္တဲ့ႏွစ္လအခ်ိန္ေတြရယ္ တစ္စစပိုေ၀းကြာအခ်စ္ဆံုးနဲ႔ ႏွလံုးသားမွာေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ ႏူးညံ့စြာခံစားရင္း ေၾကကြဲ ကိုယ္ေၾကကြဲ...ရက္စက္တဲ့ႏွစ္လအခ်ိန္ေတြရယ္ တစ္စစပိုေ၀းကြာအခ်စ္ဆံုးနဲ႔ ႏွလံုးသားမွာေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ ႏူးညံ့စြာခံစားရင္း ကြဲေၾကခဲ့...

New AJAX Yahoo Mail (Beta) - Very Cool Features

http://advision.webevents.yahoo.com/mailbeta/

Photo Gallery for ASP.NET 1.1

PhotoGallery Open Source ေတြရွာေတြ႔ထားသမွ်ထဲမွာ ဒီ ASP.NET Photo Gallery ကအေကာင္းဆံုး အသန္႔ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ၿငိမ္ေနတာပဲ၊ beta version ေပမယ့္ bug လံုးလံုးကင္းသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ Source Code ကိုလည္း ေပးထားေသးတယ္။ ေလ့လာလို႔ရတယ္ ေအာက္မွာ နဲနဲ ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ Download လုပ္ၾကည့္ပါ၊ စမ္းၾကည့္ၾကပါ။ Front-End နမူနာက ဒီမွာ http://www.jasongaylord.com/photos/

The first release of the Photo Gallery module for ASP.NET 1.1 has been posted. It is a modified port of the photo gallery module that the ASP.NET
2.0 team wrote for the Personal Starter Kit. If you make any
modifications to this download, please post your modifications to
Source Control or the Message Board.
A working example of the PhotoGallery module can be found at www.jasongaylord.com. However, I've made some additional modifications to this site that I will be posting soon.
You may find out more information about the project at http://www.jasongaylord.com/projects/photogallery.aspx

ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံလွပသည္

    ေဒါသထြက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အေၾကာင္းအကိ်ဳးကို ခြဲျခားမသိႏိုင္ဘူး။ အမွန္တရားကိုလည္း မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ရုပ္ကိုလည္း အိုေစတယ္။ နာမ္ကိုလည္း အိုေစတယ္။ ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ရုပ္ဆိုးတတ္တယ္။
    သည္းခံျခင္းဟာ ျမတ္ေသာအက်င့္ရယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတယ္၊ ခႏၱီတစ္လံုး လက္ကိုင္သံုးရင္ အစစ အရာရာကို အဆင္ေျပေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ "ဘယ္အာရုံနဲ႔ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ငါ အစစ သည္းခံမယ္" စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္လို႔ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္နားလည္သလို ဆင္ျခင္တတ္သလို ဆင္ျခင္လို႔လည္း ရပါတယ္။
    ေမတၱာပြားမယ့္သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ပယ္ရမယ့္တရားက ေဒါသပါတဲ့၊ ယူရမယ့္တရားက ခႏၱီပါတဲ့။ ေဒါသဆုိတာ ေလာကီရႈ႔ေဒါင့္ကၾကည့္ၾကည့္၊ ေလာကုတၱရာရႈ႔ေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္ ေကာင္းကုိမေကာင္းတာပါ။
  သုဘလုလင္က ျမတ္စြာဘုရားကို ေမးတဲ့ေမးခြန္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုေမးလဲ ဆိုေတာ့ "ျမတ္စြာဘုရား တခိ်ဳ႔ ေယာက်ာၤးေတြ မိန္းမေတြ က်ေတာ့ရုပ္ဆိုးပါတယ္၊ တခ်ိဳ႔ ေယာက်ာၤးေတြ မိန္းမေတြက်ေတာ့ ရုပ္လွပါတယ္၊ အဲဒါဘာေၾကာင့္ပါလဲဘုရားတဲ့"။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက "သုဘလုလင္ ေဒါသႀကီးတဲ့သူဟာ ေနာင္ဘ၀မွာ ရုပ္ဆိုးရၿပီး၊ သည္းခံတဲ့သူကေတာ့ ရုပ္လွရပါတယ္" လို႔ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
        ဒါကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ေဒါသမီးလွ်ံ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံလွပသည္" လို႔ လကၤာစီထားပါတယ္။
  ေနာင္ဘ၀ကို အသာထား ဒီဘ၀မွာတင္ ေဒါသႀကီးတဲ့သူကို ျမင္ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အေျခအေနအရ ဆက္ဆံေနရေပမယ့္ ေဒါသႀကီးသူကို ဘယ္သူမွ မဆက္ဆံခ်င္ၾကပါဘူး။ မ်က္ေမွာက္လက္ေတြ႔ဘ၀ ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒါသရဲ႔ အျပစ္ကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ရပါမယ္။
    ဆင္ျခင္တယ္ဆိုတာ ႏႈတ္ကဆိုရံုေလး ႏွလံုးသြင္းရံုေလး မဟုတ္ဘဲ သေဘာသဘာ၀အထိ ႏွလံုးသားထဲအထိ အသိထဲအထိ ဆိုက္ေရာက္သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ဆင္ျခင္ရပါတယ္။ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ပဲ ေဒါသရဲ႔ အကိ်ဳးအျပစ္တို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒါသေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ေဒါသထြက္စဥ္ ကာလတုန္းက ဆိုးက်ိဳးေတြကို အာရံုျပဳၿပီး ဆင္ျခင္လို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- မိတ္ပ်က္သြားတာေတြ၊ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
    သည္းခံတာလည္း ဒီအတိုင္း ပါပဲ။ သည္းခံမႈရဲ႔ ရလဒ္ကို အသြင္အျပင္ထက္ အႏွစ္သာရအပိုင္းအထိ လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ပဲ သည္းခံတတ္တဲ့ အက်င့္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ၏ ေမတၱာအေတြးမ်ား

Crazy Multi-Input Touch Screen

ထူးဆန္းပါေပ့

အက်ယ္ကို မူရင္းကိုေဇာ္မိုးေအာင္ ဘေလာ့တြင္ရႈ : http://zawmoeaung.blogspot.com/2006/09/blog-post_115873604744626661.html

PHP Photo Album

Download လုပ္ရန္မလို၊ Source Code ျပင္ရန္မလို ပဲ FTP server, Login name, Password ရုိက္ထည့္ယံုျဖင့္ Website တစ္ခုမွာ ေကာင္းမြန္လွပေသာ PhotoGallery တစ္ခုကို Online Installation လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ Open Source Software ျဖစ္ပါတယ္။ Web Server ကေတာ့ PHP enable ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီမွာ http://www.phpalbum.net/installer လုပ္လို႔ရတယ္။ သိပ္လြယ္တယ္။

phpAlbum.net Installer v1.0
Please enter following data:
FTP-Server
Login
Password

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု သားေရႊဥ

ကစားကြင္းနဲ႕ ေတာအုပ္

ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ “ကေလးဘဝဆုိတာ လူ႕တသက္သာရဲ႕ အခ်ိဳၿမိန္ဆုံး ေန႕ရက္ေတြ” တဲ့။ ဒီစကားဟာ ၁၉၆၀ အလြန္ႏွစ္ေတြေလာက္ကဆုိရင္ေတာ့ အျပည့္အဝ မွန္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႕ကာလမွာေတာ့ တကယ္မွန္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ အသက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ဆုိရင္ပဲ အေမ့ရင္ခြင္ထဲကေန မူႀကိဳေရာက္ေနရၿပီ။ ၅ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ရင္ က်က္စရာစာေတြ တပုံတပင္။ ၇ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ဴရွင္ေျပးရျပန္ေရာ၊ ဒီအထဲ တီဗြီက ၾကည့္လုိက္ခ်င္၊ ဂိမ္းက ကစားခ်င္။ ၿပီးေတာ့ အၿပိဳင္အဆုိင္ေခတ္ႀကီး။ တေယာက္တေယာက္ ႏွာတဖ်ားသာလုိ႕ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကမၻာနဲ႕ ခ်ီၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ၾကရတာကလား။ ဒီေတာ့ ကစားကြင္းမဟုတ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ရင္ ေတာအုပ္ႀကီးျဖစ္မွာပဲ။ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ၊ ေခ်ာက္ေတြ၊ ကမ္းပါးေတြ၊ သားရဲတိရစာၥန္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ အေျပးၿပိဳင္ေနၾကရတာပါ။ ဒီေတာအုပ္ႀကီးထဲက အသံေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဒီေန႕ကေလးေတြရဲ႕ ေဝဒနာကုိ စာနာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

“စိတ္ညစ္လုိက္တာ၊ အိမ္စာေတြလည္း မၿပီးေသးဘူး။ ဟင္ နက္ျဖန္ဆုိ လပတ္ပါလား။ ဘာစာမွလည္း မရေသးဘူး။ ဒုကၡပါပဲ။ ေဟာေတာ္ ကုိးနာရီေတာင္ထုိးၿပီး အေမေရ ထမင္းစားမယ္”

“ဟြန္း ဒီေကာင့္အိမ္က ဗီစီဒီ ဝယ္ၿပီးၿပီတဲ့။ ဘုိးေတာ္ကလည္း ဝယ္ေပးမယ္ဆုိ ခုထိ ဝယ္မေပးေသးဘူး။ ေဟာဗ်ာ ေက်ာင္းခ်ိန္က နီးလွၿပီ။ ပ်င္းလုိက္တာ။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဟုိေကာင္ ငၾကြားရဲ႔ၾကြားလုံးေတြ ၾကားရဦးမွာ။ ခုေန ကမၻာပ်က္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဟုိ ဥကၺာပ်ံႀကီးကလည္း ဘာေၾကာင့္ ဝင္မတုိက္တာတုန္း”

“သူတုိ႕ ဝုိင္းက ဆရာေတြက အပ်ံစားတဲ့။ တုိ႕ဆရာေတြကေတာ့ တယ္မနိပ္လွပါဘူး။ မနိပ္ဆုိ အေမတုိ႕က ေစ်းခ်ိဳတဲ့ဝုိင္းမွာ ထားတာကုိး။ ငါကုိက ကံဆုိးပါတယ္ေလ။ ဟုိမိန္းမဆုိရင္ ရယ္ဒီမိတ္ ခါးကမခ်ဘူး။ ငါ့ျဖင့္ တခါလာလည္း ပုံပုံစတုိးက တီးရွပ္ ...။ အင္း ... ဘုရားရွိခုိးဦးမွ ေနာက္ဘဝက်ရင္ သူေဌးသမီးျဖစ္ပါရေစ အရွင္ဘုရား ...”

“မင္း သိပ္ရက္စက္တယ္ကြာ၊ ေအးေလ ... ငါ့မွာမွ စီးေတာ္ယာဥ္မွ မရွိတာ။ ဘတ္(စ္)ကား တုိးေဝွ႕စီးရတဲ့ ေကာင္ကုိ၊ အက္စ္အီးေပၚက ဘယ္ၾကည္ပါ့မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဟုိေမာင္က ‘အမ္စီ’၊ ငါက ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက် ပညာနဲ႕ေငြ ေရာႏုိင္ရင္ ခ်စ္ၿပီ ခ်စ္ၿပီ၊ မေရာႏုိင္ရင္ မခ်စ္ၿပီ မခ်စ္ၿပီ ထြီ ထြီ ... ထြီ အခ်စ္စစ္မမည္”

ဒီလုိ ‘ဆူးေတာင္’ေတြ ေပါက္ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႕ လူႀကီးဘဝကုိ တက္လွမ္းၾကမွာတဲ့လဲ။ သူတုိ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနမလဲ၊ သူတုိ႕အက်င့္ေတြမွာ ဘာေတြ ေဖာ္ျပေနမယ္။

အရႈံးဘြတ္ကင္
ေဟာဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေတြ႕ရမ်ားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြကုိ စဥ္းစားရသမွ် ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမွာ ဒီလုိအက်င့္ေတြထဲက ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္မ်ား ရွိေနၿပီလဲ။ အကုန္လုံးပဲလား။
(၁) တရားခံရွာ (React)

စစ္ေအးေခတ္က ေရပန္းစားဖူးတဲ့ အေပါစားျပက္လုံး တခုရွိတယ္။ လူငယ္တေယာက္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း မေတာ္တဆ ခလုတ္တုိက္မိတယ္တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အခုလုိ တု႕ံျပန္လုိက္တယ္။ “ဒါ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္ေၾကာင့္ပဲ”။ အလုိမက်စရာ တခုခု၊ အခက္အခဲ တခုခု၊ ျပသနာတခုခုျဖစ္ၿပီ ဆုိတာနဲ႕ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ တရားခံတေယာက္ေယာက္ကုိ ဆုိင္ဆုိင္- မဆုိင္ဆုိင္ အျမန္ဆုံးရွာလုိက္တဲ့ အက်င့္ပါ။

(၂) ေျခဦးတည့္ရာ (Begin with No End in Mind)

ကုိယ္ ဘာဝါသနာပါလဲ၊ ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမးၾကည့္။ သူမ်ားေျပာတာေတြ နားမေယာင္နဲ႕။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရိုးရိုးသားသား ဆန္းစစ္လုိက္ရင္ ဘာတခုမွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ဝါသနာမပါတာက မ်ားပါတယ္။ နက္ျဖန္ဆုိတာ မေတြးဘူး။ ဒီေန႕ဆုိတဲ့ အခုိက္အတန္႕ေလးမွာပဲ ေနတယ္။ စားၿပီး အိပ္ေန ဘိကၡေဝ၊ ေသရင္ ပက္လက္ နတ္ျပည္တက္ ...။ သိပ္နိပ္ ...။

(၃) ႀကံဳသလုိ က်ပန္း (Put First Thing Last)

စာက်က္မလုိ႕ စားပြဲထုိင္လုိက္တယ္။ တီဗီက ဇာတ္ကားေကာင္းတာနဲ႕ စားပြဲကထ တီဗီေရွ႕ေရာက္။ ဒီေန႕အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္မယ္၊ စိတ္ကူးေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းက လာေခၚ၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေနကုန္ထုိင္။ ကာယေလ့က်င့္ခန္း လုပ္လုိက္ဦးမယ္၊ အက်ႈလည္း ခၽြတ္လိုက္ေရာ တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာၿပီ။ “ဟဲလို အမိန္႕ရွိပါခင္ဗ်ား”၊ “အုိ ဆြီတြီလား အုိေက” ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္။ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလဲ၊ ဘာကုိ အရင္စလုပ္မလဲ၊ မစဥ္းစားဖူးပါဘူး။ ႀကံဳသလုိ က်ပန္းပဲ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္။

(၄) သူေသ ကုိယ္ရွင္ (Think-Win-Lose)

‘ငါ့ကုိ ဒီလုိေက်ာလုိ႕ ဘယ္ရမလဲ’၊ ‘စဥ္းစားစမ္း ဒီေကာင့္ကုိ ဘယ္လုိေဆာ္ပစ္ရမလဲ’။ ‘ေကသရာဇာဆုိတာ တေကာင္တည္းကြ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္ အျဖစ္မခံဘူးကြ’။ ကုိယ္နဲ႕ စာၿပိဳင္ဘက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရည္းစားလုဘက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တခုခု အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတဲ့ လူတုိင္းအေပၚ ထားေလ့ရွိတဲ့ သေဘာထားပါ။ ႏုိင္ရင္ႏုိင္၊ မႏုိင္ရင္ ေျခကန္႕လန္႕ ထုိးလုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အက်င့္ပါ။ ‘အခ်စ္နဲ႕ စစ္မွာ မတရားဘူးဆုိတာ မရွိ’လုိ႕ ဆုိေပမယ့္ အရာရာ ဒီအတုိင္းပဲ က်င့္သုံးပါတယ္။

(၅) မင္းမေျပာနဲ႕၊ ငါေျပာမယ္ (Seek First to Talk, Then Pretend to Listen)

လူမွာ ပါးစပ္ေရာ၊ နားေရာ ပါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ နားကုိေမ့ေနၾကတယ္။ ပါးစပ္ကုိပဲ စိတ္ေစရာ ခုိင္းတတ္ၾကတယ္။ လူတေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၿပီဆုိတာနဲ႕ စကားေတြ တရစပ္ေျပာေတာ့တယ္။ မလြဲသာလုိ႕ နားေထာင္ရၿပီဆုိရင္လဲ နားေထာင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ကုိယ္ေျပာရမယ့္ စကားေတြကုိသာ ေတြးေနတတ္တယ္။ သူမ်ား အာလူးဖုတ္တာ ဘာလုိ႕ နားေထာင္မွာလဲဗ်ာ။ ပ်င္းစရာ ေကာင္းမွေကာင္း။ ကုိယ္တုိင္ မိန္႕ခြန္းေခၽြရတာကမွ အရသာ။

(၆) တကုိယ္ေတာ္ရိန္းဂ်ား (Don’t Cooperate)

ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လုိ႕ ဒင္းတုိ႕နဲ႕ ပူးေပါင္းရမွာလဲ။ ငါ့ဆီက အရည္အခ်င္းေတြကုိ အသုံးခ်ခ်င္လုိ႕ စကားလုံးလွလွေလးေတြနဲ႕ လာေရာေနတာ။ ဘာပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေရးလဲ၊ သြားစမ္းပါ။ ကုိယ့္ျမင္း ကုိယ့္စုိင္း၊ စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္။ ကုိယ့္ေလွ ကုိယ္ထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္။ ဒင္းတုိ႕နဲ႕ ဘာဆုိင္လဲ ...။

(၇) ပုေရာဟိတ္စတုိင္ (Wear Yourself Out)

မျပည့္တဲ့အုိးသာ ေဘာင္ဘင္ခတ္ၿမဲပါ။ ငါက ေရျပည့္အုိးပဲ ဘာမွ ထပ္ျဖည့္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာ အမွန္တရားရွိၿပီးၿပီ။ ေနာက္ထပ္ အမွန္ရစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းတာေတြ။

ဒီအက်င့္ေတြဟာ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား၊ သူငယ္ခ်င္းတို႕ ကုိယ္တုိင္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ‘ေရွာင္ကုိေဗး’ရဲ႕ အလုိအရေတာ့ ဒါေတြဟာ က်ဆုံးခန္းအတြက္ ရံုဝင္လက္မွတ္ေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ မင္းမွာ ဒီအက်င့္ေတြ ရွိေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ က်ဆုံးဖုိ႕အတြက္ ‘ဘြတ္ကင္’ လုပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိရေတာ့မွာေပါ့။

ဘဝသစ္ပင္
အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ‘အရႈံးဘြတ္ကင္’ ေတြကုိ ေျပာင္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾက ရေအာင္။ ေဟာဒီလုိ အက်င့္ခုႏွစ္မ်ိဳး ရလာပါလိမ့္မယ္။
၁။ တာဝန္ယူစိတ္ (Be Proactive)

ျပသနာတခုခု ရွိလာရင္ ‘ငါ ဘာမွားေနလဲ’ ဆုိတာက စ, စဥ္းစားပါတယ္။ ၿပီးမွ က်န္တာေတြကို ျဖန္႕ေတြးတယ္။ ‘ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ လြတ္ေစ၊ သူမ်ားကုိေတာ့ တရားခံ’ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တာဝန္ယူတဲ့စိတ္ပါ။

၂။ ပစ္ကြင္းတုိ ခ်ိန္ပစ္ (Begin with the End of Mind)

ငါ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ ဘာလဲဆုိတာကုိ ပထမဆုံး ပုိင္းျဖတ္တယ္။ ‘မစ္ရွင္’ (Mission) စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ အေရးႀကီးတာ အရင္လုပ္ (Put First Thing First)
ႀကံဳသလုိ က်ပန္းမလုပ္ဘူး။ အစီအစဥ္ရွိရွိနဲ႕ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္တယ္။
၄။ သူမနာ၊ ကုိယ္မနာဆက္ဆံေရး (Think Win-Win)
ကုိယ္ႏုိင္ေစ၊ သူရႈံးေစ သေဘာမထားပါ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိေစမယ့္ ‘ၾကားအေျဖ’ကုိ ႏွလုံးသြင္းပါတယ္။
၅။ နားလည္မႈရွိ (Seek First to Understand, Then to be understood)
ပထမဆုံး သူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ကုိယ့္ကုိလည္း သူမ်ားက နားလည္ေအာင္ တံခါးဖြင့္ထားတယ္။
၆။ လက္တြဲႀကိဳးပမ္း (Synergize)
ငါတေကာ မလုပ္ဘူး။ အမ်ားနဲ႕လက္တြဲ ႀကိဳးပမ္းႏုိင္ဖုိ႕ အားထုတ္တယ္။
၇။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္သ (Sharpen the Saw)

စိတ္တံခါးကုိ ပိတ္မထားဘူး။ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္ေတြအတြက္ အၿမဲ တံခါးဖြင့္ထားတယ္။ ကုိယ့္အသိ၊ ကုိယ့္အက်င့္ကုိ အၿမဲခၽြန္ျမေနေစဖုိ႕ မျပတ္ ‘သ’ ေနပါတယ္။

ဒီအက်င့္ေတြ မင္းမွာ ရွိေနၿပီဆုိရင္ ဘဝတုိက္ပဲြမွာ ေအာင္ပဲြအလီလီရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြဟာ ဘဝေအာင္ပဲြအတြက္ အာမခံ ကတ္ျပားေတြလုိ႕ ဆုိႏုိင္ေလာက္ပါတယ္။

ဒီအက်င့္ ခုႏွစ္ခ်က္ကုိ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ရုပ္ပုံေလးနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ၾကဦးစုိ႕။ ပထမ ၃ ခ်က္က ကုိယ့္ရဲ႕ အတြင္းအဇ်တၩကုိ ေအာင္ႏုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးပမ္းရတာပါ။ Private Victory ပါ။ ‘အတြင္း ေအာင္ျခင္း’ေပါ့။ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ႕ အျမစ္နဲ႕ တူပါတယ္။ အျမစ္အားေကာင္းရင္ ဒီသစ္ပင္ႀကီး လဲမွာၿပိဳမွာ မပူရေတာ့ဘူးေပါ့။ စတုတၳကေန ဆဌမထိ အက်င့္ ၃ မ်ိဳးကေတာ့ ပင္စည္နဲ႕တူတယ္။ ေလဒဏ္၊ မုိးဒဏ္၊ မုန္တုိင္းဒဏ္ ခံႏုိင္ဖုိ႕ ပင္စည္သန္စြမ္းဖုိ႕လည္း လုိတယ္ေလ။ လူအမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံတဲ့ အပုိင္းမွာ ေအာင္ပြဲဆင္ႏုိင္ဖုိ႕ပါ။ Public Victory ေပါ့။ ‘အျပင္ ေအာင္ျခင္း’လုိ႕ မွတ္ၾကမယ္။

ေနာက္ဆုံးအက်င့္ကေတာ့ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေပါ့။ ေနေရာင္နဲ႕ တုိက္ရိုက္ထိေတြ႕ၿပီး အာဟာရခ်က္သလုိ ကုိယ့္အသိ၊ ကုိယ့္အက်င့္စရိုက္ကုိ အၿမဲခၽြန္ျမေနေစဖုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္သရတာေပါ့။ Self Renewal လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ‘အထြတ္တင္’ တာေပါ့။
ဒီသုံးပုိင္းလုံးသာ စိတ္ခ်ရရင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဘဝသစ္ပင္ႀကီးဟာ အၿမဲစိမ္းေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အက်င့္နဲ႕စရိုက္

အက်င့္ဆုိတာ စိတ္မွတ္က မသိလုိက္ဘဲ ထပ္တလဲလဲ လုပ္ေနမိတာမ်ိဳးေတြပါ။ အက်င့္ပါသြားရာကေန ေနာက္ဆုံး စရိုက္ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာကုိ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္မွာ ခုလုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕မူရင္းအရသာ မပ်က္ေအာင္ အဂၤလိပ္လုိပါ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

We first make
Our habits,
Then our habits
Make us.
အစကေတာ့
ငါတုိ႕က အက်င့္ေတြ လုပ္
ေနာက္ေတာ့
အက်င့္ေတြက တုိ႕ကုိ ျပန္လုပ္

‘အက်င့္’ တခုရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ဟာ ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆုိတာ ဆင္ျခင္ႏုိင္ေအာင္ စာေရးဆရာႀကီး ‘ဆင္ျမဴရယ္ စမုိင္း’ရဲ႕ ေဟာဒီကဗ်ာ ေလးကုိလည္း ဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါဦး။

Sow a thought, and your reap an act;
Sow an act, and you reap a habit;
Sow a habit, and you reap a character;
Sow a character, and you reap a destiny.
အေတြးတခု စုိက္၊ ေျခလွမ္းတလွမ္း ရိတ္
ေျခလွမ္းတလွမ္း စုိက္၊ အက်င့္တခု ရိတ္
အက်င့္တခု စုိက္၊ စရိုက္တခု ရိတ္
စရိုက္တခု စုိက္၊ ကံၾကမၼာတခု ရိတ္ ...။

STEPHEN R. COVEY ၏ The 7 Habits of Highly Effective Teens ကို မွီးၿပီး ဘာသာျပန္ထားေသာ ေက်ာ္၀င္း၏ "ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု သားေရႊဥ" စာအုပ္ထဲမွ နိဒါန္းကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။
Ref:http://www.myanmarisp.com/articles/art0021

December - IC

ဟိုးအေ၀းကႏွင္းေတြက်ဆင္းဆဲ.. ဒီအခ်ိန္ေတြဆိုရင္သူေရာက္လာ.. ေမ့မရတဲ့အတိတ္ရယ္ရနံ႔မ်ားနဲ႔ သူဟာျပန္လာၿမဲပဲ... အိုး ဒီဇင္ဘာ ကိုယ့္ရင္ခြင္မွာ အခ်စ္ရယ္ ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲက် သိပ္သတိရ... မင္းဘယ္ဆီမွာ မင္းျပန္လာပါ အခုေတာ့အလြမ္းေတြ တဖြဲဖြဲက် သိပ္သတိရ... ဟိုးအေ၀းကႏွင္းေတြ အရင္အတိုင္းပဲ ငါအေတြးထဲရိုက္ခတ္ဆဲ... မင္းႏႈတ္ခမ္းကအနမ္းေတြ ပြင့္ဖူးတဲ့ ေဆာင္းမနက္တို႔ေရာက္ရွိၿပီ... အိုး ဒီဇင္ဘာ ကိုယ့္ရင္ခြင္မွာ အခ်စ္ရယ္ ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲက် သိပ္သတိရ... မင္းဘယ္ဆီမွာ မင္းျပန္လာပါ အခုေတာ့အလြမ္းေတြ တဖြဲဖြဲက် သိပ္သတိရ... ဒီဇင္ဘာမွာ ဟိုတစ္ခိ်န္က မိန္းကေလးရယ္... တို႔အနမ္းမ်ားစြာ အျပာေရာင္ႏွင္းမ်ားၾကား... တမ္းတမိတယ္ ဟိုတစ္ခ်ိန္ကေဆာင္းညေတြ အတိတ္ႏွင္းမ်ားဟာ တေစၧလိုေျခာက္လွန္႔လို႔...

ေက်ာက္ဆည္ မွ ဆင္အက

Get this video and more at MySpace.com

ႀကိဳက္တတ္ရင္ အင္မတန္ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တံုးကဆို ႀကိဳက္လို႔ ဆင္ကေတြေတြ႔ရင္ လိုက္လိုက္ၾကည့္ ေနၾကျဖစ္ ပါတယ္။ ဆင္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာက္ဆည္ကဆင္က ဟာ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ဥပမာ ကိုႀကီးေက်ာ္ သီခ်င္းနဲ႔ နတ္ဒိုးသံ နဲ႔ ကၿပီဆိုရင္ ဆင္ႀကီးကပါ အရက္မူးေနသလို ကုိယ္လံုးႀကီး ယိမ္းထိုးၿပီးကတာ။ နဂါးနီလို "ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္.." ဆိုသလို ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ တီးလုံးနဲ႔ဆို ဆင္ႀကီးကပါ တကိုယ္လံုး ျမဴးၾကြ ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြရြရြေလး ကတာ။ မမပုသိမ္သူ လိုသီခ်င္းနဲ႔ကရင္ ပတတ္ရပ္ၿပီး ပုသိမ္ထီးေလး ေဆာင္းၿပီးကတယ္။ အင္မတန္ ေတာ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေလ့က်င့္ထားရတာ။ ဆက္တိုက္ကရင္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔လူလဲလဲၿပီးကရတယ္။ ကၿပီးထြက္ထြက္လာရင္ ေခၽြးေတြရြဲေနတယ္။ တခ်ိဳ႔ နာမည္ႀကီးဆင္ေတြဆိုရင္ ပုလင္းေတြစီၿပီးေထာင္ ၿပီး အေပၚဆံုးက ပုလင္းေလးေပၚမွာ ကတာ။ အေပၚကလူက မီးကြင္းေတာင္ ယမ္းလိုက္ေသးတယ္။ အံ့ၾသစရာပါ။ အခု Movie မွာလဲၾကည့္။ ဆင္ႀကီးကပါ ကရင္ဒံုးယိမ္းနဲ႔ ျမဴးႀကြၿပီး ကေနတာ။

Blog Engine (ASP.NET)

မိမိဘာသာ Blogger တို႔ WordPress တို႔လို Blog Engine တစ္ခု ေဆာက္ၾကည့္ခ်င္ရင္ http://subtextproject.com/  ကအေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ Install လုပ္ရတာ အလြန္႔အလြန္ လြယ္ကူၿပီး open source BSD license ျဖစ္ပါတယ္။ http://subtextproject.com/  မွာ Download လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ Installation လုပ္ဖို႔ System Requirements ေတြကေတာ့ Windows 2003/Windows 2000/XP Professional မွာ IIS ရွိရမယ္။ .NET framework တင္ထားရမယ္။ SQL Server 2000 သို႔မဟုတ္ SQL Server 2005 တင္ထားရမယ္။ SQL Server 2005 Express Edition က freeware ပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ Commercial အဆင့္ Product ထြက္ပါတယ္။ Myspace ကလို Gallery ေတာင္ ပါပါေသးတယ္။

Football Online

Online ကေန ပရီးမီးယားလိဂ္၊ ခ်န္ပီယံလိဂ္၊ ဂ်ာမန္ဘြန္ဒက္လီဂါ၊ အီတလီ စီးရီးေအ၊ စပိန္ လာလီဂါ စတဲ့ ေဘာလံုးပြဲေတြ ကို Live ၾကည့္ခ်င္ရင္ http://www.kikugamo.com/football.html မွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ ယိုးဒယားလိုင္း တရုတ္လိုင္းေတြ ဖမ္းၾကည့္ရင္ အတက္ျမန္တယ္။

ilovemessenger

MSN တို႔ GTalk တို႔ မွာ Display picture ေလးေတြ တင္ဖို႔ ပံုရွာခ်င္ရင္ http://ilovemessenger.msn.com/ မွာ ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ Emoticons  ေတြ Background ေတြလဲ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

How To Put On A Bra 101

How To Put On A Bra 101 - video powered by Metacafe

The REAL Steve Irwin Death Video

A Simple Path (S.N Goenka)

Part-I

Part-II

Part-III

ကုန္းေဘာင္ေခာတ္က ရည္းစားစာ

အဖန္အိုးတစ္အိုးလည္း ကုန္ေတာ့မည္။ ယြန္းခြက္ထဲက မန္းမေရြးလည္း ေျပာင္တလင္းခါေနၿပီ။ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးလည္း တစ္၀က္ကိ်ဳးၿပီ။ ကြမ္းကလည္း တစ္ယာၿပီးတစ္ယာ စာရလြန္းသျဖင့္ လွ်ာေတြ အာေတြေတာင္ ထံုးေပါက္ေနၿပီ။ ဆရာဆင့္ကား ေရးလို႔မၿပီးေသး ဗ်စ္ရည္တစ္ကိ်ဳက္ ေသာက္လိုက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာလိုက္၊ ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားလိုက္၊ ေရးလိုက္လုပ္ေနသည္။ ေစာင့္ရတာၾကာသျဖင့္ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႔လာသည္။ ဆရာဆင့္ေရသည္႔ ေတးထပ္က ေကာင္းမွ ေကာင္းပါ့မလား ဟူ၍ စိုးရိမ္စိတ္၀င္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာ ရဲစားဆီေတးထပ္ ေရးပို႔သည္႔ဓေလ့က အလြန္ေခတ္စားသည္။ ထိုကိစၥမွာ မင္ၾတားႀကီးက စတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ မင္းၾတားႀကီးသည္ သူ၏ မိဖုရာႀကီးသံုးပါးျဖစ္ေသာ စၾကာေဒ၀ီ၊ ဆင္ျဖဴမရွင္ႏွင့္ ရွင္သဲတို႔ကို ရည္၍ ေတးထပ္ကဗ်ာ သံုးပုဒ္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ စပ္ဆိုခဲ့သည္ ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ ကေနာင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကလည္း အားက်မခံပဲ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ မိဖုရားထံ ေတးထပ္ေရးပို႔ျပန္သည္။ သူကေတာ့ စစ္မက္ေရးရာသာ ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္မေရးတတ္။ လက္သံုးေတာ္စာဆို မ်ားကို ေရးခိုင္းရသည္။ ဘုရင္က တစ္ခုခုလုပ္လွ်င္ လိုက္လုပ္တတ္ၾကသည့္ ထံုးစံအတိုင္း မင္းသားငယ္မ်ားကလည္း သူတို႔မိဖုရားမ်ားထံ ေတးထပ္ပို႔ၾကသည္။ မိဖုရားေတြကလည္း အျပန္အလွန္ ပို႔ၾကသည္။ ထိုမွတဆင့္ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္တစ္ခုလံုး ပ်႔ံႏွ႔ံသြားၿပီး ေတးထပ္မွ မေစလွ်င္ မိန္းမရႏိုင္ဖို႔ မလြယ္သေလာက္ ျဖစ္သြား၏။
ကဗ်ာစာဆိုမ်ားကလည္း လာဘ္လာဘ အလြန္ရႊင္ေသာကာလျဖစ္၏။ ကိုယ္တိုင္ မေရးတတ္သူေတြက စာဆိုမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကရေသာေၾကာင့္တည္။ ယခင္က ထန္းရည္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ အေၾကြးေသာက္ခဲ ၾကရရွာေသာ ကဗ်ာစာဆိုတို႔မွာ ခုေတာ့ ဘရန္ဒီေလး တျမျမ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။
သူသည္ စေလဆရာ ဦးပုညဆီသို႔ သြားဖို႔ ႀကိဳးစာခဲ့ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ စေလဆရာသည္ ျမင္ကြန္းျမင္းခုန္တိုင္ မင္းသားညီေနာင္တို႔က ေျမွာက္စားထားသျဖင့္ စန္းပြင့္ေနေသာအခ်ိန္။ ေရႊနန္းေတာ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ မင္းသားမင္းသမီး တို႔ ေစခိုင္းေသာ ေတးထပ္မ်ားကို လက္မလည္ေအာင္ ေရးေပးေနရေသာအခ်ိန္၊ ေရသည္ျပဇာတ္၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းျပဇာတ္မ်ားတို႔ေၾကာင့္ တစ္ရွိန္ထိုး နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ အခ်ိန္၊ ထိုမွ်မက ေဗဒင္ယၾတာလည္း တတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ သူ႔အိမ္မွာ လူစည္ကားေနတတ္၏။ မိမိလို ျမိဳ႔၀န္မင္း ၏ အိမ္ေတာ္သားမွ်သာ ျဖစ္သူအေနျဖင့္ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ေတာ္မလြယ္။ ထို႔ေနာက္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ ေနထုိင္ရာ ျမင္းကုန္းတန္းရွိ အိမ္သို႔သြားသည္။ ဆရာေဖကိုေတာ့ ေတြ႔ခြင္႔ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာေဖက ေလာေလာဆယ္ တပယ္မင္းသား ေရးခိုင္းသည့္ ေတးထပ္ေတြ ေရးေနရသျဖင့္ မအားလပ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးလွ်င္လည္း မကၡရာမင္းသားႀကီးႏွင့္အတူ အင္း၀အုတ္ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပါသြားၿပီး ေပစာေတြ ကူယူေလ့လာရဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရင္လိုလွ်င္ေတာ့ မိမိ၏ တပည့္ရင္းျဖစ္သူ ေခတၱရာ ဆရာဆင့္ထံ သြားသင့္ေၾကာင္း လမ္းညႊန္လိုက္၏။
သို႔ျဖင့္ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္ထာားေတသာ အဂၤလိပ္ ကုန္သည္ သေဘၤာမွ ဗ်စ္ရည္တစ္အိုး ၀ယ္သည္။ ဆရာဆင့္ ႀကိဳက္တတ္သည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဆရာကေတာ္ ေဒၚမယ္စိန္ အတြက္လည္း ခါသာပိတ္အုပ္တစ္အုပ္ ယူသြားရသည္။
သူသည္ ၿမိဳ႔၀န္ကေတာ္၏ တူမေလးကို ေမတၱာ သက္၀င္ခ်စ္ခင္ေနမိ၏။ သူက ၿမိဳ႔၀န္မင္း၏ ပစားေပးျခင္းခံရသူျဖစ္၍ သေဘာမတူမွာကိုေတာ့ ပူစရာမလို။ မိန္ကေလးက ေမတၱာတံု႔ျပန္ဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ သူ႔အေနျဖင့္မိန္းကေလးကို ႏႈတ္ျဖင့္ခ်စ္ေရးဆိုရန္မွာ အသည္သားဆန္လြန္း သည္ဟုထင္၏။ အထင္အျမင္ေသးစရာျဖစ္မည္။ ေရႊနန္းေတာ္ အသိုင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ နီးစပ္သူပီပီ အမ်ားသူငါလို ေတးထပ္ေရးေပးမွ ေတာ္ေပလိမ့္မည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာဆင့္ထံ လာေရာက္ အကူအညီေတာင္းရျခင္းျဖစ္သည္။
"အိမ္း...ျပီးေတာ့ျပီးသြားကၿပီ"
ဆရာဆင့္ကေရရြတ္ရင္း သူရွိရာသို႔လာသည္။
"စိတ္ခ်ေပေတာ့ ေမာင္ရင္ ဒီေတးထပ္ကို ဖတ္ၿပီးရင္ မိန္းကေလးဟာ ေမာင္ရင့္ကို ေမတၱာမတံု႔ျပန္ဘဲ ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူးကြဲ႔"
ဟုေျပာၿပီး ေပရြက္ကို လွမ္းေပးလုိက္၏။ သူ၀မ္းသာအားရ လွမ္းယူလိုက္သည္။
"ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါဦးေလ"
ဆရာဆင့္က တုိက္တြန္းသျဖင့္ သူဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖတ္ရင္းကပင္ ပီတိေတြျဖာေ၀လာေလေတာ့၏။

"တဆိတ္ကယ္ ခ်စ္ပါ့
လွစ္ဟလို႔ေတာင္းပန္။
ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းကံငယ္
ေပါင္းရန္ျဖင့္ရည္စူး
ဖူးစာရွင္ အစစ္မွန္လွ်င္
အခ်စ္ျပန္ၾကားဖို႔ စိတ္ကူး"

ပရို္င္းမိတ္တစ္ေယာက္၏ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ (မင္းလူ ၏ ေခါင္းေလာင္းထိုးေသာ ၀တၱဳတိုမ်ားမွ)

Mars က ထြက္လာဦးမယ့္ “လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ” နဲ႔ “ဟဲ့..ကား!”

ပရိုဂ်ဴဆာ ဦးဆန္း၀င္း

လိႈင္ဦးေမာ္ရဲ႕ No.2 Album ကို ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ MARS ေတးထုတ္လုပ္ေရးဟာ ဆက္လက္ျပီး မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ရဲ႕ လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ VCD, DVD ကို  စက္တင္ဘာလထဲမွာ ျဖန္႔ခ်ိဖို႔ စီစဥ္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အဲဒီဗြီစီဒီမွာ ဒါ႐ိုက္တာရဲျမင့္သူရဲ႕ လက္ရာမ်ား အမ်ားဆံုးပါ၀င္ျပီး သီခ်င္းေတြကို MTV ဆန္ဆန္ ႐ိုက္ကူးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ 'လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ' သီခ်င္းကို တစ္ပုဒ္လံုး အစအဆံုး 3D animation ျပဳလုပ္႐ိုက္ကူးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ “ဟဲ့ကား” လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းေခြတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ က်ားေပါက္၊ အ႐ိုးနဲ႔ ဆင္ေပါက္တို႔ ေရးဖြဲ႔သီဆုိထားျပီး ခရီးသြားရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖြင့္လို႔ဆိုလို႔ရမယ့္ သီခ်င္းမ်ိဳး၊ ေပ်ာ္စရာသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ “ဒီအေခြကို အစတုန္းကေတာ့ အေခြၾကီးျဖစ္သြားဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စျပီး တည္ခဲ့ရကေန ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပါရင္ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကို ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ပိုျပီးအတည္လုပ္ျဖစ္လာတယ္၊ ေနာက္ ထုတ္လုပ္သူ ကိုဆန္း၀င္းနဲ႔ေတြ႕ျပီး အေခြထုတ္ဖို႔ ျဖစ္လာတာပါ။ သီခ်င္းေတြက အခ်စ္အေၾကာင္းသိပ္မပါဘူး၊ ခရီးသြားရင္းနားေထာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္”လို႔ ေတးေရးေတးဆို အ႐ိုးက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေခြကေတာ့ Tape နဲ႔ CD အရင္ျဖန္႔မွာျဖစ္ျပီး ေရာင္းအားကိုၾကည့္ျပီးမွပဲ ဗြီစီဒီ႐ိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မယ္လို႔ ထုတ္လုပ္သူက ေျပာပါတယ္။
Mars ရဲ႕ထုတ္ေ၀မႈ၊ The Sun Music ရဲ႕ ျဖန္႔ခ်ိမႈနဲ႔ အသစ္ထြက္လာမယ့္ သီခ်င္းေခြနဲ႔ ဗီြစီဒီေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးႏိုင္ဖို႔ Planet ပရိသတ္ၾကီးဆီ ၾကိဳတင္ သတင္းေကာင္း ပါးထားလိုက္ရပါတယ္။

Ref: http://www.planet.com.mm/news/?linkpage=desc&id=10916

lau shu ai da mi (KoREan version)

lau shu ai da mi ရဲ႔ ကိုရီးယား drama version ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းစရာ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ေကာင္မေလးက မ်က္မျမင္ပါ။ ေကာင္ေလးက သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြပို႔တဲ့ အညတရေကာင္ေလး၊ ရုပ္ကလဲဆိုး၊ ၀လဲ၀၊ ဖက္တီးေလးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖက္တီးေလးက မ်က္မျမင္ေကာင္မေလးကို ခ်စ္မိသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔သူတို႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကၿပီး တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ကား၀င္တိုက္တယ္။ ဖက္တီးေလးက ေပြ႔ခီ်ၿပီး ေဆးရံုကို ပို႔တယ္။ ခ်စ္သူေကာင္မေလး အတြက္ ေသာကေတြျဖစ္လြန္းလို႔ ၾကြက္ကေလးျဖစ္သြားတယ္။ အျခားတစ္ဘက္မွာ ေကာင္မေလးက ကံေကာင္းစြာ မ်က္စိျပန္ျမင္သြားတယ္။ ကုေပးတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဆရာ၀န္က လဲ ေကာင္မေလးကို ေမတၱာရွိသြားတယ္။ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေရးဆိုတယ္။ ဒါနဲ႔သူတို႔လည္း ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္မေလးက ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ရလာတယ္။ အဲဒီၾကြက္ကေလးဟာ ဖက္တီးေလးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ေကာင္မေလးက ဆရာ၀န္နဲ႔လက္ထပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကြက္ကေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကြက္ကေလးက အေ၀းကို ထြက္ေျပးသြားတယ္။

ပုဂံေခာတ္က ရည္းစားစာ :)

"ၿဂီ နေမာဗုဒၶါယ

ဘုရားသခင္ သာသနာအႏွစ္ တစ္ေထာင္ေျခာက္ရာ ႏွစ္ဆယ္ရွစ္ႏွစ္ လြန္ေလၿပီးရကား...
ဤအရိမဒၵာနပူရျပည္ဍ္ လုလင္တစ္ေယာက္ေသာကား ငျပည့္မည္၏။ ထိုလုလင္သည္ အိုပန္းႏုကို ေမတၱာသက္တံု၏။ အိုပန္းႏုလည္း ထိုေမတၱာကို မသိရေလကား ဤေမာ္ကြန္းကို ငါျပဳ၏။ အိုပန္းႏုလွ်င္ ဤေမာ္ကြန္းကို ျမင္ၿပီး၍၏ ငါ့ေမတၱာအားတံု႔ေစသတည္း။"

ငျပည့္သည္ ေက်ာက္စာ၏ ေနာက္ဆံုးစာလံုးကို ထြင္းထုၿပီးသြားေလၿပီ။ သူသည္ ဤေက်ာက္စာကို ရက္သတၱတစ္ပတ္ၾကာေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ရ၏။ သူသည္ ေက်ာက္စာထြင္းသည့္ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္။ ဒီအလုပ္မ်ိဳးသီးသန္႔လုပ္သည္႔ ပ်ဴလူမိ်ဳး တို႔၏ ရြာမွာ အခေပးၿပီး ထြင္းထုခိုင္းလွ်င္ေတာ့ ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ကိစၥမိ်ဳးက တျခားလူေတြသိလိုေကာင္းေသာအရာ မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ အိုပန္းႏုကို ေပးဖို႔ ေက်ာက္စာသည္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ လက္ရာျဖစ္ေစခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိဘာသာ ထြင္းထုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္စာထြင္းရေသာ အလုပ္သည္မလြယ္ကူ။ အလြန္လက္၀င္သည္။ အခိ်န္အဆလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးသည္။ မလိုအပ္ပဲ ေက်ာက္သားေတြပဲ့ထြက္ မကုန္ေအာင္လည္း ဂရုစိုက္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ အကၡရာေတြကို မန္းက်ည္းေစ့ပံု သ႑န္ျဖစ္ေအာင္ထြင္းထုရသည္မွာ အေတာ္စိတ္ရွည္ရသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေက်ာက္စာကေတာ့ ေရးထြင္းလို႔ၿပီးသြားေပၿပီ။ အခိ်န္မီေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသျဖင့္ လက္မ်ားပင္ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေသြးစို႔ေန၏။ ကိစၥမရွိ။ သူ႔အခ်စ္ကို ဖြင့္ဟျပႏိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ အိုပန္းႏုကိုခ်စ္ေသာ သူ၏အခ်စ္ကား တုရင္ေတာင္ထက္ ပို၍ႀကီးမားသည္။ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ထက္ ပို၍ျမင့္သည္။ အေၾကအရပ္မွ လာေသာကုန္သည္မ်ာေျပာျပသည့္ ပင္လယ္ဟုေခၚေသာ ေရအိုင္ႀကီးထက္ပင္ ပို၍က်ယ္ျပန္႔သည္။ ေရႊစည္းခံုဘုရားနားမွာ သစၥာျပဳ၀ံ့၏။ ခက္ေနေသာ အေၾကာင္းကေတာ့ သူသည္ ကြန္ေျပာက္ငယ္တစ္ခုမွ အမႈထမ္းလုလင္ကေလးမွ်သာျဖစ္ၿပီး အိုပန္းႏုကား သံပ်င္ႀကီး၏ သမီးျဖစ္ေနျခင္းပင္တည္။ အဆင့္တန္းျခင္း အလြန္ကြာလွ၏။ ထိုမွ်မက သံပ်င္ႀကီးကလည္း အိုပန္းႏုကို ကလန္အရာရွိငယ္ တစ္ဦးႏွင့္ လက္ဆက္ေပးရန္ စိတ္ကူးရွိေၾကာင္း သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားရ၏။ အိုပန္းႏုသည္ သူ႔အေပၚေတာ့ စိမ္းစိမ္းကားကား ေတာ့မရွိ။ ေတြမိဆံုမိသည့္အခါ ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ခင္မင္လိုေသာဟန္လည္း ျပသည္။ တစ္ခုပဲရွိ၏။ မိမိက ခ်စ္ေနေၾကာင္း အိုပန္းႏုကမသိေသး။ ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာဖို႔လည္း မ၀ံ့ပဲ ျဖစ္ေနရ၏။ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့ သိေအာင္ႀကံရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေက်ာက္စာကို ထြင္းထုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လျပည့္ေန႔ျဖစ္၏။ အျပန္တြင္ ဤေက်ာက္စာကို ေပးလိုက္မည္ဟု ႀကံစည္စိတ္ကူးထား၏။ ေက်ာက္စာကို ေရျဖင့္စင္ၾကယ္စြာေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ နံ႔သာျဖဴရည္ျဖင့္ ပက္ျဖန္းသည္။ ငေဆာင္ျခမ္းဘက္ သုိ႔သြားစဥ္က တရုတ္ကုန္သည္မ်ား ထံမွ ၀ယ္ခဲေသာ ပိုးဖ်င္စျဖင့္ ရစ္ပါတ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးကန္ေတာ့သည္။ ယေန႔ျပဳဖြယ္ကိစၥေအာင္ျမင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းသည္။ "အတို႔ကၽြန္ ေရာက္ပါၿပီသခင္" ဘုရားကၽြန္ႏွစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလာၿပီး သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္သည္။ ေက်ာက္စာခ်ပ္ႀကီးသည္ အလ်ားႏွစ္ေတာင့္ထြာ အနံတစ္ေတာင္ႏွင့္လက္ေလးသစ္ခန္႔ ရွိ၏။ အေတာ္ေလးလံသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္သယ္ယူရန္ မလြယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ နန္းဘုရားမွ ကၽြန္ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကက္တစ္ေကာင္စီေပး၍ ငွားရမ္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာက္စာခ်ပ္ႀကီးကို ေလွ်ာ္ႀကိဳးျဖင့္ ဆိုင္း၍ ဘုရားကၽြန္ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႔ေနာက္ထမ္းသည္။ သူက ဦးေဆာင္ၿပီးထြက္လာခဲသည္။ ခုဆိုလွ်င္ သူသည္ ေနာက္ပါအေျခြအရံမ်ားျဖင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္သြားေပၿပီ။ ထေနာင္းပင္တန္း အၾကားရွိ မုဆိုးမတစ္ေယာက္တည္ခဲ့ေသာ ေစတီေလးနားက ေစာင့္ရမည္။ ထိုေနရာက လူလည္း ရွင္းသည္။ အရိပ္လည္းရသည္။ အိုပန္းႏု စီးလာေသာလွည္းေပၚတြင္ သူအမိပါမလာပါေစႏွင့္ ဟူ၍သာ ဆုေတာင္းရေပေတာ့မည္။

ပရို္င္းမိတ္တစ္ေယာက္၏ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ (မင္းလူ ၏ ေခါင္းေလာင္းထိုးေသာ ၀တၱဳတိုမ်ားမွ)

Singapore, where I am staying...



Night Life

Lao Shu Ai Da Mi

wo ting jian ni de sheng yin, you dian te bie de gan jue
rang wo bu duan xiang bu gan zai wang ji ni
wo ji de you yi ge ren, yong yuan liu jai wo xin zhong
na pa zhi neng gou zhe yang de xiang ni
#2
ru guo zhen de you yi tian, ai qing li xiang hui shi xian
wo hui jia bei nu li hao hao dui ni yong yuan bu gai bian
bu guan lu you duo mo yuan, yi ding hui rang ta shi xian
wo hui qin qin zai ni er bian dui ni shuo (dui ni shuo)
#3
wo ai ni ai zhe ni, jiu xiang lao shu ai da mi (မင္းကိုခ်စ္တယ္၊ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ၾကြက္ကေလးက စပါးေစ့ေလးေတြကို ေတာင့္တစြဲလမ္းေနသလိုပဲ။ )
bu guan you duo shao feng yu wo dou hui yi ran pei zhe ni (မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ေန႔ေတြတိုင္း မင္းဘက္ကအၿမဲတမ္း ရွိေနမွာပါ။)
wo xiang ni xiang zhe ni, bu guan you duo mo de ku... zhi yao neng rang ni kai xin wo shen me dou yuan yi, zhe yang ai ni
(မင္းကိုလြမ္းတယ္၊ လြမ္းေနတယ္၊ မင္းေပ်ာ္ရႊင္ေစမယ္ဆိုရင္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခက္ အရာအားလံုးကို ကိုယ္လုပ္မယ္...)

ျပတိုက္ထဲကျပဇာတ္(မင္းလူ)

မိုက္ခရိုေဆာဖ့္ သူေဌးႀကီး ဘီလ္ဂိတ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာ ေဆာဖ့္၀ဲေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တီထြင္ထုတ္လုပ္ေနေလသည္။ အရင္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာ ၀င္းဒိုးစီးရီးတင္မက ေတာ့ပဲ စီလင္းစီးရီး ေပၚတီကိုစီးရီး တိြဳင္းလက္စီးရီး ေတြပါ ထပ္ထြင္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ တီဗီြတို႔ ဒီဗြီဒီတို႔ပါ တြဲပါလာသည္။ ဒါေတြကအေသးအဖြဲ ဟုိးအရင္ကတည္းက အဆင့္ျမင့္စက္ေတြမွာ ပါၿပီးသား၊ ကြန္ပ်ဳတာႏွင့္ တယ္လီဖံုးတြဲေပးထားသည္။ ေမာ္နီတာေပၚမွာ တျခားလူရဲ႔ မ်က္ႏွာကိုပါ ျမင္ရသည္။ ဒါလည္း သိပ္အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္။ ကီးဘုတ္မပါပဲ အသံႏွင့္ေစခိုင္းလို႔ရေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ကမၻာေပၚရွိ ရုပ္ရွင္ရံုအားလံုး ႏွင့္ဆက္သြယ္ထားၿပီး ျပေနတဲ့ ကားေတြကို အိမ္ကေနၾကည့္ႏိုင္ေသာ ကြန္ပ်ဴတာ စသည္ျဖင့္ ထပ္ထြင္သည္။ ဒါေတြက ျပသနာမဟုတ္ေသး။ သူထြင္ကိုယ္ထြင္ ၿပိဳင္ထြင္ေနၾကတာ ဓမၷတာပဲ။ ဒီေနရာမွာ ဘီလ္ဂိတ္က ကြန္ပ်ဴတာနယ္ပယ္မွာသာ မက တျခားလုပ္ငန္းေတြမွာပါ နယ္ခ်ဲ႔လာသည္။ မိုက္ကရိုေဆာဖ့္ကက္ဆက္ မိုက္ကရိုေဆာဖ့္ကင္မရာ မိုက္ကရိုေဆာဖ့္ေရခဲေသတၱာ မိုက္ကရိုေဆာဖ့္ အဲယားကြန္း စသည္ျဖင့္....။ ထို႔ေနာက္ တစ္စင္းလံုးကို ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ အလိုေလ်ာက္ေမာင္းႏွင္ေသာ မိုက္ကရိုေဆာဖ့္ ဇိမ္ခံ ေမာ္ေတာ္ကားကို တီထြင္ထုတ္လုပ္လိုက္ေလရာ ကမၻာေက်ာ္ကားကုမၸဏီႀကီးမ်ား မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဒါတြင္မကေသး အရသာမိ်ဳးစံုကို ခံစားေစႏိုင္ေသာ ေဆာဖ့္၀ဲ တစ္ခုကို ထပ္မံတီထြင္ျပန္၏။ ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ ဆက္ထားေသာ ေမာက္စ္အေသးစားအရြယ္ ကိရိယာေလးကို ပါးစပ္ထဲ ငံုထားလိုက္ရံုပင္ ျဖစ္၏။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သလား၊ ခလုပ္ႏွိပ္လိုက္ရံုျဖင့္ လွ်ာေပၚကို ေဆးလိပ္၏ ခံစားမႈကို ရေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ေပးလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ ေရခဲမုန္႔၊ သစ္သီး အရသာမိ်ဳးစံုကို ခံစားေစရမည္။ ေရွ႔ဆက္ၿပီး သုေတသနလုပ္ေနတာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ လူသားတို႔ လက္ထပ္ႏိုင္သည့္ နည္းပညာျဖစ္၏။ ထိုကိစၥကို လူပိ်ဳႀကီး အပိ်ဳႀကီးေတြက လြန္စြာ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ဒီတိုင္းဆို သိပ္မလြယ္...

ၾကယ္ကိုးစင္းနဲ႔လင္းတဲ့ေကာင္းကင္ မွ

Numerology ေခၚ ဂဏန္းေဗဒင္တို႔၏ အစ

ဟိုး...ေရွးေရွးတုန္းက ေရာမျပည္မွာ နီရိုးဆိုးတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီဘုရင္ႀကီးဆီကို မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ အဲဒီမိန္းမႀကီးနာမည္က တာကြင္စီတဲ့ အဲဒီမိန္းမႀကီးဟာ နီရိုးဘုရင္ကို စာအုပ္သံုးအုပ္ကို သံုးရာနဲ႔ ၀ယ္ဖို႔လာၿပီးေရာင္းတယ္ အဲဒီမွာမ၀ယ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ သူ႔စာအုပ္သံုးအုပ္အနက္ ႏွစ္အုပ္ကို မီးရႈိ႔လိုက္ၿပီး တစ္အုပ္ကိုျပန္ယူသြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီမိန္းမႀကီးျပန္ေရာက္လာေရာ၊ က်န္တဲ့စာအုပ္ကို သံုးေထာင္နဲ႔ေရာင္းမယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒါကိုလည္း နီရိုးဘုရင္ႀကီးက မ၀ယ္ဘူးလို႔ေျပာျပန္ေရာ အဲဒီအခါမွာ တာကြင္စီက စာအုပ္တစ္၀က္ေလာက္ကို ၿဖဲၿပီးမီရိႈ႔ပစ္ၿပီး တစ္၀က္ကို ျပန္ယူသြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီ တာကြင္စီဆိုတဲ့မိန္းမႀကီးေရာက္လာျပန္ေရာ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကို သံုးေသာင္းနဲ႔ေရာင္းမယ္ လို႔ေျပာျပန္ေရာ။ နီရိုးဘုရင္က မ၀ယ္ဘူးလို႔ေျပာျပန္တယ္။  အဲဒီအခါမွာ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး မီးရႈိ႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့က်န္တာကိုျပန္ယူသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ နီရိုးဘုရင္ကို က်န္တဲ့ စာအုပ္အစိတ္အပိုင္း ကိုသံုးသိန္းနဲ႔ ေရာင္းမယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ နီရိုးဘုရင္က မ၀ယ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ မိန္းမႀကီးတာကြင္စီက က်န္တဲ့ စာရြက္တစ္၀က္ကို မီးရိႈ႔ၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ မိန္းမႀကီးဟာ ေရာက္လာၿပီး နီရိုးဘုရင္ကို က်န္တဲ့ စာရြက္အစိတ္အပိုင္း ေလးကို ကိုးသိန္းနဲ႔ေရာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ နီရိုးဘုရင္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ၀ယ္ခ်င္စိတ္ ေတြေပါက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တာကြင္စီဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးကို ေငြကိုးသိန္းေပးၿပီး က်န္တဲ့ စာရြက္ေလးကို ၀ယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နီရိုးဘုရင္က ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ စာရြက္ကလည္း မ်ားမ်ား စားစားမရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ရြက္ပဲရွိေတာ့တာ။ အဲဒီႏွစ္ရြက္မွာ ဘာေရးထားသလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကို ေပါင္းလိုက္ပါ။ ဂဏန္းႏွစ္လံုးရတဲ့ အထိေပါင္းရမယ္တဲ့။ အဲဒီဂဏန္းႏွစ္လံုးကို သူ႔ရဲ႔ေမြးသကၠရာဇ္နဲ႔ ျပန္ေပါင္းပါတဲ့။ အဲဒါအဲဒီလူရဲ႔ဘ၀မွာ အေျပာင္းအလဲ ႀကီးႀကီမားမား ျဖစ္မဲ့ႏွစ္ပဲတဲ့။ ဒီနည္းဟာ သိပ္ၿပီးမွန္တယ္။ အဲဒီနည္းကို ဂဏန္းေဗဒင္ဆရာေတြက တာကြင္စီနည္းလို႔ အဘြားႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခၚၾကတယ္ကြယ့္။

မေနာမယျမသက္လယ္ (မင္းသိခၤ)

Very useful ASP.NET Scripts

KBMentor is a script which lets you set up a knowledgebase system on your site. Unlimited number of categories, subcategories and articles gives your site the structure you want. Furtheron, you have full control over the layout, as the system supports templates. More info

AdMentor is a banner management/rotation system. It is developed to aid people maximize their advertising income for their websites. AdMentor was first released in 1999 and implemented with ASP/VB Script but this version uses ASP.NET. Earlier versions of AdMentor has been released as freeware but this (PRO) version is a commercial script and gives you a better GUI administration interface, a much better performance and also support options... More info

PicMentor is an webbased application in which you are able to quick and easy present pictures for your website visitors. You can create directories containing pictures as well as subdirectories and your visitor can easily browse through your content and look at the pictures.
That’s pretty much it - PicMentor does not for example contain any functionality which lets your visitors rate pictures. It is simply meant to be a quick and easy image viewer ideal for presenting pictures in a structured way. For example our website ASPCode.net uses it to show application screenshots. 

StatMentor.NET

StatMentor gives you reports on

• total no of visitors
• pageviews, per day and per page
• refering pages and their count

You can create reports over any time you want, such as last day, between the 1st and 8th of a certain month, for the whole year etc.

Website URL : http://www2.aspcode.net/default.aspx